Fanfiction Kim Jongin (EXO Kai) x Nari.
Czułem, że na mnie patrzy.
Gdy opuściła wzrok spojrzałem na nią.
Uśmiechała się.
- Dlaczego ona to robi tak.. uroczo. - poczułem się zawstydzony.
Wyrwałem stronę z zeszytu, jednak na tyle gwałtownie, że po...
21.48, Chan Hahahahaha, już bałem się, że napiszesz!
21.48, Chan Kopciuszek to Twoje prawdziwe imię? XD
21.54, Lee Nari A jak sądzisz?
22.00, Chan Myślę, że jesteś córka jakiegoś mafiozy i dlatego musisz się ukrywać pod takim pseudonimem.
Zaśmiałam się bardzo głośno odczytując wiadomość. Ten chłopak ma na prawdę poczucie humoru. Pisze do mnie tak... Nieoficjalnie. Z taką pewnością siebie. Nie wiedziałam, co mam mu odpisać, nigdy nie pisałam tak z chłopakiem.
22.06, Chan Czuję, że rozgryzłem Twoją tajemnicę.
22.08, Chan Ale chciałbym poznać ich więcej.
22.08, Chan Porozmawiamy jutro w szkole?
22.12, Lee Nari Jak mnie odnajdziesz w szkole, to jasne.
22.15, Chan W takim razie do zobaczenia!
Zadowolona opadłam na krzesło i przysunęłam się do biurka. Całe swoje myśli próbowałam skoncentrować na reakcjach redoks, które musiałam zbilansować, jednak z tyłu głowy czułam lekkie podekscytowanie. Straciłam rachubę czasu, bo pochłonęły mnie obliczenia.
Nagle mój telefon zabrzęczał.
Zamurowało mnie.
Kim Jongin wysłał obraz.
- Czego on chce...? - rzuciłam telefon na łóżko. Jednak ten ponownie dał o sobie znać.
Musiałam zerknąć.
00.27, Kim Jongin Mam nadzieję, że się na mnie nie gniewasz.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
00.27, Kim Jongin Buuuuuuu
- O co mu chodzi?! - spytałam siebie na głos. - Pabo. - nieświadomie lekko się uśmiechnęłam. Dałam sobie z liścia w twarz za ten dziwny odruch.
*Jongin's pov*
Chmiel już konkretnie szumiał mnie i moim kompanom w głowie (gdyby tylko chmiel). Siedzieliśmy w piątkę przy stoliku.
- Stary, co Ty taki nieswój? - spytał Baekhyun w moim kierunku.
- Bekon, pewnie laski mu na głowę wchodzą haha! - zaśmiał się Chan.
- Ej, dobra, dajcie spokój, nic mi nie jest. - spojrzałem na moich przyjaciół ze zmieszaniem w oczach.
- Dobra, on nadal jest smutny. To co, po jednym? - zaproponował Sehun, na co cała ekipa zareagowała z aprobatą.
Z każdą kolejną dawką alkoholu, czułem się lepiej i pewniej. Z minuty na minutę czułem coraz większą potrzebę wygadania się przyjaciołom. Jednak oni skutecznie mnie od tego pomysłu odwiedli. Alkohol lał się strumieniami i... Od pewnego momentu nic nie pamiętam.
_________ Hej, Mam nadzieję, że książka się podoba. Przepraszam, że tak nieregularnie wrzucam rozdziały, ale matura ehhh.. Ale dla odstresowania napisałam kilka, więc zapraszam do czytania. 🤭
