SALINCAK

değişimin adı.. Aşk!

kimbupanda ( melisaya)ithafendir :)

Hayatımda hiç kendi kendime bir karara varmamıştım. Benim için verilen kararlar hep yengem ve amcam tarafından alınmıştı. Bense onları verdiği her türlü karara saygı duyup onlar ne derse olur demiştim. Ne kadar yanılmıştım. Karar vermek kendin bir şeyler istemek bambaşka bir dünyaya adım atmak gibiydi. Kendine ait bir şeyler in olduğunu hissettiriyordu. Bir ev bir araba yâda bir odadan bile daha büyük bir lükstü kendi başına kararlara sahip olmak. Hayatımda, ilk defa kendim için büyük bir karara almıştım. Ben değişecektim. Aylin'in dedikleri benim için büyük bir etki yaratmıştı. Haklıydı. Ben köyden gelmiş basit ve sıradan bir kızdım. Kimsenin ben, istemeyeceği kimsenin beni önemsemeyeceği taraftım vardı. Baranında benimle evlenme nedeni açık değil miydi zaten. Para. Baran şirketi isteniş ve benimle evlenmişti. Üç ay sonra beni bırakacaktı. Buraya kadar her şey çok mantıklıydı. Ama sanki içimden bir ses yükselmiş ve kendime ait ilk kararımı vermiştim.

 

Baran bana âşık olacaktı.

Kararımın doğruluğu yanlışlığı ya da başka türlü nasıl bir etkisi olduğunu bilmesem de bu kararımı sevmiştim. Hulusi amcanın gözlerine dikkatle bakarken verdiğim kararın doğruluğundan bir an bile şüphe etmemiştim. Peki ya şimdi? Düşündüğüm zaman bu karar yanlıştı. Hatta saçmalıktı. Sevmediğim bir adamın ban âşık olmasını neden istemiştim. Evliliğim üç ay sonra bitmesin isteyen ben değil miydim? Peki ya Baranla alakası neydi bu olayın. Ben neden onu istemiştim yanımda. Kafamda bambaşka sorular oluşmuştu. Kendime olan güvenim bu sorularla düşmeye başlasa da bir anda aynı karar gün yüzüne çıkıyordu. Ben güçlenecektim. Çevremdeki herkese güçlü olduğumu hissettirecektim. Baran Atahan’ın yanında olup gücümü ona bile kanıtlayacaktım. Peki, ama nasıl?

Hulusi amcanın bana bakan şaşkın gözleri eşliğinde koltukta oturuyordum. Kafamda binlerce kelime vardı. Beni her yönden sıkıştıran cümleler. Sorular. Hiç birine cevap veremiyordum. Kafamın içi dalgalanmış ve taşmaya hazır hale gelmişti. Ne yapmalıydım ne yapacaktım. Neler olacaktı. Hayatım ne kadar değişecekti bilmiyordum. Tek bildiğim ben az önce hayatımın kararını vermiştim. Hulusi amcanın yüzüne bakmak için kafamı kaldırdığımda onun düşünceli yüzüyle karşı karşıya geldim. Ne düşünüyordu acaba. Ne plan yapıyordu. Belki de dün kurduğu cümlenin pişmanlığı her yanını sarmıştı. Vazgeçmişti. Benim verdiğim ani kararın etkisi mi vardı yoksa aklında.

Bilmiyordum. Korkuyordum.

Hulusi amca ayağa kalkarken bir anlığına bana baktı. Sonra kafasını çevirip tekrar düşünmeye daldı. Ve yürümeye başladı. Salonda bir o yana bir bu yana dönerken bende onu izlemeye koyulmuştum. Düşünce yetim susmuş ve sadece tek bir şeye odaklanmıştım. Hulusi amcanın ne diyeceğine.  Gözlüklerini gözünden indirirken kapıda merakla bize bakan Ayten teyzeye doğru kısa bir bakış atıp kadar salladı.

“Hayat hazırlan. Çıkıyoruz”

Şaşkınlıkla ayağa kalkarken Hulusi amcanın peşinden ilerlemeye başladım. Sorgulamadan. Kenarda duran montumu ve çantamı alırken bize merakla bakana Ayten teyzeye bakmaya bile çekiniyordum. Nerde az önceki amazon kadını! Sanırım bir ada dengem şaşmıştı. Kapıdan çıkarken Hulusi amca ellerin belinde birleştirmiş ve yumruk yapmıştı diktatör edasıyla yürürken ona arkadan bakmaya başlamıştım. Çok güçlüydü. bakışları bile korkutuyordu insanı. Çevredeki herkes ondan çekiniyordu. Konuşmasa sadece dursa bile saygı duymak zorunda hissediyordunuz kendinizi. Onunlayken korunmaya bile ihtiyaç duymazdınız. O zaten sizi korurdu. Baba sıcaklığı buydu belki de. O sizi her şeyden koruyacak gözüyle bakardınız babanıza. Kahraman edasıyla. Özel güçleri varmış gibi. Babamla bu duyguyu yaşayamasam a Hulusi amcayla yaşamıştım. Benim süper kahramanım Hulusi amcaydı.