Beni sevme, Bizi sev

Seden Gürel-çalkala

Bana "kaç yaşındasın" diye sormuştun, ilk birbirimizi tanımaya başladığımızda. Hatırlıyor musun?
Sana demiştim ki, benim bir yaşım yok.
Nasıl yani sorduğunda ise, bunu söyledim:
Babam eve dondurma ve gofret getirdiğinde 2 yaşındayım.
Uçağa bindiğim zaman 3 yaşındayım, ödüm kopuyor, korku sadece beynimi değil, tüm bedenimi sarıyor.
Sınıf arkadaşım aniden sonuca girip 'hoca yok' diye bağırdığında 5 yaşındayım, o kadar mutlu oluyorum ki yerimde zıplıyorum.
Televizyonda program veya dizi olmadığında, çizgifilmlere bakarım, işte orda 6 yaşındayım.
Okulda en sevdiğim ders başlayınca ilk sıraya otururum, küçücük ve zeki bir çocuk gibi. Orda tam olarak 8 yaşındayım.
Matematik sorusunu çözemediğim zaman sinirleniyorum ve bebek gibi ağlamaya başlıyorum, büyük ihtimalle 10 yaşında gibiyim.
Yakınım öldüğünde hep o lanet günü hatırlarım, sevdiğim ellerimden gitti, ağlamak başlarım, bir 14 yaşındaki ergen gibi.
Eve geç geldiğimde 18 yaşındayım, çünkü
kendi başımın çaresine bakar bilirim.
Kendime leziz bir yemek hazırladığımda 20 yaşındayım, tan bir şef.
Çalıştığım zaman 30 yaşındayım.
Kendimi 40 yaşında hissediyorum, zevklerimin değiştiğini anladığım zaman: kitap yerine sigara tercih ediyorum, coca-cola yerine acı bir kahve.
Evde yalnız köz köz oturduğum zaman, 50 yaşındayım, canım belki sadece televizyon izlemeyi istiyor çünkü başka hiç bir şey yapmak istemiyor.
Tam tamına 60 yaşındayım, her sene doğum günüm geldiği zaman ve her gün gibi saçma sapan bir gün olduğunu düşünüyorum, gereksiz.
70 yaşındayım... Gerçekten yalnız olduğum zaman ve birisini (seni), yanımda istediğim zaman.
90 yaşında hissediyorum, bu zalim dünyaya fazla olduğumu hissettiğim zaman.
Seninle kaç yaşında olmamı istersin? Beraber önce küçük çocuklar sonra da büyük medeni insan olalım mı? Beraber.