ORTAK NOKTA

BÖLÜM 15

Normal insanlar nasıl düşüncelerini sustururlar?  Düşünmek istemedikleri şeyi nasıl anında akıllarından silip işlerine odaklayabiliyorlardı? Kasvetli havada nasıl mutlu hissedebilirdim? Yavaş yavaş havalar ısınmaya baslayacak ve ben yine gizlemeye çalıştığım şeyleri göstermek zorunda kalacaktım. Fiziksel şey değildi ama fiziksel kadar önemliydi. Doğum günüm yaklaşıyordu. Benim ve kardeşimin doğum günü. Ama o günü yalnız kutlamak zorunda kalacaktım.

"Biliyorsun ki ben de gitmek istemiyorum ama iş bu. Adam artık Amerika da yaşıyor ve benim de oraya gitmem lazım."
"Başka bir avukat bulabilir."
"Gelirlerimiz ona bağlı bunu biliyorsun."
"Neden ona bağlı ya? En çok parayı o veriyor diye mi ona bağlı bu gelirlerimiz!?"

Sustu. Odasına gitti ve on dakika kadar sonra elinde çantasıyla geri geldi. Çantayı kapının önüne bıraktı ve telefonunu alıp Dilara teyzemi aradı. Onu babamın kuzeni olarak değil de annemin kardeşi olarak görüyordum. Bir benzerlik olmak zorunda değildi ama beraber bir çok şeyi yaşamışlardı. Acaba bende öyle bir arkadaşlık kurabilecek miydim?

"Her hafta harçlığını göndereceğim zaten ama olur da yetmezse Dilara'dan al. Yalnız kalmak istemediğinde ona git. Bir şey olursa da beni ara."
"Arayayım mı? Gece aniden evi soymaya geldiklerinde veya ben hasta olduğumda aradığımda 5 dakika da burada olacaksan ararım."

Dediklerimi duymazlıktan geldi, alnımdan öptü, sarıldı ve gitti. Tüm yıl boyunca Amerika da kalacaktı. Onu sadece FaceTime üzerinden görecektim. Düşünmemeye çalışarak koltuğuma gömülüp televizyon izlemeye karar vermiştim. Rastgele bir kanalı açıp onu izlemeye başlamıştım.
Uyandığım da ne zaman uyuduğumu anlamaya çalışıyordum. Saate baktığımda pekte fazla zaman gecmedigini gördüm. Telefonu elime aldığımda Furkan'ın mesajını görmüştüm.

Kim:Furkan
Önümüzdeki Cumartesi annemin düğünü var. Annem gelmeni istiyor. Ama gelmek istemezsen kesinlikle sorun değil ona söylerim.

Kime:Furkan
Geleceğim. Yeri nerede?

Gelmemi istemediğini biliyordum ama gidecektim. Yalnız kalmak istemiyordum. En azından kalabalığın için de kaybolup insanları görmek onları izlemek bana iyi gelebilirdi. Belki de bir nevi terapi olurdu bana.

Kim:Furkan
Gelme.

Kime:Furkan
Neden? Gelmek istiyorum.

Saatler sonra sonunda bana adresi atma zahmetine girmişti. Adresi telefona kayıt edip bu sefer adam akıllı uyuyabilmek için odama doğru yönelmiştim. Çünkü tekrardan aklımda dönen düşüncelerin beni ele geçireceğini ve kafayı yemek üzere olduğumu hissediyordum.

DÜĞÜN GÜNÜ

Dolabı açtığım da ne giyeceğime karar verememiştim. Hicbir kıyafettim düğüne uygun değildi. Ya çok koyu ya da çok... sıradandı. Annemin bazı kıyafetlerinin saklandığı sandığı hatırlayınca odalarına yöneldim. Sandığı açtığımda burnuma çarpan eski ama güzel bir parfüm kokusuyla sandığın içine uzun bir süre baktım. Annemin radyosunun ilk açılışında giydiği lacivert elbisenin halen durduğunu hatırlayınca nazikçe kıyafetleri karıştırdım. Elbiseyi bulduktan sonra güzelliğine baktım. Annemin içinde olduğunu düşünerek gülümsedim. Güzel elbiseydi ve annemin güzelliğine katkı sağlıyordu. Gardıropun aynasından yansımaya baktım. Bana yakışır mıydı Acaba? Elbiseyi üzerime yavaşça geçirdim. Saçımı alttan rastgele topuz yaparak kendimi inceledim. Üzerime olmuştu. Bir an karşımda kendim değil de annem var zannetmiştim. Ona bu kadar benzediğimi ilk defa fark etmiştim. Gerçekten ona benziyordum. Gülümsediğimi fark ettiğimde içimi bir nevi huzurla kaplandığını hissettim.
Makyaj yapmak icin odama gittiğimde olabildiğince basit tutmaya çalışmıştım bir yandan da teyzemi arıyordum. Bu kıyafetle taksiye binmek garip gelecekti. En iyisi tanıdığım bir insanın beni götürmesi daha iyiydi. Sanırım artık hazırdım. Telefonuma mesaj geldiğine dair bir bildirim gelince baktım.