"Kyung!!!!!!!......"
က်ယ္ေလာင္စြာေသာေအာ္သံသည္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးကို
ဖံုးလႊမ္းသြားသည္။ေျမျပင္ေပၚတြင္ ေခြေခြေလးလဲက်ကာ ေသြးအိုင္ထဲလဲေနေသာ
KyungSoo ကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး ေဆးရံုသို႔ အျမန္သြားလိုက္သည္။လမ္းတစ္ေလ်ွာက္လံူး အ႐ူးတစ္ေယာက္အလား ေအာ္ဟစ္ၿပီး
ငုိယိုေနတာေၾကာင့္ လူေတြဝုိင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ဒါေတြကိုလည္း ChanYeol ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္။သူသိတာတစ္ခုတည္းက
KyungSoo ကိူေဆးရံု အျမနိ ပို႔ေပးရမယ္ဆိုတာပင္။ကားတိုက္ေသာ ေနရာနဲ႔ ေဆးရံု နီးတာေၾကာင့္
ေဆးရံုကားလာမယ့္ အခ်ိန္ထိ ေစာင့္မေနေတာ့ပဲ KyungSoo ကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး အျမန္ေျပးလာခဲ့သည္။ဖိနပိေတြကြၽတ္ၿပီး ေခြၽးဒီးဒီးက်ကာ
ေျခဖဝါးထက္ ေသြးခ်ငိးနီေနေသာ္လည္း ထိုနာက်ငိမႈ
ပူေလာင္မႈ ေမာပန္းမႈေတြကို သတိထားခ်ိနိမရ။၁၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေဆးရံုသို႔ ေရာက္သြားသည္။
အေရးေပၚခြဲစိတိခန္းထဲ ပို႔ၿပီး အျပင္ဘက္မွေနၿပီး
ေခါကိတံု႔ေခါကိျပန္ေလ်ွာကိကာ ဆုေတာင္းေပးရံုအျပင္ မတက္ႏိုငိခဲ့ေပ။လူတစ္ကိ္္ုယ္လံုး ေမာဟုိက္ေနတာေၾကာင့္ ထိုေ႐ွ႕မွာပင္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
မိမိေၾကာင့္ဆိုေသာ အေတြးက ChanYeol ၏ စိတ္ထဲတြင္
ရာႏႈနိးုျပည့္ေနကာယူထားသည္။"အား!!!!!! "
က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ငိုၿပီး ေဘးနား႐ွိ နံရံႏွင့္ မိမိေခါင္းကို
ထပ္ခါထပ္ခါ တိုက္လိုက္သည္။နီရဲေသာခြၽဲပ်စ္ပ်စ္အရာမ်ားသည္ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေနရာယူလ်ကိ