36.BÖLÜM
Işıkla mesaj...
Annem birden ağlamasını kesmiş elleriyle deli gibi duvarlara vuruyordu. Birden yavrum sen misin bu ışıkları açık kapatan dedi. Bu soruyu kaçırmamam gerekiyordu. Hemen düğmenin başına geçip üst üste iki kere açıp söndürdüm. Sonra bağımı yine kapıya dayayıp ne yaptıklarına baktım. Şaşkınlıkla birbirlerine bakıyorlardı. Annem, "Bu nasıl olur. Bir daha soruyorum. Sen benim kızım mısın? Sen Seral misin? Cevabın evet ise iki kere ışığı aç, kapat! Evet yaptım tam iki kere üst üste açıp kapattım. Annem hıçkırıklarla ağlıyordu. Bir yandan da bana soru sormaya devam ediyordu. Seral kızım bu odada mısın? Sen bizi duyuyor musun? Görüyor musun? Yaralı mısın...?
...Gözlerimi açtığımda sanki günlerdir uykusuzluğumu yenmiş sonra da çok güzel bir uyku çekmiş gibiydi. Başımı okşayan bir eli görüyordum ama kim olduğunu algılayamıyordum. Ta ki annemin Seral'im! Yavrum! Hoş geldin! Demesine kadar. Evet annem başımı okşuyor çok şükür kurtuldun yavrum diyordu. İnanamamıştım. Kilitli bir odada kalmıştım aç susuz. Demek ki kurtulmuşum oradan.
Tam üç gündür hastanede uyuyormuşum. Vücudum açlık ve susuzluktan neredeyse iflas etmek üzereymiş. O yediğim üç krakerle bisküvi, iki şişe küçük şaşal su benim hayatımı kurtarmış. Annemle şu an hastaneden çıktık evimize gidiyoruz. Eve gidince tek tek anlatacağım sana dediği için soru sormuyorum. Halen çok korkuyorum. Şoku atlatmış değilim. Tekrar o anları hatırlamak istemiyorum belki de. Ama şu an evdeyiz kendimi güvende hissediyorum. Anneme sarılıyorum her an. Onun sıcaklığı bana güç veriyor. Artık hazırım anne anlat beni nasıl kurtardın?
S
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SUS...!
УжасыBazen yaşadıkları ağır gelir insana. Sorgular durmadan onu, bunu, kendini, yaşadıklarını ya da yaşayamadıklarını. Bu kadar haksızlığı da hak etmedim der kendi kendine. Başkaları iyi şeyleri yaşıyor ya, benim neyim eksik de ben yaşayamıyorum der. Düş...
