Same Depression|| Vervolg fadtr|| ft. LouLou

Hoofdstuk 21

Louise Horan's POV.
Er zijn nu alweer 6 weken voorbij. Dus 12 weken na de breuk. De breuk was 8 Juni, 1 dag na Tommie's 6e verjaardag. 12 weken later is het 31 Augustus. {A/N heb ik helemaal uit zitten rekenen... Dus als het niet klopt, pech! ;)} Morgen is het September. Daarna Oktober, November en daarna een van mijn lievelings maanden; December.

Mijn telefoon gaat af. Een Whatsappje. 3 keer raden van wie. Rosa. Inderdaad, goed geraden! Ik ontgrendel mijn telefoon, en open Whatsapp, waar ik dus een app'je heb. Ik klik op Rosa's naam, en kijk wat ze gestuurd heeft.

He is mine!

Stuurt ze. Wauw... Ik typ een berichtje terug, en klik op “stuur”.

Hij is voor jou hoor! Hij is toch zelf bij me weggegaan? Wat wil je hiermee bereiken?

Ik lees haar reactie, maar door dit berichtje weet ik niet meer wat ik moet reageren, en springen de tranen in mijn ogen.

Ja dûh! Logisch dat iedereen bij je weggaat! Je bent lelijk, dik, dom, en een depressief rot kind! Ohja, en trouwens, Tommie vond me een leuke en lieve meid! Wedden dat hij mij als zijn nieuwe mama gaat zien, en hij jou niet meer wil, omdat je alleen maar oud vuil bent? Uhgg, je verdient het niet eens dat ik tegen je praat. Ohja, en Louis en ik hebben afgesproken om het morgen bekend te maken aan de fans, dat Louis jou gedumpt heeft, en dat ik eigenlijk de échte mama van Tommie ben!

Nu weet ik wat ik moet antwoorden!

Dat zou Louis nooit doen! Hij stuurde gisteren nog dat we gewoon nog vrienden zijn. Hij zou niemand dat ooit aan kunnen doen! Zo hard is hij niet. Niet zo hard als jij! Niemand zou ooit geloven dat jij de “échte” mama van Tommie bent! Dan stuur ik de zwangerschapsfoto's van mij en Louis samen de wereld in! En ze zijn niet gefotoshopt, dat ziet iedereen!

Uhgg ik haat Rosa! Ze denkt dat ze me kan dissen, nou, niemand kan Louise Horan dissen!

Niemand mag jou! Iedereen haat je! Je bent dik en dom! Een dom blondje!

Ze heeft gelijk. Ik ben dik en dom. Ik ben gewoon zo dik als een mega dik varken. En dat wordt steeds erger. Uhgg, ik haat mezelf! Dat ik ooit beroemd ben geworden, ik ben zo lelijk en dik en uhg! Hoe kan Niall van me houden? En hoe kunnen mam en pap blij zijn met zo'n kind als ik? Ik ga staan van de bank, en loop naar de keuken. Mijn telefoon heb ik op de salontafel achtergelaten.

Ik trek de la van het bestek open, en pak er een keukenmesje uit. Ik doe de la weer dicht, en voel meteen mijn handen trillen. Ik hou mijn armen boven het aanrecht, en breng het mesje steeds dichterbij mijn pols. De tranen springen in mijn ogen, en een ontsnapt uit mijn ooghoek. Al snel volgen er meer tranen. Het mesje komt steeds dichterbij mijn pols, waarna hij hem raakt. Ik maak een paar sneetjes in mijn pols, en kijk opgelucht naar de druppeltjes bloed die verschijnen op mijn spierwitte huis.

Weer maak ik nieuwe sneetjes, en nog meer. Tot mijn halve arm onder zit. Misschien denk je “veel te veel om te verbergen”, maar er is niemand om het voor te verbergen. Ik heb niemand, dus ja... Uhgg, ik haat mijn leven! Zelfmoord zou ik zo doen hoor! Toch niemand die me mist.

Ik heb een idee, ik ga mijn gevoelens weer opschrijven! Ik leg het mesje in de gootsteen, en loop naar boven, naar zolder. Ik loop naar de plek waar ik mijn dagboek ding heb verstopt, en pak hem ertussenuit. Ik loop naar de bank, waar ik ooit een pen tussen heb laten vallen. Hopen dat hij daar nog ligt!

Ik voel tussen de kussens, maar voel geen pen. Ik loop zuchtend naar mijn “bureau” en pak daar een pen van uit een bakje, en loop naar de bank. Ik plof neer, en heb nu pas door dat mijn pols nog steeds bloedt. Ik sta wéér op, en loop naar de wc waar ik wat wc papiertjes pak. Met de papiertjes dep ik op de sneetjes, en probeer ik het te laten stoppen met bloeden, maar dat lukt niet echt bepaalt. Uhgggg, ik haat dit!

Eindelijk is het gestopt met bloeden, en ga ik weer naar de bank. Ik ga zitten, en open het boekje. Ik lees weer even alle stukken door, en daarna lees ik de stukjes die er onder geschreven zijn. Nog nooit ben ik erachter gekomen wie het geschreven heeft. Ik blader even door heel het boekje, wat voor een heel deel nog leeg is.

Als ik bij de laatste bladzijde aankom, staat er heel sierlijk iets geschreven.

This is a special Diary. Niet denken, maar doen. Blijf geloven dat alles goed komt. Blijf altijd geloven, in jezelf, en in de toekomst. Niet vragen, maar wachten. Vertrouw niet iedere excuses, sommige zijn nep. Iedere vraag heeft een antwoord, maar niet ieder antwoord heeft een vraag. Ik geloof in je, nu jij nog. Als je me gezien hebt, komen deze woorden je bekend voor. Onthoud, niet denken. Denk aan de woorden!

Die oude vrouw achter de kassa! Okay, het is dan 6 weken geleden, maar dat betekend niet dat ik het niet meer weet! f*ck*ng h*ll! Nooit gedacht dat dit... Denk aan de woorden, niet denken, maar doen. “This is a special Diary”. Dat heb ik wel gemerkt! Al die reacties, hoe kunnen ze daar ineens staan? Ik lees de andere “reacties” even terug.

Lieve Louise
Je kunt het aan, je kunt de hele wereld aan. Je ogen zijn nog steeds blauw, en dat zijn ze altijd al geweest. Alleen soms hebben je mooie blauwe ogen het even gehad, en trekken ze een grijs jasje aan. Dat doen alle ogen weleens, alleen hebben ze allemaal andere kleuren jassen. Je kunt het aan Louise, je hoeft niet te overlijden. Dit is niet het einde van je leven, en ook je lot niet. Geloof me!

Lieve Louise,
Je komt zeker uit je depressie, je bent er echt sterk genoeg voor. Je moet alleen je krachten terug vinden in de puinhoop die je ervan hebt gemaakt. Alles komt goed als je in jezelf gelooft. Believe in your dreams Louise, dan komt alles goed!

Ik word helemaal warm van binnen als ik ze weer lees. Iemand moet zo veel vertrouwen in me hebben, dat hij of zij dit voor me doet. Ik kan alleen niemand zo 1, 2, 3, bedenken... Wie zou dit kunnen zijn? Die oude vrouw kan niet, die is hier never nooit niet binnen gekomen. Alleen, die vrouw had me wel dezelfde woorden geschonken. En wat er stond “Als je me gezien hebt, komen deze woorden je bekend voor”. Die woorden komen me inderdaad erg bekend voor... Ik snap er even niks meer van...