BERDEL { TAMAMLANDI }

12. Bölüm ♣Allah senin belanı versin!♣

Uyanabilsem.
Şu yaşadığım şey saçma bir rüya olsada uyanabilsem. Ama değildi olamazdı da. Ben Evin, Evin Haznedaroğulları. Doğduğum günden beridir bir kere bile olsun yüzüm gülmedi, hala bile gülmediği gibi. Bunlarda yetmezmiş gibi evlendiğimden beri başıma gelmeyen kalmamıştı. Zorla evlendirildim, kocam olacak adamın sevgilisi vardı ve beni ezip duruyordu. Şimdi de bu çıkmıştı başıma. Neden mutlu olamıyordum? Bunlar neden benim başıma geliyordu? Artık isyan etmekten bıkmıştım. Nefes almıyordum çığlık atmak istiyordum ama sesim çıkmıyordu sanki bir el boğazımı sıkmış bağırmama engel oluyordu. Her şey ve herkes üstüme, üstüme geliyordu kaçacak saklanacak bir yer kalmamıştı. Her zamanki gibi yanlız ve tek başımaydım. Ben artık bunların üstesinden tek başıma gelmek istemiyordum. Birinin de bana destek olmasını, beni korumasını, sahiplemesini istiyordum. İlk kez o adama ihtiyacım vardı ama o lanet insan ortada yoktu. Allah bilir hangi deliğe girmişti.

Yüzünü yüzüme sürtmesiyle başımı yana çevirdim ve tüm gücümle bağırıp onu ittim. Ondan o kadar çok korkuyordum ki, çünkü, Emre normal bir insan değildi. Tam tersine psikopatın ta kendisiydi! Beni nasıl bulmuştu acaba? Keşke Hayat'ın gitmesine engel olsaydım, belki o zaman bunların hiçbiri başıma gelmezdi. Ah aptal kafam ne diye kıza git diyorsun ki! Emre manyağını ittiğim için sinirlenmişti. Ama ne olursa olsun şimdiye kadar, canımı acıtacak hiçbir şey yapmamıştı. Şu an dokunmaktan başka. Bana kalırsa bu daha kötüydü. Bana biraz daha yaklaşmasıyla korkarak tüm bedenimi esir haline aldı. İşte şu an bacaklarım zangır, zangır titremeye başlamıştı Emre'ye başımı çevirip Emre'nin yüzüne bakmadan konuşmaya başladım.

"Hemen bırak beni! Ve sakın bir daha bana dokunmayım deme!?" Diye bağırdım burnumdan solunarak. Emre dediğim şeyle alayla gülmeye başladı. Elini uzatıp saçımdan bir tutam saç aldı.

"Neden birtanem? Beni biliyorsun, sana asla zarar vermem!"

sinirle gözlerimi sımsıkı kapatım. Ben bu adamdan nasıl kurtulacaktım? Lânet olsun ki Şu an kimse evde yoktu. Tek ben ve o pislik vardık. Murat şimdi o kadının yanında mışıl mışıl uyurken, ya da arkadaşları ile eğlenirken ben evde yalnızdım. O da yetmezmiş gibi bir de bu saplantılı psikopat çıkmıştı başıma! Ne güzel hapisteydi. Ne ara çıkıp da, beni arayıp bulmuştu! Emre sanki aklımı okumuş olacak ki hemen kendini toparladı ve Elini saçımdan çekti.

"Seni bulmam uzun sürmedi Evin! Hapisten çıktığımda kahveye gittim. Orda duydum evlendiğini. Öğrendiğim an çıldırdım, sen benimdin, sadece benim. Herşeyi geçtim sevdiğim kadını düşmanım olan Murat şerefsiziyle evlendirmişler. Üstelik abisi yüzünden. Ben, sen onu seviyorsun sanmıştım ama seni abin yüzünden bu evliliğe mecbur bırakmışlar. Sen o adamı sevmiyorsun! Benimle gel. Kaçalım, uzaklara gidelim? Kimse bizi bulamaz! Seni o kadar çok mutlu ederim ki."

Yutkundum. Ne saçmalıyordu bu adam. Onunla kaçacağımı nasıl düşünebilirdi! Ne olursa olsun ben evli bir insandım hem kaçsam bile bu psikopatla kaçmazdım. Gözlerini gözlerimden çekmeden ellerimi tutacakken hemen ellerimi arkamda sakladım. Bu hareketime sıkılmış olacak ki bıkkınlıkla nefes verdi. Ellerimi arkamdan çıkarıp omuzlarına koydum ve son gücümle ittiğim an iki adım uzaklaştırabildim kendimden. Ona iğreniyormuş
bakışı attım.

"Seninle hiçbir yere gelemeyeceğim! Ben abim yüzünden evlenmiş olabilirim ama o şerefiz dediğin adama âşık oldum.
Onum için buradan defolup git! Daha fazla yüzünü görmek istemiyorum. " dedim aklıma gelen ilk yalanla. Belki onu sevdiğimi sanar ve siktirip giderdi burdan.

Benim az önceki dediklerimi hazmedemiyor olacak ki sadece yüzüme baktı. Yüzünde hiçbir mimik oynamadan. Sonra hemen kendine gelip üstüme doğru yürümeye başladı. Ben daha ne olduğunu anlamadan bir elini belime koyup beni kendine çekti. Bu hamlesiyle gözlerim kocaman açıldı. Beni bıraksın diye onu itmeye çalışıyordum ama gücüm onu itmeme yetmiyordu. Niye erkekler bu kadar güçlüydü ki? Ne yaparsam gücüm ona yetmeyecekti bunu biliyordum. Emre diğer boşta duran elini kaldırıp yüzüme koyacakken.