19.BÖLÜM
Paralar ile ben...
Nihayet günlerden Pazartesi. Saat sabahın altısı. Çağrı birazdan gidecek. Kahvaltı hazırlayayım dedim istemedi. Uçağı kaçırırım sağol dedi. Aslında ben de bir an evvel gitmesini istiyordum ama rolüme devam etmeliydim. Annemi o kadar merak ediyordum ki günlerdir konuşamamıştık. O hele meraktan ölmüştür. Hemen onu aradım telefonu sanki elindeymişçesine daha ilk çalmada açıverdi. Meraktan çıldırdım sana bir şey oldu diye çok korktum yavrum dedi. İyiyim annem, hiçbir sorun olmadı deyince rahatladı. Canım annem...
Sonra o kadar yüklü parayı tek başıma bankadan çekmemi istemediği için "Hemen havaalanına gidiyorum ilk uçakla gelirim bankaya beraber gidelim beni bekle" dedi. Haklıydı da. Ben de korkuyordum ya biri beni takip ederse diye. Bana saat onda ineceğim bankanın önünde buluşuruz demişti ancak beklemek o kadar zor gelmişti ki. Bahçeye inip biraz Tarçın'la vakit geçirmek istedim. Çağrı belki köpek fobimi Tarçın ile yenerim demişti ama yapamamıştı. Yani halen korkuyordu. Ben de burada kaldığı bir hafta süre zarfında arka bahçede ki depoya gider de benim mezarı, kutuları karıştırdığımı anlar diye korktuğumdan Tarçın'ın zincirsiz dolaşmasına izin vermiştim. O da zincirli olmadığını görünce bahçeye hiç inmemiş beni pencereden izlemekle yetinmişti. Aslan Tarçın'ım beni büyük bir dertten kurtarmıştı. Zaten Tarçın da onun kendisini sevmediğini anlıyor gibi ona düşmanca bakıyor Çağrı'yı daha da tedirgin ediyordu.
Annemle bankanın önünde buluştuk. Gerilmekten başıma ağrılar girmişti. İyi ki annem yanımda idi. Adeta bu gergin tavır ve tedirgin bakışlarla herkese, benim yanımda ki bu çanta da milyarlar var der gibiydim. Yani yüzüme dikkatlice bakan kişi hemen bir şeyler sakladığımı anlardı sanki. Parayı alır almaz eve gittik. Önce ne yapacağımızı nereye gideceğimizi konuşmamız gerekiyordu. Birçok alternatifi düşünüp sonra da İzmir Özdere'ye yerleşmeye karar verdik. Daha önce hiç gitmediğim bilmediğim bir yerdi. Zaten şu an bunun bir önemi de yoktu. Annem deniz kenarını çok sevdiği için orayı tercih etmiştik. Tarçın'ı burada bırakmaya da hiç niyetim yoktu. Çağrı hakkında onca bilgiye Tarçın'ın toprağı kazıp o fuları bulmasıyla ulaşmıştım. Bana o yalnız günlerimde, arkadaşlık yapmıştı. O yüzden onu terk edemezdim, ancak otobüsle de onu götüremezdim. Geriye tek bir yol kalmıştı. Kendimize bir araba almak.
ly:"Ti[D
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SUS...!
TerrorBazen yaşadıkları ağır gelir insana. Sorgular durmadan onu, bunu, kendini, yaşadıklarını ya da yaşayamadıklarını. Bu kadar haksızlığı da hak etmedim der kendi kendine. Başkaları iyi şeyleri yaşıyor ya, benim neyim eksik de ben yaşayamıyorum der. Düş...
