The Mistress' Tale

CHAPTER THIRTEEN

CHAPTER THIRTEEN

“I’ve known you for four years, kaya paanong hindi ko malalaman?”

Nakatitig lang ako sa kanya habang patuloy na nagpiplay sa utak ko ang sinabi niya kanina. Tumigil na ako sa pag iyak pero sobrang lalim pa rin ng pag hinga at sobrang lakas pa rin ng tibok ng puso ko. I can’t take my eyes off him. Simula ng pumasok kami sa sasakyan niya ay hindi ko tinatanggal ang tingin ko sa kanya. I don’t know, I’m just so fluttered.

Bakit sa lahat ng ginagawa niya malaki man o maliit laging napupuna ng puso ko. The last few word he said a while ago creats a havoc in my system. I may be calm outside, but my inside is a mess. Ang lakas ng tibok ng puso ko at ang daming tumatakbo sa isip ko. Kulang nalang ay sumabog ako ng tuluyan.

“Why? May dumi ba sa mukha ko?” My heart skips a bit when he finally looked at me. He’s not smiling but he’s not mad too, more like confuse. Sa kakatitig ko sa kanya alam kong mapapansin niya din, siguro’y naasiwa sa mga titig ko. Palipat lipat ang tingin niya sa akin at sa kalsada.

Nang lumuwang ang kalsada at kumunti ang mga nakakasalubong naming sasakyan ay saka niya ako binalingan ng buo, matagal siyang tumitig sa akin. Sinusuri ang buong mukha ko. Tinitigan ko din siya pabalik ngunit ako din ang nag iwas ng tingin. Marahan akong umiling saka umayos ng upo. Bumaling ako sa bintana saka sumandal at siniksik ang sarili ko. I bit my lips and shut my eyes when I realized what I am doing. Ngayun ko lang naramdaman ang hiya sa ginawa ko. Ang tagal kong natulala sa kanya. Ang gaga ko talaga.

Phillip sighed heavily. I looked a him side ways and saw him focusing on the road. His frown and serious gaze tells everything in his mind. He’s bothered, and that’s because of me. Nakapatong ang kaliwang kamay niya sa may bintana at marahang hinihilot ang makakapal niyang kilay. Sa tagal kong pag oobserba sa kanya, napansin kong ginagawa niya yun pag may problema siya.

Marahil ay pinoproblema niya ako. Simula ng dalhin niya ako sa kotse niya ay hindi na ako nagsalita. Puro tango at iling lang ang sinasagot ko sa tuwing magsasalita at magtatanong siya. And everytime I answer him that, he always frowns and sigh. Hindi ko naman gustong hindi magsalita. It just that, I can’t utter a single word. Sa sobrang pagkamangha ko ay wala akong naiisip na sasabihin. Maybe there are few, but I can’t manage to speak it all.

Muli akong bumaling sa may bintana saka bumuntong hininga. Pinagmasdan ko ang mga puno at mga sasakyan na nadadaanan namin. Nagkikislapan din ang mga ilaw ng mga bahay na nadadaanan namin. Ano ba itong ginagawa ko. Bakit ba ako nandito? Naalala ko yung mga gabing walang tulugan para lang mabuo ang planong pag iwas sa kanya. Kulang nalang gumawa ako ng listahan ng mga paraan kung paano siya iiwasan. But why am I here? What am I doing inside his car?

Sinasabi ng puso ko na mali itong lahat but my heart says otherwise. Kahit anong siksik ko sa utak ko kung gaano ito kamali, I can’t deny the fact that I’m happy. Sitting just few inches away from him filled the emptiness I am feeling. Hindi ko man aminin pero siya lang ang nakakagawa non.

I smiled bitterly at my realization. Pumikit ako at bumuntong hininga. Ang gaga ko nga talaga.

“Hey. Are you alright?” Napadilat ako at napatingin sa kanya nang madinig ang malamyos niyang boses. He seems so worried while looking at me. Palipat lipat ulit ang tingin niya sa akin at sa daan. I smiled at him to give him assurance that I’m okay before nodding repeatedly. He sighed in relief then smiled tighly at me.

“Better. Don’t worry, malapit na tayo.”

“Saan pala tayo pupunta?” I managed to asked after a long while of not talking. Paos pa ang boses ko dahil sa pag iyak, but I still managed to speak it aloud.