The Letter || The Marauders Fanfic. ✔

Epiloog

"Hoeveel dozen liggen hier wel niet?" zeur ik voor de zoveelste keer sinds we zijn begonnen de zolder eens op te ruimen.

"Teveel, maar ze verdwijnen niet uit zichzelf," zucht Remus, terwijl hij een paar dozen optilt. "Ik breng deze even naar beneden, red je het hier ondertussen wel?"

Ik rol m'n ogen. "Tuurlijk, wat dacht jij dan."

Hij lacht en loopt de zoldertrap naar beneden.

Ik kijk rond en maak de dichtstbijzijnde doos open.

Ik blader door oude papieren en vind dan een oud fotoboek.

Ik pak het uit de doos en sla het open.

Ik word begroet door de afschuwelijke outfit die ik van Lily en Anna op mijn eerste dag op Hogwarts moest aandoen.

"Wat moet ik doen?" vraag ik nerveus.

Anna loopt naar Lily toe en begint iets in haar oor te fluisteren. Lily lacht heel hard. Ik heb hier een slecht gevoel over.

"Je moet allereerst het meest gekke kapsel met je haar maken wat je kan bedenken," zegt Lily grinnikend. Ik lach. Het valt nog wel mee. Ik buig voorover en pak een groot deel van mijn haar. Ik maak een losse knot en laat heel veel plukken uit de knot vallen. Vervolgens pak ik een paar ganzenveren uit mijn hutkoffer en stop ze in mijn knot. Om het af te maken doe ik er nog wat glitter bovenop.

Anna en Lily lachen heel hard.

"Nu trek je het meest afschuwelijke kleding setje aan dat je in je hutkoffer kan vinden," zegt ze lachend.

Ik loop terug naar mijn hutkoffer en kijk wat ik kan vinden. Dan zie ik een veel te klein roze broekje en een enorme knal gele trui. Ik trek het aan. Als ik me omdraai zie ik dat de meiden de slappe lach hebben. Ik loop snel naar de badkamer en kijk in de spiegel. Ik schrik me dood. Mijn haar staat alle kanten op en de kleuren combinatie van mijn kleding is vreselijk.

Ik glimlach. Ik sla de bladzijde's om en kom steeds meer herinneringen tegen.

Ik kom een foto tegen van het Halloween feest wat Lily, Anna en ik hadden georganiseerd. We zitten samen met de Marauders op de grond te schateren van het lachen.

"Laten we Truth of Dare spelen!" zegt Lily. Ik word gelijk weer helemaal wakker.

"Is goed! Maar als je niet de waarheid wilt zeggen of de opdracht niet wilt doen, is het een regel bij ons dat je een kledingstuk moet uittrekken!" grinnikt Sirius.

Anna lacht. "Oké dan! Ik begin. Truth of Dare aan James!" zegt ze.

"Dare!"

"Zoen Lily!" zegt ze terwijl ze begint te lachen.
"Ja doei! Die baviaan gaat me echt niet zoenen!" zegt Lily geschrokken.

Ik scan de pagina's door en kom steeds meer gekke foto's tegen.

Ik grinnik om een foto toen we gingen zwemmen in de grot vlakbij Anna's huis waar je op de achtergrond Lily Sirius het water in ziet duwen.

Ik zucht terwijl ik aan alle goede herinneringen denk.

Het is nu al vier jaar geleden dat de oorlog voorbij is.

Vier jaar geleden dat Anna overleden is.

Ik doe het fotoboek dicht en loop ermee naar beneden.

Ook al woon ik al een paar jaar in het familie huis van mijn moeder, ik kan het nog steeds niet thuis noemen. Het voelt zo koud en alleen aan.

Ik wil een familie hebben.

Ik kom in de hal aan waar ik Remus wat borden in de kastjes zie leggen. Wanneer hij me hoort aan komen lopen draait hij zich om en glimlacht naar me.

Door de jaren is hij overduidelijk ouder geworden. Wat ooit een paar littekens waren bedekken nu een groot deel van zijn gezicht. Zijn ogen zien er altijd moe uit, maar ondanks dat heeft hij nooit die warme gloed verloren.

Ik glimlach terug en leg het fotoboek op het aanrecht neer.

"Waar komt dat vandaan?" vragend kijkt hij naar het boek.

"Van zolder. Het is een oud fotoboek van toen we nog op Hogwarts zaten."

"Mooie herinneringen zijn het," zucht hij.

"Ik mis die tijd. Hoe we bijna een familie waren en elkaar steunden,"
zucht ik.

"Mis je ze?'

"Natuurlijk mis ik ze. Maar daar gaat het me nu niet om." Ik loop naar hem toe en pak zijn handen.

"Ik wil onze eigen familie," zeg ik zachtjes.

"Ik... je weet dat dat onmogelijk is. Met mijn toestand-"

"Je weet dat dat onzin is Remus, je weet het," ik voel tranen in mijn ogen opkomen, "maar ik ben ik voor je, en samen kunnen we dit doen. Samen kunnen we een kind opvoeden."

Ik laat één van zijn handen los en streel zijn wang. Zijn ogen kijken diep in de mijne, en ik voel de sterke connectie, die ons als een soort magneet naar elkaar toetrekt.

"Samen kunnen we alles aan," fluister ik.

Ik zie hoe een traan uit zijn oog ontsnapt en ik veeg hem snel weg. Voor een moment staan we gewoon stil, verloren in elkaars ogen.

Dan grinnikt hij en tilt hij me op.

Ik slaak een gil van schrik en sla automatisch mijn armen om zijn nek.

"Waar gaan we heen?" vraag ik verbaast.

"Naar boven," is alles wat hij zegt terwijl hij begint met lopen.

"Waarom?" vraag ik langzaam.

"Voor iemand die een gezin wilt bent je wel erg langzaam van begrip," lacht hij.

"Oh- OH! Je wilt het nu doen?!"

"Waarom wachten als het ook nu kan?"

"D-dus je weet het 100% zeker? Geen twijfel?"

Voor onze slaapkamerdeur staat hij stil.

"Valerie Young, ik ben nog nooit zekerder geweest in iets, en we zullen hoe dan ook een gezin krijgen, hoelang het ook duurt," knipoogt hij.

Ik sla hem op zijn arm. "Tss, je bent nog steeds hetzelfde."

"En ik zal nooit veranderen."

En met dat opent hij de slaapkamerdeur.

--------------------------------------------------------------------------------------------
Omg.
OMG.

Het boek is uit!😱

Ik had nooit gedacht dat ik dit boek ooit zou afmaken, en voor iedereen die het bleef lezen en me steunde, super bedankt!❤️ Zonder jullie was het NOOIT gelukt.

Het eindresultaat is compleet anders dan dat ik me had voorgesteld toen ik aan dit boek begon, maar ik ben er wel tevreden mee aangezien dit het eerste boek is wat ik ooit op Wattpad heb geschreven.

Bedankt voor de steun, en misschien zie ik jullie nog in mijn andere boeken!❤️

xx Garance.