The Mistress' Tale

CHAPTER EIGHT

CHAPTER EIGHT

Napatanga ako sa eksenang nasaksihan. My eyes widened and my jaw dropped. Phillip and Venice were kissing torridly inside the office. Napakurap kurap ako at napaatras.

Nakasandal sa mesa si Phillip while Venice was dominating the kiss. Venice's both hands was cupping his face while Phillip's were roaming every part of his wife's body. I gasped upon realizing what's happening inside my so called sanctuary. Napa singhap ako sa gulat at sakit, wag dito.

Sabay silang bumaling sa gawi ko at parehong nanlaki ang mata. Agad silang naghiwalay at nag ayos ng sarili.

"O my Goodness!" Venice shrieked. Tinakpan niya ng isang kamay ang bibig niya and looked at me with eyes wide open. Nagulat ako sa reaksyon niya kaya agad akong yumuko para humingi ng despensa.

"Sorry po, sorry po. Hindi ko po sinasadya." I apologized still my head bowed down. I don't want to look at any of them. I don't want them to see any emotions I know now are visible in my eyes.

"Oh, no no no. Wala kang kasalanan. Oh my Ghad!" I heard Venice shrieked again at isang tampal sa braso si Phillip, as if blaming him for what happened.

Nanatili lang akong nakayuko habang nakatingin sa malakas na pagpisil ko sa aking mga daliri.

"Ikaw kasi, sabi mo walang pupunta dito ngayun. Kainis ka!" Tinampal niya ulit ang braso ng asawa habang mahina itong pinapagalitan. Bahagya akong nag angat ng tingin para makita ang pagtatalo nila. Venice is blushing habang pinanlalakihan ng mata ang asawa.

Hinuli ni Phillip ang kamay ng asawa para matigil ito sa pagtampal sa braso niya. The way he holds Venice hands, it's like his holding something delecate, something so important. And the way he stares at her with that hazel brown eyes, full of different emotions I can't comprehend, makes my heart clenched in pain.

"I didn't know she's coming." He uttered slowly habang nakatitig parin sa asawa gamit ang mapupungay na mga mata. He smiled at her sweetly before diverting his eyes to me.

Agad kong iniwas ang mata ko at yumuko. Muli kong binaling ang tingin sa mga kamay kong pinanghuhugutan ko ng lakas ng loob para makatayo sa harap nila. Pinakawalan ko ang kanina ko pang pinipisil na mga daliri na ngayun ay nanginginig sa sobrang sakit. But it's less painful compare to what I am feeling right now.

Ang sakit ng dibdib ko. Not because my heart is beating rapidly but because it beats so slow that it feels like it's not beating anymore. Seeing them that intimate makes my heart ache but the fact that I don't have the right to feel this pain hurts even more.

"Pasensya na po, hindi ko po talaga sinasadya. Gusto ko lang po sanang kunin ang mga gamit na naiwan ko. Pasensya po talaga." Pahina ng pahina ang boses ko na mukhang ako na lang ang nakakarinig.

Inangat ko ang aking tingin and I'm greeted by a pair of eyes full of curiosity and other emotion I can't name. Umawang ang labi niya na parang may gustong sabihin ngunit agad din itong sinara at seryoso akong tinitigan na parang nanantya. Do you see it, Phillip?

"No. it's alright. You don't have to say sorry. Hindi mo din naman kasalan. We both know that this is not the right place to do it but we still did. Kasalanan namin yun." Then she giggled and grinned widely.

Pagod akong bumaling ako sa kanya at hilaw na ngumisi, bakit pakiramdam ko ang yabang niya sa lagay na yun?

"Ano yung mga naiwan mo?" Phillip's question and cold voice makes me feel so unwanted. Pakiramdam ko kayang kaya niya akong sipain palabas dahil sa pang iisturbo ko sa ginagawa nila.