The Letter || The Marauders Fanfic. ✔

Hoofdstuk 18 - Molly Weasley

Ik ren snel de trap af naar beneden. Ik moet weten welk jaar het is. Ik kan toch niet 20 jaar ouder zijn?!

Ik kijk in de keuken, woonkamer en hal, maar ik vind niks.

Waarom, als je dan de moeite neemt om me hier te verstoppen, neem je dan ook niet even de kleine moeite om ook nog iets van een papiertje achter te laten waarop staat waarom ik juist in mijn huis ben verstopt, welk jaar het is, maakt niet uit!

Adem in, adem uit.

Ik loop naar de voordeur en maak hem open. Ik word begroet door een koude wind en een sneeuwwit landschap. Ik kijk naar mijn kleding. Het enige wat ik aanheb is een nachtjapon.

Snel ren ik naar boven en pak ik een witte bontjas uit mijn moeders kledingkast. Hij ruikt muf en oud. Ik pak ook een spijkerbroek en een bloes. Ik trek het snel aan.

Ik loop naar mijn kamer en zoek naar schoenen. Heel fijn. Het enige wat ik hier heb zijn hakken. Ik had natuurlijk al mijn comfortabele schoenen mee naar Hogwarts genomen en ik heb mijn nette schoenen hier gelaten. Ik trek een paar zwarte hakken aan.

Ik ga naar de badkamer en kijk in het kastje of er nog wat oude make-up van mijn moeder ligt. Het enige wat ik vind is rode lippenstift, dus pak ik dat maar.

Ik kijk naar mijn spiegelbeeld. Ik schrik me nog steeds dood. Ik heb nog steeds een egale huid, aangezien ik mijn lichaam in geen jaren blijkbaar heb bewogen. Maar je kan wel zien dat ik ouder ben. Ik zucht. Waarom is er niemand die het me kan uitleggen?

Ik doe snel de lippenstift op en doe mijn haar in een paardenstaart, zodat het niet opvalt dat het niet gekamd is.

Ik loop naar beneden en trek de voordeur zonder nog om te kijken achter me dicht.

Ik zucht. Dit gaat een lange reis worden. Het dichtstbijzijnde dorp is een 6 kilometer verderop. En ik moet door de sneeuw ploegen op hoge hakken.

Heel fijn.

~~~

Ik voel mijn benen niet meer. Het is ijskoud en ik heb kilometers gelopen. Mijn voeten doen pijn van die hakken, en ik sta te klappertanden van de kou.

Als ik achter een rij bomen vandaan kom ben ik eindelijk bij de ingang van het dorp. Alleen is er iets veranderd. De huizen zien er anders uit en de auto's hebben andere vormen. Ik sta versteld.

Snel loop ik naar de eerste persoon die ik tegenkom - een mollige vrouw met rood haar en warme bruine ogen - en tik ik haar op haar schouder.

'Het spijt me mevrouw, maar weet u toevallig welk jaar het is?' vraag ik zo beleefd mogelijk. Ze kijkt me aan alsof ik gek geworden ben. Dat begrijp ik, je maakt het niet elke dag mee dat er een vreemde aan je vraagt welk jaar het is.

'Het is 1997, liefje,' antwoord ze, 'gaat het wel goed? Ik heb-,' de rest hoor ik allang niet meer.

Ik staar in shock naar haar.

1997.

Ik heb ongeveer 19 jaar in een coma gelegen. 19 jaar.

Ik begin zwaarder te ademen.

'Gaat het wel goed? Moet je iets hebben?' vraagt de roodharige vrouw bezorgt.

'Zegt de naam Remus Lupin u soms iets?' krijg ik er na veel moeite uit.

Ze staart me verbaasd aan te kijken.

'Ja, die naam zegt me iets. Waarom vraag je dat?' vraagt ze achterdochtig.

'Ik ehh, ben een oude bekende,' zeg ik maar snel.

Ze lijkt me niet te geloven.

'Wat is je naam?'

Shit. Kan ik haar vertrouwen?

Ik besluit maar gewoon zoveel mogelijk de waarheid te spreken, maar ik zal niet alles over mezelf weggeven.

'Mijn naam is Valerie Young.'

Ze kijkt me met open mond aan.

'Kom met me mee,' zegt ze en ze pakt mijn arm en trekt me mee. Als we buiten het dorpje zijn lopen we naar een groepje struiken toe en verdwijnselen we.

Het stikkende gevoel overvalt me even. Ik heb dit al 19 jaar niet meer gedaan, en ik ben het ademloze gevoel niet meer gewend.

De duisternis verdwijnt en het stikkende gevoel gaat net zo snel weg als het gekomen is. Ik leun voorover en hap naar adem.

'Wat. Is. Uw. Naam,' weet ik tussen ademhalingen uit te brengen.

'Molly Weasley,' zegt ze en ze pakt mijn arm weer vast en trekt me mee naar een huis waarvan het me verbaast dat het nog overeind staat. Overal zitten uitbouwsels en op sommige plekken ziet het er wel heel gammel uit.

Maar alsnog lijkt dit me echt een thuis. Een plek waar je je veilig voelt.

'Waar brengt u me naartoe?' vraag ik alsnog maar, want ik weet nog niets over deze vrouw behalve haar naam.

'Naar je antwoorden.'