The story of the Moonchild (On Hold)

Hoofdstuk 12

A/N Cover Skylight en Jungle Dance, de tekens op de poten en kop heb ik zelf gemaakt :-).

De lettertypes zijn nog steeds het zelfde als het vorige hoofdstuk.

POV Allegria

Skylight is stil zodat wij tijd hebben om alles te verwerken.

Ik kan het gewoon niet geloven. ik bedoel: had je ooit gedacht dat ik de woudgodin zou zijn? Ik niet dus. En Salenka is gewoon de fricking maangodin!

"Ik heb nog nooit van een woudgodin gehoord," zeg ik verbaasd. 'Natuurlijk niet, Wie heeft er nu van de jongere zus van de maangodin gehoord? Niemand dus.' zegt Jungle Dance. 'Oke, Mijn beurt om te vertellen.' 'Oke, doe maar' antwoord Skylight.

'Ga maar zitten.' zegt Jungle Dance. 'Oke, dit verhaal gaat tot lang lang geleden terug. Lang lang geleden leefde een uitzonderlijk wolven ras, ze waren heel groot. Ongeveer zo groot als ik en Skylight zijn. Maar dat wolven ras werd uitgeroeid door de mensen van die tijd. De mens dacht dat de wolvenvacht warmer en kostbaarder was dan eender wat ander. Het laatste vrouwtje was drachtig op het moment dat de mens op de wolven gingen jagen. Ze was wanhopig en is naar een plek gegaan waar geen mens of dier zich zou wagen: De Grot van de Maan.' na dat ze dat gezegd heeft schrikken we allemaal. De Grot van de Maan bestaat nog altijd. Het is een heilige plek waar niemand zich waagt omdat volgens legendes en mythes als iemand daar zou komen dan die persoon de boosheid van de maan in eigen persoon over zich zou krijgen. De Grot van de Maan was volgens de legendes en mythes een oase van rust en schoonheid, de grot zou naar een portret van de oorspronkelijke maangodin leiden. En er zou nog een portret hangen. Alleen niemand weet wat er op dat portret staat. 'De wolvin was wanhopig dat ze dat heeft gedaan. Toen ze na een lange weg eindelijk was aangekomen was ze zo uitgeput dat ze ter plekke op de grond viel. Ze had ook vaker moeten rennen omdat er jagers waren, niet het beste voor haar zwangerschap. Later werd ze waker met een prachtige jonge vrouw naast zich. De jong vrouw had prachtig wit haar, ze had overlopende ogen, de onderkant was lichtblauw en geleidelijk aan werd het naar boven donkerblauw, net een sterrenhemel. De vrouw stelde zich voor als Selene. De wolvin keek haar vreemd aan, ze was gewend dat mensen of bang voor haar waren of haar wouden doden. Dus de aardige aanspraak van de vrouw, Selene, verbaasde haar nogal. 'Je zult vast verbaasd zijn' zei Selene, De wolvin die trouwens Sparcle heten knikten. Selene zei dat ze gewoon kon praten, 'Ik versta alle dieren' zei Selene. Dus Sparcle vertelde haar naam en de rede dat ze was gekomen. Selene begreep dat en zei dat ze samen met haar daar in De Grot van de Maan kon blijven. Sparcle was heel blij en nam dat aanbod blij aan. Niet veel later beviel ze van twee jongen. Twee meisjes. Maar wat Sparcle en Selene vreemd vonden was dat de sneeuwwitte pup op haar kop paarse tekens had en op haar poten donkerblauwe tekens. De andere pup die iets jonger was dan de witte was donkerbruin met een rode glans van kleur. Maar ook zei had tekens op haar kop en poten, Donkergroen van kleur. Maar nog vreemder was dat de twee kinderen van Selene, Forest en Moon, meteen na de geboorte niets anders deden dan bij Sparcle en haar pups zijn. Op een avond z'n 5 jaar later waren ze met z'n zessen naar de maan aan het kijken. Tot opeens een gedaante naar beneden kwam zweven. Het was een prachtige vrouw met nog witter haar dan Selene. Naast haar kwam een andere gedaante zweven. Nog een prachtige vrouw. Maar deze had middelbruin haar en donkerbruine ogen. De vrouw met het witte haar had een jurk met alle tinten blauw aan en de vrouw met het middelbruine haar had een jurk in alle tinten groen aan, beide jurken kwamen over de voeten. De vrouwen bleven tien cm boven de grond zweven. De vrouw met het witte haar stelde zich voor als de Maangodin en de vrouw met het middelbruine haar stelde zich voor als de Woudgodin. Ze zeiden dat ze al lang waren aan het zoeken naar iemand om hen te vertegenwoordigen op aarde. En ze zeiden dat ze eindelijk de aangewezen personen hadden gevonden. De Maangodin zei dat er een totaal nieuw ras op de wereld zal komen. Namelijk de vormveranderaars. Sparcle vroeg wat vorveranderaars zijn. De Woudgodin antwoordde dat dat mensen gaan zijn die in een wolf kunnen veranderen. En samen zeiden ze dat ze een godin of godinnen nodig gaan hebben en dat de weerwolven, zo zouden de normale mensen hen noemen, zielsverwanten zouden hebben die zij kozen. Dus vroegen ze aan Forest en Moon of ze