Same Depression|| Vervolg fadtr|| ft. LouLou

Hoofdstuk 18

Louise Horan's POV.

Louis is gister pas laat thuisgekomen. Toen de kinderen alweer naar huis waren gegaan, en ik Tommie in bed had gelegd, bleven Niall, Harry, Zayn, Liam, Charline, Charlotte, Lottie, Chanel, Greg, Perrie, Daniëlle en Romy nog. Mila is met mams meegegaan naar huis, en Johannah en Troy zijn ook naar huis gegaan. Toen Niall midden in zijn verhaal was, hoorde we de deur open en dicht gaan. Even later stond Louis midden in de kamer.

Iedereen was boos op hem. Lottie was dan nog het meest boos. Ik moest huilen, en ging naar boven. Naar Tommie. Ik wilde niet dat hij dit zag. Ik heb hem uit bed gehaald, en snel aangekleed. Samen met Tommie ben ik toen naar buiten gegaan. Naar het voetbalveld. Daar zijn we op het gras gaan liggen, en naar de sterren gaan kijken. Ik had Niall nog gesmst dat we hier waren, zodat hij kon komen wanneer het vreselijke geruzie en geschreeuw voorbij was.

'Mam, waarom haalde je me uit bed?' Had Tommie gevraagd. 'Dat vertel ik nog wel, als je ouder bent. Ooit,' had ik geantwoord. Ik had naar hem gekeken, en hem in mijn armen genomen. Hem een kus gegeven, en mijn blik weer op de sterren gericht. Een half uur later kwam Niall. Hij vertelde me dat Louis weer weg was gegaan. Waar, dat wist hij niet. Maar hij was wel weg. We stonden op, en liepen met Niall mee naar huis. De deur stond nog open, en iedereen was er nog. Met z'n allen gingen we Tommie naar bed brengen. Hij mocht bij mij in bed slapen, omdat ik zeker wist dat Louis vannacht niet terug zou keren.

Ik had het goed gedacht, Louis is niet terug gekomen. Ik heb hem gebeld, gesmst, geWhatsappt. En nog veel meer. Maar hij negeerde me compleet. Zijn telefoon ging bij het bellen wel over, dus zijn telefoon stond aan, dat was zeker. Ook kwam hij online op Whatsapp als ik hem een app'je had gestuurd. Dus hij negeerde me, expres.

Nu is het middag. Rond de 2 uur. 'Mama? Waarom is papa er nog niet?' Vraagt Tommie. 'Ik weet het niet Tommie, sorry,' fluister ik. De tranen springen in mijn ogen. Ik schuif wat dichter tegen de leuning van de bank, en sla mijn armen om mijn knieën. 'Mama, niet huilen!' Zegt Tommie. Hij rent naar me toe, en springt snel op de bank. Hij slaat zijn armen om me heen, en trekt me tegen zich aan. Een traan ontsnapt uit mijn ooghoek, die Tommie met zijn duim weg veegt. Wat is het toch een schatje!

Ineens schieten er allemaal herinneringen met Louis binnen. Ze spoelen zich allemaal achter elkaar af alsof het een film is. De ontmoeting... De aller eerste ontmoeting met Louis. Het was bij Harry thuis, en One Direction was net een band geworden. Die dag was het een groot feest, en alle gezinnen van de jongens waren uitgenodigd voor het feest zodat ze de andere ouders en zusjes en broertjes konden ontmoeten. Louis en ik hadden zo veel lol samen. We waren meteen super goede vrienden. We kenden elkaar nog niet goed, maar er was al meteen een klik.

Alle momenten schieten voorbij. Leuke maar ook vreselijke momenten. 'Mama? Mama? Wat is er?' Vraagt Tommie bezorgt. 'Ik had een flashback over papa en mij,' fluister ik. 'Wat is een “flashback”?' Vraagt Tommie. 'Dat is een soort terug blik op herinneringen die je hebt,' antwoord ik. 'Oohh.' Ik geef Tommie een knuffel, en druk een kus op zijn hoofd tussen zijn haren.

~6 uur in de avond~

Ik en Tommie beginnen net met eten. Ik hoor de voordeur opengaan, en sta op. Ik loop naar de gang, en zie Louis de trap op gaan. 'Louis, moet je niet wat eten?' Vraag ik. 'Ik heb al gegeten,' zegt hij boos. Hij loopt verder de trap op. Ik loop maar weer terug naar de keukentafel, en ga verder met eten.

Even later komt Louis binnen gelopen. Met zijn koffer. Wacht wat?! Zijn koffer? Wat heeft dit nou weer te betekenen? 'Louis, waarom heb je je koffer?' Vraag ik. 'Kop dicht. Tommie kom mee,' zegt hij chagrijnig. Hij trekt Tommie zachtjes van zijn stoel. 'Je koffer staat in de gang. Trek snel je schoenen en jas aan, we gaan.' 'Waar gaan jullie heen?' Vraag ik geschokt. 'Naar Rosa,' antwoordt Louis zonder aandacht aan me te schenken. Louis loopt de gang in. Ik sta snel op, en ren achter ze aan.

