SUS...!

SUS...!/35.BÖLÜM

35.BÖLÜM

Annem...

Sanırım ölmek üzereyim. Ne zamandır yatıyorum böyle aç susuz bilmiyorum. Sürekli kapıya yaklaşıyorum o lambanın düğmesine basıyorum biri gelirde ışığı fark eder diye ama gelen yok. Onca şeye katlandım onca riske tehlikeli işlere girdim, güzel bir hayatım olsun diye. Şimdi ise burada aç susuz ölmeyi bekliyorum. Dışardan sesler geliyor sanki. Ya da hayal mi görüyorum? Ayağa kalkmalıyım ama o gücü bulamıyorum kendimde. Elimi kaldıramıyorum. Bacaklarım yürümüyor. Her yanım acıyor. Rüya mı halüsinasyon mu yoksa gerçek mi bu sesler? Yoksa ölmeye başladım da annemin sesini mi duyduğumu sanıyorum? Rüya da olsa annemi görmeyi o kadar çok özledim ki! Öleceksem de onun yüzünü görüp de ölmeye razıyım. Son bir gayretle kapıya yaklaştım. Evet annemi görüyorum merdivenlerden iniyor. Yanında da iri bir adam var. Annem fenalaştı orada ki koltuğa attı kendini. Seslerini de duyuyorum. Annem, "Yok burada da! Yok! Diyor bir yandan da ağlıyor. Adam da merak etme bulacağız kızını diyor. Rüya olsa bunları duyar mıydım diye sordum kendi kendime. Sonra da ışık aklıma geldi. Bir yakayım dedim. Zorlayarak düğmeye bastım ve tekrar kapıya yaklaştım. O kadar zor hareket ediyorum ki ben düğmeye basıp gelene kadar annem çıkmış yukarı. Tekrar denedim tekrar tekrar. Aslında beni duymuyorlar biliyorum ama son gücümle, Anne! Diyorum. Bir yandan da kapıyı yumrukluyorum. Ama olmadı. Maalesef olmadı. Duymadılar beni, yukarı çıktılar. Ama ben halen basıyorum düğmeye. Derken o da ne...? Annemin sesi tekrar duyuldu. Kapıya yaklaştım. Annem bu ışık nereden yanıp sönüyor diyor. İkisi birden tabloya bakıyorlar. Ben de kapıya neredeyse yapıştım. Yumrukluyorum. Duymuyorlar beni tekrar tekrar lambayı açıp kapatıyorum. Şaşkınlıkla tabloya bakıyorlar. Duvarın, tablonun ellemedikleri yeri kalmadı. Bir tek tabloda bulunan kapının ziline basmadılar. Doğruya, kimin aklına gelir resim üzerindeki kapının ziline basınca bu gizli odanın kapısının açılacağı.