misschien de vertegenwoordiger zouden willen zijn van hun. Maar voor de normale weerwolven zullen zij hun godinnen zijn. De meisjes antwoordde natuurlijk ja. Toen draaide de godinnen zich naar de twee wolven met tekens op hun poten en kop. Ze vroegen af ze het zagen zitten om de wolven van de godinnen te zijn wat wel betekend dat ze meer dan 10.000 jaar zullen leven. De wolven gingen even samen overleggen. De zusjes waren onafscheidelijk, ze deden alles samen en soms leek het alsof ze ook samen dachten. Toen ze terug kwamen zeiden ze dat ze het wouden doen. De godinnen zeiden dat ze de volgende avond zouden terug komen om hun tot de eerste weerwolven te veranderen. Dus ze moesten in de dag afscheid namen van hun moeders. Omdat als ze verandert waren zullen ze naar de weerwolven opzoek moeten om zo de packs te maken en zorgen dat de weerwolven een eigen gemeenschap zou vormen buiten de mens. 'Maar jullie zullen eerst de laatste twee mannelijke reuzen wolven moeten zoeken. Ze worden opgejaagd door de wolvenjagers.' Toen verdwenen ze. In de dag namen de twee wolven afscheid van hun moeder en Forest en Moon namen afscheid van Selene. De volgende avond kwamen de godinnen terug. Ze vormde Forest, Moon en de twee wolven om tot ze samen 1 waren. Forest droeg nu de donkerbruine wolf in haar hoofd en ze kon wanneer ze maar wou veranderen naar haar. Moon droeg nu de sneeuwwitte wolf in haar hoofd. Maar de wolven kunnen nog altijd de controle overnemen. Wanneer de ochtend aanbrak gaven Forest en Moon hun moeder nog een dikke knuffel en veranderden dan naar de wolven, gaven hun even de controle zodat zij ook nog even hun moeder konden knuffelen. Daarna namen ze de controle terug en gingen er van door. Ze waren al dagen aan het renen toen ze per ongeluk op een open plek terecht kwamen waar twee grote zwarte wolven, de een met witte voeten en de ander had een witte vlek op zijn hoofd, ingesloten waren door jagers. Iedereen keek naar hun toen ze begonnen te blaffen. De jagers waren blij dat er nog meer grote wolven waren en een deel liep op hun af. Ze probeerden indruk te maken met hun pijlen. Maar wat de meiden deden was op de andere wolven af renen en tussen hun en de jager gaan staan. Ze begonnen als wilde wolven te blaffen en te grommen. De jagers besloten dat het te gevaarlijk was en begonnen pijlen om hun te schieten. Maar wat niemand had verwacht was dat de pijlen op een meter afstand werden tegengehouden en nutteloos op de grond vielen. De jagers werden doodsbang en rende weg terwijl ze hun wapens op de grond gooiden. Toen de meiden zich omdraaide keken ze recht in het gezicht van de twee verbaasde wolven. Toen bleek dat die twee de twee laatste grote wolven waren, plus ze waren mate's. 40 jaar later werden Forest en Moon in mensen gedaante wekker naast hun mate's. Ze hadden hun mate's verandert naar shapeshifters (A/N vormveranderaars). Ze teleporteerden naar De Grot van de Maan. Daar aangekomen zagen ze hun moeders zitten. Ze draaiden zich om en zagen hun staan. Na een gelukkig weerzien zeiden de moeders dat hun tijd gekomen was. Ze namen voor de laatste keer afscheid en daarna zagen ze hoe de godinnen tevoorschijn komen en hun mee namen naar de hemel. 60 jaar later stierven Forest en Moon tegelijk met hun mate's in hun slaap. De wolven zielen gingen naar de volgende weerwolven die op dat moment geboren werden en die de oorspronkelijke godinnen hadden gezegd weer ze heen moesten.' eindigt Jungle Dance haar verhaal. Iedereen is stil. We zijn allemaal gegrepen door het verhaal. 'En wat waren de namen van die wolven?' vraagt Islingr zacht. Skylight kijkt haar verdrietig aan. 'Dat waren/zijn wij' zegt ze terwijl ze begint te huilen. Jungle Dance staat op en loopt naar haar zus. Ze begint haar te knuffelen. Ik en Salenka staan ook op een lopen naar hun, we gaan gewoon mee knuffelen. Islingr en Rosé staan ook op en lopen naar ons toe. Even later zijn we met z'n allen aan het knuffelen. Jungle Dance is ook aan het huilen. Ik krijg ook tranen in mijn ogen, net zoals Salenka, Islingr en Rosé. En voor dat ik het weet zijn we allemaal aan het huilen.

_________________________________________________________

Hey hey, hier ben ik weer.

Sorry dat het zo een verdrietig hoofdstuk is, ik was bijna aan het huilen terwijl ik het schreef. Maar ik vond dat hun geschiedenis bekent moest zijn.

Er is misschien een kans dat er vaker hoofdstukken zullen zijn omdat ik twee weken vakantie heb!!!

In dit hoofdstuk zitten 1616 woorden.

Ik hoop dat jullie het tot nu toe leuk vinden.

Tot in het volgende hoofdstuk. Doeiii.