Same Depression|| Vervolg fadtr|| ft. LouLou

Hoofdstuk 12 {Eight Months Pregnant}

~EIGHT MONTHS PREGNANT~

Louise Horan's POV.

Het is ondertussen alweer Mei. Het is lekker weer overal, en iedereen is vrolijk. Greg heeft dus een nieuwe vriendin, maar die is niet echt meer "nieuw" aangezien ik haar al best goed ken, en we goede vriendinnen zijn. Niet dat ik haar vaak zie ofzo, maar nog steeds.

Vandaag hebben we een gezins uitje. Eigenlijk vieren we nu pas mijn verjaardag. Ik ben 18 Maart jarig, en het is nu pas Mei... We hebben het wel al met de meiden en jongens gevierd, maar niet met Mams en Paps. En natuurlijk ook nog niet met Greg. Dus vandaar dat we vandaag een soort "gezins uitje" hebben.

Mams heeft wel beloofd dat we niet te veel gaan lopen, aangezien ik nu 8 maanden zwanger ben. Ik hoor de bel gaan, en spring op. Ik ren naar de gang, aangezien ik net op de bank in de woonkamer zat. Ik gooi de deur open, waardoor de deur met een harde knal tegen de muur knalt. Mijn ouders komen glimlachend binnen. Als pap en mam binnen zijn, komt er een jongen naar binnen. Ik herken hem meteen. 'GREG!' Gil ik hysterisch. Ik geef hem een knuffel, en een kus.

Yep, een kus. Maar we zijn broer en zus dus dat boeit niet. We lopen de woonkamer in, en gaan allemaal op de bank zitten. Even later gaat de deur open, en komt Niall de woonkamer in. 'Yo Nialler,' zeg ik terwijl ik opsta en Niall ook een knuffel schenk. Ik druk een kus op zijn wang, waarna Niall lachend me optilt, en naar de bank loopt. Hij gaat zitten waardoor ik op zijn schoot zit.

Je zou nu serieus denken dat we een stelletje zijn. Maar laat dat maar uit je hoofd! 'Je word echt zwaar met Tommie in je buik,' grinnikt Niall. 'En bedankt,' lach ik. 'Zullen we maar gaan?' Vraagt pap. Iedereen knikt instemmend, waarna ik opgetilt word door Niall. Hij loopt naar de gang, en zet me daar neer. Ik trek mijn Toms aan, die zwart van kleur zijn.

Ik pak ook mijn zwarte colbertje, die ik meteen aan doe. (witte jurkje die ze aanheeft staat erbij) Ik loop achter mam, pap, Greg en Niall aan het huis uit, en draai de deur op slot als ik buiten sta. Ik ren snel achter ze af om ze een beetje bij te houden, en stap daarna achterin de auto naast Niall die in het midden zit.

'Ohja, ik moest van Simon zeggen dat jij dezelfde styliste krijgt als ons. Louise Teasdale heet ze. Maar noem haar maar Lou, netzoals de meeste jou en Louis noemen dus,' glimlach Niall. Okay, leuk. 'Laat is een foto van haar zien?' Vraag ik. Niall knikt, en haalt zijn telefoon uit zijn zak. Hij ontgrendelt hem, en opent zijn foto galary. Hij zoekt tussen zijn duizende foto's, waar ook foto's van mij tussen zitten die ik heb gemaakt toen ik zijn mobiel had gestolen om hem te pesten.

Hij klinkt op een foto waar hij en dus blijkbaar die Lou op staan, en laat hem zien. 'Knappe meid,' grinnik ik. 'Maar niet knapper als jou,' grijns Niall. 'Oh echt wel,' lach ik. 'Mam, is Lou knapper als Lou?' Vraagt Niall aan mam. 'Welke Lou bedoel je met de eerste Lou?' Vraagt mam. 'De eerste Lou bedoel ik Louise mee,' antwoord Niall. 'Ja dat snap ik, maar welke Louise,' zucht mam. Ze kent dit, net zoals Greg en ik.

