The Letter || The Marauders Fanfic. ✔

Hoofdstuk 16 - Leegte

Ik voel niks. Alleen leegte.

Ik drijf door een zee van niks.

Ik lig op een wolk van lucht.
Niemand helpt me.

Ik probeer te gillen, maar er komt geen geluid uit mijn keel. Ik probeer op te staan, maar heb geen kracht. Is dit hoe het voelt als je doodgaat? Leegte?

Geen. Lucht.

Hoe vaak ik het ook probeer, ik hoor, zie of voel niks of niemand. Wat is er gebeurd? Waarom herinner ik het me niet meer?

Ik denk diep na. Het laatste wat ik me kan herinneren is Remus.

Zijn lach.

Zijn ogen.

Zijn lippen.

Zijn lichaam.

Zijn littekens.

Elk detail zie ik voor me. Hoe we samen langs het Zwarte Meer lopen en hoe we naar Hogsmeade gaan. Wat we tegen elkaar zeiden, en hoe we onze emoties uitten.

Maar nu voel ik niks. Geen emotie. Geen gevoel. Niks.

Hoe kom ik hieruit? Hoe kom ik uit deze duisternis?

Dan hoor ik iets. Het zou een windvlaag kunnen zijn geweest, het had een blaadje kunnen geweest zijn die op het gras viel.

Maar ik hoor wat.

Het is zacht geruis, wat steeds luider word.

Stemmen.

Het zijn dezelfde stemmen die ik hoorde bij het laatste gesprek met Remus.

Ze fluisteren dingen. Ik spits mijn oren en probeer te onderscheiden wat ze zeggen.

'Het Maankristal.'

'Volle maan.'

'Noah Young, gevaar.'

Langzaam beginnen de woorden duidelijker te worden. Maar waarom gevaar? Is hij ín gevaar? Ís hij gevaar?

'Wakker worden, wegrennen. Remus.'

Dan verdwijnen de fluister stemmen. Ik wil gillen dat ze moeten blijven, dat ze me niet alleen moeten laten in deze leegte.

Ik. Moet. Wakker. Worden.

Ik begin te gillen.

Ik gil mijn longen kapot.

Ik moet wakker worden, ik moet Remus vinden.

En nog belangrijker; vertrouw niemand.

Ik mag mijn vader niet meer vertrouwen.

Ik moet het Maankristal redden.
Voordat het te laat is.

Ik open mijn ogen.