Louis trekt Tommie mee naar buiten. Wat heeft dit nou weer te betekenen? Tommie kijkt met tranen in zijn ogen achterom. Door het raam in de voordeur zie ik Louis instappen, en wegrijden met zijn auto. Tommie heeft zijn handjes tegen de ramen, en kijk me verdrietig aan. Ik leg mijn handen op de ruit, en kijk de auto van Louis na. Het dringt nu pas tot me door. Ze zijn weg. Voor altijd.

Ik draai me om, en leun tegen de deur. Nog steeds tegen de deur leunend, laat ik me zakken tot ik op de grond zit. Ik sla mijn armen om mijn knieën, en laat de tranen stromen. Naar Rosa... Hij kiest na al die jaren samen geweest te zijn, voor Rosa. Rosa Smith. Wat ziet hij toch in haar? Ze is een en al bitch.

Als ik mijn telefoon hoor gaan, sta op snikkend op, en loop ik naar de woonkamer. Ik neem op, en hoor Simon's gestreste stem. 'Louise, je nummer komen maar niet af, dus ik laat de songwriters nu de liedjes voor je schrijven. Het album moet wel deze maand nog klaar zijn. Nou ik hang weer op, dag,' hoor ik Simon zeggen. 'Okay,' kan ik alleen maar zeggen, want Simon heeft al opgehangen.

Dit is dus hoe het kan gaan. Het kan zomaar ineens “poef” voorbij zijn. Zonder enig vermoeden is het voorbij. Gewoon. Ineens. Heb ik iets fout gedaan? Dat het zo moet aflopen? Ik dacht dat... Nee, daar ben ik te slecht voor. Ik ben er te slecht voor dat mensen écht van me kúnnen houden. Wedden dat Louis me alleen wilde voor Tommie? En dat alle aandacht, en “I love you” 's allemaal nep waren. Dat iedere keer dat hij vertelde hoeveel hij van me hield, gewoon nep waren.

Kan er dan geen enkele jongen zijn die werkelijk van me houd? Niet één? Is dat te veel gevraagd? Misschien waren alle “I love you” 's van Niall en Greg ook nep. En van paps, en mams. Allemaal nep. Fake. Gewoon een grapje. Is er dan niemand die écht van me houd? Mag ik niet één “I love you” die degene meent? Gewoon eentje die geen grap is. Een die mij kan antwoorden, met de vier belangrijkste woorden. “I love you too”. Eén keer maar. Eén keer. Is dat te veel? Dan wil ik het niet. Dan heb ik maar geen mensen die van me houden.

Ik weet ook wel dat ik mijn fans heb, maar die kunnen niet recht in mijn gezicht “I love you” zeggen, en het menen en blijven vinden als ik iets verkeerd doe.

Wedden dat ik weer depressief wordt? Dat ik weer depressief word als Louis niet terug keert, en het waar is dat hij voor altijd weg is. Dat het waar is dat ik Tommie nooit meer kan zien. En hem dus ook niet kan zien opgroeien. Ik zou willen dat dit niet gebeurt was. Ik zou wensen dat ik niet geboren was. Of in ieder geval Louis niet zou kennen. Dat zou ik ook Harry, Zayn, Liam en Niall niet kennen. Ook Chanel, Charline, Charlotte, Romy en Lottie zou ik niet kennen. Of Perrie, mams, paps, Greg. Of Mila. Tommie zou niet bestaan hebben. Misschien dat ik dan een Directioner was. Waarschijnlijk was de hele wereld anders. Misschien was de wereld dan heel anders.

Ik moet stoppen hiermee. De wereld is niet zo als ik denk. Ik leef gewoon, en ken Louis. Maar wat als ik hem niet ken... Stop Louis. S-t-o-p! Is dat nou zo moeilijk? Kappen! Stoppen! Ophouden! Zo moeilijk is dat toch niet? Nee, niet voor zover ik weet.

Ik denk dat ik het niet verder aankan. Dit is het einde. Louis gaat nu met Rosa. Niall kan er niet voor me zijn, net zoals dat Liam, Harry en Zayn er ook niet voor me kunnen zijn. Morgen gaan ze op tour. Romy heeft bijna vakantie, dus gaat bijna op vakantie. Tommie is dus met Louis mee, en is er dus ook niet meer.

Ik voel me slecht. Vindt je het gek dat ze er niet voor mij kunnen zijn? Ik ben er ook nooit voor hun! Ik heb Tommie verwaarloost. Ik ben geen goede moeder... Geen goede zus, geen goede vriendin, en geen goede girlfriend. Ik ben een en al slecht. Ik ben het slechtste meisje ooit.

{A/N hopelijk vinden jullie het een beetje leuk! Ik wil even zeggen dat ik bijna zat te huilen toen ik dit schreef...

En trouwens, ik ben jullie heel dankbaar dat jullie dit lezen. Het betekend heel veel voor me! Ik hou heel veel van jullie, want zonder jullie zou ik het niet aankunnen. Hier op Wattpad heb ik ook veel van mijn beste vriendinnen ontmoet. Vriendinnen die meer van me weten dan mijn real friends. Ik hou veel van ze, en ook van mijn andere lezers :) I love you all :D

Lots of Love

Daphne}