Same Depression|| Vervolg fadtr|| ft. LouLou

Hoofdstuk 1

Louise Horan's POV.
Ik zie dat Louis' ogen zich langzaam sluiten. Ik zie dat hij verdriet, pijn, en liefde in zijn ogen zijn vermengd. Hij probeert zijn ogen open te houden, maar verliest de strijd. Zijn ogen sluiten zich bijna automatisch. Ik kijk naar het scherm als ik in zijn pols voel dat zijn hart steeds langzamer klopt. Op het scherm gaat de lijn die bijhoud hoe snel Louis' hart klopt steeds minder hoog. Ik zie dat de lijn zich steeds rechter buigt. Ik knijp bang en gespannen in Louis' hand. Er rolt een traan van hoop over mijn wang. Er is geen hoop meer. De groene lijn is helemaal recht. Hij beweegt niet meer. Louis' buik gaat niet meer op en neer door het ademen, en ik voel zijn hart ook niet meer in zijn pols kloppen. 'Sorry Louise, ik vind het vreselijk... Maar ik moet het apparatuur uitzetten dat hem in leven houd. Hij is.... Overleden. Geen twijfel mogelijk. Sorry Louise, dat hij zo moet overlijden...' Hoor ik een stem zeggen. Ik draai me om, en kijk de dokter aan. Ik zie dat hij echt verdriet in zijn ogen heeft. Ik zie dat hij de apparatuur aan het uitzetten is. Ik kijk naar Louis die roerloos op het witte bed ligt. Dood. Morsdood. Niet meer in leven. Hoe vaak moet ik dit nog zeggen voor ik het geloof? Er is niks in te veranderen. Het lijkt nu net of het me niks kan schelen, maar dat is echt niet zo. Ik ga helemaal dood. Ik vind het leven nu niet eens meer waard. Waarom moet Louis dood gaan? Doe dan gewoon mij ofzo. Oh God, laat Louis please weer leven? Anders ga ik ook dood, en dat wil ik niet. Althans, niemand zal me missen, Louis is ook dood. Hij is de enige die me echt zou missen om wie ik ben. Ja, Niall misschien ook, en Romy, de fans, mijn ouders, Greg, okay misschien heel veel mensen, maar die boeien me op dit moment echt even niet. Louis is dood... Dat was dus dat k*t gevoel dat ik in mijn maag had. Dat was het k*t gevoel dat alleen maar erger werd hoe dichterbij het kwam. Dat was dus het k*t gevoel wat niet wegging. De tranen beginnen over mijn wangen te rollen. Ik weet niet waarom ik zo'n late reactie heb, maar ik denk dat het gewoon even door moest dringen ofzo. 'Forever... Is a lie,' Zeg ik snikkend terwijl ik met mijn duim over Louis' hand wrijf. 'Vaarwel Louis, rust zacht,' Mompel ik. Dit was het dan. Voor de rest van mijn leven zonder Louis verder leven. Hoe moet ik het ooit overleven? Dat is onmogelijk. Hij heeft me staande gehouden door telkens mijn hand te pakken als ik bijna struikelde. Hij heeft er voor gezorgd dat ík nu nog leef, maar daar kan ik niet voor zorgen bij hem. 'Louis, ik wil je niet kwijt, ik wil bij je zijn, en nooit meer bij je weggaan. Ik hou van je, en niet zo'n beetje ook. Waarom jij? Dan had ik nog liever gehad dat mijn vader dood ging... Misschien is dat gemeen voor hem, maar ik geef te veel om je, om je zo te laten sterven. Geef me dan tenminste een kans om een goed einde er van te maken! Geef me dan een teken dat dit het einde was. Dan had ik het perfect gemaakt,' Fluister ik. I know, Louis kan me niet horen, maar ik moet het toch kwijt?

Ik staar naar Louis' perfecte gezicht dat stil op het kussen ligt. Nou het ligt niet helemaal stil. Misschien verbeeld ik het me maar, maar Louis' oogleden beginnen zich te openen. 'Forever is not a lie,' Hoor ik Louis mompelen. Wacht... Wat?! Sinds wanneer kunnen doden praten en hun ogen openen? 'Dokter! Zet de apparaten weer aan! NU!' Roep ik. Ik hoor dat de apparaten zoem geluiden maken als teken dat ze weer opstarten. In 1 keer is de storm bij mijn hart opgeklaard, en weggedreven door het zonnetje dat weer schijnt. 'Oh my g*d!' Roep ik. Ik glimlach van oor tot oor. Ik kijk naar het scherm waar ik zie dat het groene lijntje langzaam weer op gang komt. 'G*d, g*d, g*d, g*d!' Roep ik. Ik kijk naar Louis die daar maar ligt, slap en stil. Maar niet meer dood! Ik kan wel gillen, een vreugde dansje doen, springen, rennen, roepen, alles! Mijn dag kan niet meer stuk! De tranen rollen over mijn wangen, nee, niet van verdriet, maar van geluk. Ik ga zelf nu bijna dood! Oh my g*d, ik voel me zo geweldig dat het gewoon niet goed meer is... Ik hef mijn hand en sla heel hard in Louis' gezicht. 'EERST GA JE G*DV*RD*MM* DOOD, DAN LEEF JE NOG, WAT WIL JE NOU?!' Roep ik hysterisch. Louis kijkt me vragend aan, en trekt zijn mond open om wat te zeggen, maar er komt niets anders uit dan vaag gemompel waar ik dit uit kan halen: "WHAT?". 'Jij... Ja jij... Gaat g*dv*rd*mm* dood... Dan open je je ogen, en leef je blijkbaar nog, terwijl die f*ck*ng apparaten uitgezet zijn... Laat Big Louise.... NOOIT MEER, MAAR DAN OOK NOOIT MEER IN JE HELE LEVEN ZO SCHRIKKEN!' Leg ik hysterisch uit. Hoe de f*ck kan ik Louis slaan terwijl hij weer leeft. Hoe dom en raar kun je zijn? Mij lijkt niet raarder dan dit. Hoe de f*ck kan ik Louis slaan op dit moment? Hoe kan ik hem überhaupt slaan?