The Letter || The Marauders Fanfic. ✔

Hoofdstuk 5 - Volle maan

Ik kijk gefrustreerd naar de brief.
"Wat bedoeld hij met: 'Blijf ver weg van de volle maan"? Sorry maar deze brief is echt shit! Niks is duidelijk hierin," zegt Anna.
"Anna!" zegt Lily waarschuwend.
"Nee het is al goed Lils, ik ben het eigenlijk wel met Anna eens," zeg ik.

De weken gaan voorbij, en nog steeds galmt de zijn door mijn hoofd: Blijf ver weg van de volle maan. Ik zit op mijn bed te lezen, maar geen enkel woord dringt tot me door. Ik kijk uit het raam, en mijn ogen worden groot.

Het is volle maan.

Snel spring ik van mijn bed af en maak ik Lily en Anna wakker. Ze kijken me geschrokken aan.

"We moeten naar buiten," zeg ik.

"Waarom?"

"Het is volle maan, en ik moet weten wat daar buiten zit," zeg ik dapperder dan ik me voel.
"Wij gaan met je mee. Je gaat zeker niet alleen naar buiten!" zegt Anna, en ze staar op om iets warms aan te trekken. Ik en Lily doen hetzelfde en we sluipen de common room uit.

Het is doodstil in het kasteel. We sluipen de trappen af en schrikken bij elk geluid.

We lopen de marmeren trap af en de Entrance Hall is compleet uitgestorven. Het hele kasteel slaapt terwijl wij uit het kasteel proberen te komen.

Dan zie ik dat er ergens een raam openstaat. Snel wenk ik de meiden en we klimmen erdoorheen.

Buiten beginnen we gelijk te rillen. Het is eind september en we hebben niet meer dan een nachtjapon en een kamerjas aan.

"Laten we opsplitsen, dan vinden we sneller iets," zeg ik.
"Oké, waar moeten we beginnen met zoeken?" vraagt Lily.
"Ik denk dat iemand bij de kassen moet gaan zoeken, iemand bij het Zwarte Meer en iemand bij het Forbidden Forest," zegt Anna.

"Ik neem de kassen wel," zegt Lily en ze rent al weg.

"Mag ik het Zwarte neer nemen?" vraagt Anna.
"Ja tuurlijk, ik neem het Forbidden Forest wel," zeg ik en ik plak een glimlach op mijn gezicht. Anna knikt en loopt weg.

Ik voel dat ik bang word als ik naar het Forbidden Forest loop. Snel hou ik mijn toverstok in de aanslag.

Ik sta aan de rand van het bos. Met trillende benen loop ik dieper het bos in. Uiteindelijk kom ik bij een klein open plekje uit. Ik loop naar de midden toe. De plek is eigenlijk best mooi verlicht door de maan. De bomen eromheen zijn erg dichtgegroeid, dus ik zie alleen een donkere muur om me heen.

Toen hoorde ik iets ritselen naast me en draaide ik me vliegensvlug om. Ik zag gelukkig niks.

Toen zag ik iets groots wat me overschaduwde. Ik stond met mijn rug naar het beest toe. Aan de schaduw te zien was het beest enorm. Ik voel tranen over mijn wangen glijden en ik hoor het beest grommen.

Ik sluit mijn ogen wanneer het beest op me springt.