Laat helen

-12-

Na uren op school en les volgen gingen we naar huis.

Dit deed ik en mijn beste vriendin altijd samen school samen naar huis.

Hij vervangde snel mijn beste vriendin maar zou haar nooit in mijn hart vervangen.

" is alles wel oké Oualfa?" Vroeg hij me terwijl hij zijn tas pakte.

" ja pfuh wat denk je wel tuurlijk gaat het goed" antwoordde ik zelfzeker.

Ik durfde hem niet onder ogen te komen.

Ik wist als dat gebeurde ik toch de waarheid zou vertellen.

Dus vermeed ik het.

Ik stond recht en stak mijn boeken in mijn tas.

Nassim ging aan de deur staan en wachtte op me tot ik naar buiten kwam.

Terwijl nassim aan de deur stond

Keek ik stiekem naar hem en bleef wel seconden staren.

Mijn hart bonkte in mijn keel

Ik sluitte mijn ogen voor paar seconden en maakte een dua (smeekgebed) voor hem.

" ya Allah bescherm hem en laat hem dichter bij mijn hart komen en laat hem het waard zijn. Bescherm hem van het gene wat slecht voor hem is en hem slecht leert ya Allah."

Allahouma Ameen.

Er was geen dag gepasseerd dat ik geen smeekgebed voor hem zou verrichten.

Allah wist op voorrand hoeveel ik van deze persoon zou houden.

Maar Allah wist ook wat mijn intenties was met deze man.

" kom je nog madam?" Riep hij naar me toe.

Ik knikte nam mijn tas en stapte uit de klas samen met nassim.

Er was spanning tussen ons ik wist dat er iets was langs zijn kant

En langs mijn kant was er niet veel alleen dat mensen me waarschuwen en zeggen dat hij geen jongen voor mij is. 

" nassim wat is er ?"

" Walo Walo niks, hoezo?"

" je doet vreemd ik weet dat er iets is vertel me"

Ik sprong recht voor zijn neus en hield hem tegen met mijn hand op zijn hart.

Zijn hart beat trilde over heel mijn lichaam.
Het voelde alsof we 1 zijn.

" Walo Oualfa wsafe ik zei toch dat er niks is"

Ik geloofde er niks van.

" Hmm Waga als we niet alles aan elkaar vertellen vertel ik je ook niks als er ooit iets met mij zou zijn."

Hij keek me met een glimlach aan en zei " gewoon problemen thuis habiba"

Ik stopte met stappen grijpte zijn handen en zei " Nassim je weet toch dat je mij alles kan vertellen?"

" ik weet lieve habiba maar je kent me ik ga nooit vanuit mezelf praten over mijn situaties dat weet je alleen jij mosiba laat niks achter je en graaft alleen dieper "

Ik lachte.

Ik keek hem diep aan en zei " wat de reden ook is van jou verdriet, het is het niet waard. Je bent sterk genoeg om alles te overwinnen, dus ook je thuissituaties."

Ik kuste zijn handen.

Hij greep me zo hard vast en knuffelde me.

We waren elkaars 2de thuis.