Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bugün o gündü..
Ya ölüm.. Ya bütün güçleri elinden alınacaktı..
Ve biz hala bir çare peşindeydik, herkesin mutlu olacağı bir çare. Ya savaşıp kazanmayı deneyecektik yada ... yada bilemiyorum işte, o kelimeleri ağzıma alamıyorum.
Tae ile 3 gündür düzgün konuşamıyorduk, görüşemiyorduk.
Daha doğrusu o benimle görüşmüyordu, ben odasına gidiyordum ama içeri almıyordu beni.
Odasına yemek yolluyordum ama yine nasıl gönderdiysem öyle çıkıyordu o , odadan yemekler..
Kapının altından mektuplar yolluyordum ama yine geri dönüşü olmuyordu.
Meraklanıyordum, canım acıyordu, özlüyordum ama yapacak bir şey yoktu..
Aslında bu olanların hepsi benim yüzümdendi.
Kook'un odasına gitmemize 32 dakika kalmıştı ve ben son kez olarak yine Tae'nin odasına gitmiştim. Daha doğrusu kapısının dibine..
"Tae"
"Tae,lütfen aç"
"Tae" bağırmaya başlamıştım artık.
"Tae artık aç şu kapını"
"Ya hiç mi düşünmüyorsun beni" beni düşündüğü için bu durumdaydık o da ayrı bi konu.
"aç şu lanet kapıyı"
Kapının aşağısına çökmüştüm. Diyecek bir şey bulamıyordum artık. Yine gözlerimden yaşlar dökülmeye başlamıştı.
Ağlamaya çok alışık biri değildim bana tuhaf geliyordu. Alışamamıştım.