'Met de eerste Lou bedoel ik Louise Teasdale,' grinnikt Niall. 'Ik vind onze Lou knapper als Louise Teasdale hoor,' zegt mam met zo'n menende blik in haar ogen. 'Thank you mom,' lach ik. 'Maar je liegt.' 'Niet waar, toch Bobbie?' Vraagt mam aan pap. 'Ze heeft gelijk hoor Louise, ik vind jou echt veel knapper dan Lou Teasdale,' zegt pap.

Eindelijk zijn we er. Ik weet niet waar, maar we zijn "er". 'Pap waar zijn we?' Vraagt Greg. 'Kijk is goed om je heen,' lacht pap. Greg, Niall en ik kijk om ons heen, maar aan hun gezichten te zien weten ze niet waar we zijn. Niet dat ik het wel weet hoor. We stappen allemaal uit. Ik blijf, net als Greg en Niall, nog steeds om ons heen kijken. Ik herken echt helemaal niks hier.

Wacht eens even. Wie liep daar net? Met die hoody? Degene met de hoody loopt net de hoek om. Ik weet zeker dat het haar is. Ik ren achter degene aan. Nou ja, rennen? Het is niet echt rennen. Het is meer strompelend rennen... Volgends mij denkt iedereen nu zo van "heey, kijk daar is een gestoorde zwangere vrouw die zich halfdood rent omdat ze iemand zag die ze heel misschien kende". Okay dat klinkt echt heel dom. Maar dat ben ik ook, dus laat me.

Als ik haar eindelijk heb ingehaald, tik ik op haar schouder. Ze draait zich om, en meteen groeien haar ogen als ze mij zit. Ze krijgt een mega glimlach op haar gezicht, en sreid haar armen. 'Louise ik heb je zo gemist!' Gilt ze blij. 'Oh my g*d ik heb jou ook zo gemist Lottie!' Gil ik terug.

We lopen samen met z'n tweetjes naar de rest van mijn "gezin". 'Lottie? Wat doe jij nou hier?' Vraagt Niall verbaast. 'Ik uhm... Scar is bij haar  papa dus ik was even naar Londen gegaan,' antwoord Lottie. 'Lottie, weet jij misschien waar wij het hier van zouden moeten kennen?' Vraag ik. 'Uhm... Geen idee,' antwoord Lottie. 'Niall, Louise, jullie hebben hier een talentenjacht gehouden toen jullie 16 jaar waren. Weten jullie nog?' Vraagt pap. Ik kijk even naar Niall, maar daarna herinner ik het me meteen.

~FLASHBACK~

Ik sta op het grote poduim naast Niall. Hij begint met het spelen van het refrein. Ik maak mezelf figuurlijk klaar voor het refrein, en neem diep adem. Ik begin te zingen aan het refrein. Ik maak de noten vol, vol van zeuveren klanken.

You don't know how I feel

You don't know what's in my mind

You can't see me trough

You can't see what is behind my smile

there you do not know me well enough to

therefore it is a numeric code for your

a numeric code that you can not decipher

Zo zing ik het hele lied uit. tot de laatste noten met zeuveren klanken zijn gevuld. Als Niall de laatste noten op de gitaar gespeelt heeft, ontstaat er een daverend applaus uit het publiek. Ik zie dat mam en pap, Greg, nog meer familie en vrienden hun knuffelberen en bloemen tevoorschijn halen en naar het podium gooien. Ik voel me nu zo goed. Iedereen juicht, en de meeste gaan zelfs staan. Sommige mensen fluiten, en anderen gaan zelfs op hun stoelen staan om nog harder te kunnen schreeuwen en klappen. Zelfs de jury is gaan staan, en begonnen met klappen. Ik voel me zo trots, trots dat ik dit heb gedaan. Niall heeft me overgehaald om het samen met hem te doen. Ik pak Nialls hand die hij uitsteekt, en samen lopen we het podium weer af.

~END OF FLASHBACK~