BERDEL { TAMAMLANDI }

34. Bölüm >•Teşekür Ederim Sevgilim

Dik duran kadınlar vardır.
Omzunda koca bir hüznün büyüttüğü acılara rağmen, dik durmayı başarabilen kadınlardan bahsediyorum. Yaşadıkları her ne kadar onu yıpratmış olsa da, ilk sendelediği anda yere düşeceğini hissettiğinde bile adımını daha sağlam atarlar. Onları bir kaç tatlı söz ile kandırmanız imkansızdır.
Onlara her şeyin çok güzel olacağından, bir gün o güzel güneşli günlerin onlar için de doğacağından bahsetmenizi istemezler, çünkü onlar dik durmayı, yaşadıkları acılarından büyütmüşlerdir. Onların güneşli günlerinin üstünde çok fazla gözyaşı vardır, ve sağlam adım atmasını gözyaşlarının üstüne basa basa yürümesinden almışlardır.

Beni kıskandığını yine dile getirmesi ile kalbim deli gibi atmaya başladı. Bu heyecan dalgası beni baştan aşağı doğru esir haline aldı. Yüzümde kocaman bir gülümseme oldu tabi onun yüzünden de aynı gülümseme vardı. Beni kıskandığını görüyordum ama ilk kez dile getirmişti. Gözlerimin içi şu an patlıyordu bunun da onun gördüğüne emindim. Kendisi tam karşımdaydı hatta aramızda mesafe bile yoktu dip dibeydik. Dudaklarımı onun sıkacak dudakları ile birleştirdim. Önde onu öpmeme şaşırıp afallasa da hemen kendini toplayıp öpüşmeme karşılık verdi. Ne kadar öpüştüğümüzü bilmiyorum ama nefesiz kalmıştım artık. Murta bunu hissetmiş olacak ki dudaklarını dudaklarımdan ayırdı. Kapağım gözlerimi açtım ve onun ela gözlerine baktım. Ağzımdan kendiliğinden sözler çıkmıştı. "Seni çok seviyorum sevgilim." Dememle Murat gülümsedi ve dudaklarını alnıma değdirip küçük bir öpücük kondurduktan sonra. " Seni çok seviyorum sevgilim." Diyerek beni taklit etti.

"Murat?" Dedim gözlerimi hala o güzle gözlerinden çekmeyerek. "Efendim bir tanem." Merakla benim diyeceğim şeyi bekliyordu. Derin bir iç çektim. "Şey acaba bugün şirkete gitmesen mi? Seninle bugün vakit geçirelim uzun zamandır beraber bir şeyler yapmadık. Ne dersin sevgilim?" Gülümsedi ve elini yüzüme koydu. Ağzını açacağı an zilin çalması ile sinirden derin bir nefes verdim. Bu neydi ya! Bizi biraz bile olsa yalnız bıraksalar ölürler miydi acaba!?
Bakmak için ayağa kalkmamla Murat da geri çekildi ve sırtını sandalyeye dayadı. Gözlerimi ondan çekip kapıya doğru yürüdüm hızlı adımlarla. Kapıdaki herkimse inşallah acil bir şey için zile vurmuşlardır. Elimi kapının koluna attım ve kapıyı açtım. Emre birden elindeki telefonu çekine koydu ve bana bakarak yüzüne küçük bir tebessüm ekledi. Onu gördüğümde afallasam da sonra hemen kendimi topladım. Buraya geleceğini unutmuştum ben. Beni ve ailemi kurtardığı için ona minnettardım.

"Hoş geldin Emre." Dedim yüzüme onun gibi küçük bir tebessüm ekleyerek. Emre başını salladı ve. "Hoş bulduk." Dedi. Onu kapının önünde daha fazla bekletmemek için kapının önünden çekildim. "Gelsene, bizde seni bekliyorduk." Başını salladı ve içeri girdi. Kapıyı kapatıp bende arkasından gittim. Murat elindeki telefonla bir şeyler okuyordu ne okuyorsa asla başını kaldırıp gelen kişiye yani Emre'ye bakmıyordu. Belki de gelen kişinin Emre olduğunu bildiği içindi. "Sevgilim?" Dememle başını telefondan kaldırdı ve bana baktı. Emre de yanımda durduğu için bakışları üzerimde çok kalmadı. Oturduğu yerden asla kalmadan telefonu ceketinin cebine koydu. Soğuk bir ses tonuyla konuşmaya başladı.

" Bixêrhatin (hoş geldin)" dedi elini bile Emre'ye uzatmadan.

" Ez pêşwazî dikim (hoş buldum)" Emre, Murat'ın aksine gülümseyerek konuşmuştu. Murat karşısındaki koltuğu Emre'ye göstererek, "Geç otur." Sesindeki o soğukluk hala kendini belli ediyordu. Emre başını salladı ve koltuğa geçip oturdu ben bir Emre'ye bir de Murat'a baktım. Murat sırtını kanepeye dayadı. Bana bakarak başıyla 'gel' işareti yapmasıyla ona doğru yürüdüm. Yanına oturdum ve stresten derin bir nefes verdim. İnşallah kavga çıkmadan herkes dağılırdı. Murat'ın telefonuna gelen bildirim sesiyle gözlerim ceketine takıldı. Ama bu sevgili kocamın umurunda bile olmadı. Gözlerini asla kırpmadan Emre'ye bakıyordu. Emre'nin konuşmaması onu biraz bile olsa sinirlendiriyordu.