The story of the Moonchild (On Hold)

Hoofdstuk 39

POV Alexia

Plots horen we niet alleen Lily maar ook Salenka wenen.

"Zullen we naar ze toe gaan?" vraag ik aan Allegria. "Is denk ik wel een goed idee."

We lopen samen naar de deur van Lily's slaapkamer en ik doe voorzichtig de deur open.

We zien daar Salenka en Lily in elkaars armen wenen.

'Wat zou er zijn?' 'Wat denk je?' 'Geen idee.' 'Vraag het dan.' 'Wedde dat jij het wel weet maar het niet wil zeggen.' 'Haha, klopt. Wel, waar wacht je nog op? Ga je beste vriendin troosten.' 'Shut jij.' 'Pff.' 'Zucht.' 'Ga dan.' 'Zucht, wat moet ik met zo'n wolf.' 'Helemaal niks, en ga nu!' 'Precies, helemaal niks. En voor je t weer gaat zeggen, ik ga al.' met dat sluit ik de link af.

Ik loop achter Allegria aan naar binnen. Ik laat me bij Lily op de grond zakken en Allegria bij Salenka.

"Hey, wat is er?" vraag ik zacht. "P-p-pa-p-pa i-i-is i-i-in ..." het laatste woord krijgt ze niet over haar lippen. "Coma." hoor ik Salenka met zachte stem zeggen. Ik draai men hoofd naar haar. "Ligt jullie vader in coma?" vraagt Allegria. "J-j-ja." stottert Lily snikkend. Ik draai mijn terug naar Lily. "Hey, ik weet zeker dat jullie vader weer helemaal beter word. King is een sterke man en ook en sterke wolf, zijn ziel en wolvengeest zijn ijzersterk." probeer ik Lily een beetje te troosten.

"Meiden, ik moet jullie iets vertellen. En Lily, jij weet dit ook niet. Ik heb dit te horen gekregen toen ik zes was, en ik kan de last niet meer alleen dragen." zegt Salenka dan. "Lucht je hart maar." zeg ik bemoedigend. "Laten we gaan zitten. Het is een lang verhaal." "Laten we dan naar jou kamer gaan. Je hebt daar zachte stoelen dingen." zegt Lily. "Is goed." zegt Salenka met trillende stem.

We lopen met z'en alle naar Salenka's kamer. Ik ondersteun Salenka omdat ze gewoon letterlijk op haar benen staat te trillen.

POV Salenka

We lopen naar mijn kamer, Alexia ondersteunt me omdat ik letterlijk op mijn benen sta te trillen.

Ik ga mijn beste vriendinnen en mijn zus vertellen wat ik had belooft tegen niemand, maar dan ook niemand, te zeggen. Als mama en papa hier achter komen zullen ze zo kwaad zijn. 'Ga er dan vanuit dat ze het niet te weten komen.' 'Ik wou dat het zo simpel was.' 'Succes met het vertellen.' 'Ik wed dat ik een flashback ga hebben.' ik zie Islingr met haar kop knikken.

We komen aan in mijn kamer en we laten ons op de poefs vallen.

"Ik zal dit ff snel zeggen. Viko is onze oom." iedereen staat paf. "Wat? Hoe?" vraagt Lily. "Ik zal het uitleggen. Papa en Viko zijn broers, tweelingbroers eigenlijk. Papa is twee minuten ouder dan Viko, en die twee minuten hebben Viko heel erg getriggerd." vertel ik. "Maar hij was eigenlijk tot dat ik drie werd een hele lieve oom, dus tot Lily's tweede. Maar om de één of andere rede is Viko er rond mijn derde van overtuigt geraakt dat hij eigenlijk de pack zou moeten leiden en Alpha zijn. Hij is in opstand gekomen en zijn mate en zoon zijn hem gevold. Papa heeft samen met de vechters van de pack hem van ons territorium gekregen. Drie jaar later heeft hij ons voor de eerste keer aangevallen." als ik wil beginnen met dit deel van het verhaal te vertellen voel ik me duizelig worden. 'Sh*t, flashback.' 'Zeg snel iets tegen de rest.'

"Flashback." lukt het me te mompelen voordat ik in een zwart gat val.

POV Lily

"Flashback." mompelt Salenka voor ze in elkaar zakt.

"Wat gebeurd er?" vraagt Alexia half in paniek. "Salenka heeft soms flashbacks. " zeg ik. "Dat heeft ze al iets meer dan tien jaar." zegt Allegria. "En waar gaan die over?" vraagt Alexia. "Dat wil ze nooit vertellen." zegt Allegria. "Ik heb zo'n vermoeden dat die flashbacks gaan over wat ze ons wil vertellen." zeg ik. "Dat zou best kunnen." zegt Alexia.

"Hoe lang duren die flashbacks meestal?" vraag ik na tien minuten. "Hangt er vanaf. Ze heeft al geen flashbacks meer gehad sins ze haar wolf heeft dus... Ik weet het niet." antwoord Allegria.

Ondertussen in de POV van Salenka

Flashback

Ik ben zes jaar en twee maanden, ik ben samen met mama en Lily een spelletje aan het spelen.

Dan komt papa de living ingerend. "Alinka, breng de kinderen in veiligheid! Viko is er!" zegt papa helemaal in paniek. "Doe ik. Doe voorzichtig!" zegt mama. "Zal ik doen!" en papa rent terug naar buiten.

"Kom snel mee." zegt mama dringend. Ik sta op en probeer zo goed als het lukt voor een zes jarige Lily te helpen. Als we allebei staan kijk ik mama vragend aan. "En nu?" vraag ik. "Ik pak jullie beide mee." en mama pakt ons allebei in de armen.

Mama rent naar de kamer van haar en papa en trekt een boek een klein beetje uit de kast waarna er een geheime doorgang verschijnt. Mama rent naar binnen en zet ons op de bank die binnen staat. Ik merk vaag op dat Isa daar al op zit.

"Blijf hier tot wij jullie terug komen halen, Isa is hier ook." zegt mama en ze rent terug weg.

"Ik ga mama achterna, blijf jij hier bij Isa." zeg ik tegen Lily en ren achter mama aan.

Ik probeer zo goed als ik kan achter mama aan te rennen, maar ik verlies haar uit het oog.

Ik loop langzaam naar beneden. Ik kom langs een, op een kier staand, raam en hoor allemaal geluiden die ik niet kan plaatsen. Ik kijk naar buiten en zie allemaal vechtende wolven.

Ik ren zo snel als ik kan terug naar de kamer van mama en papa en ren tot bij de boekenkast. Maar natuurlijk heb ik dat weer, het boek dat de geheime opening opent is te hoog dus kom ik daar niet.

Ik spring als een gek terwijl ik blijf proberen.

Tot ik plots een grom hoor. Ik verstijf helemaal van schrik en draai me langzaam om. Daar staat een donkergrijze wolf met super donkergrijze ogen, hij is praktisch even groot als papa. De wolf gromt nog harder waardoor ik gil. "MAMA! HELP!" schreeuw ik bang. Maar wa wilt ge, ik ben nu zes jaar, dan ben je echt wel bang van een wolf die naar jou is aan t grommen.

Dan springt er aan andere wolf tussen mij en de grijze wolf. Ik herken mama in de wolf.

Mama begint naar de grijze te grommen en haalt uit. Na een paar minuten komt de grijze wolf aan de winnende hand en krijgt hij mama tegen de grond. "NEE!!" gil ik. De grijze wolf is even afgeleid door mijn gegil en mama krijgt de kans hem van zich af te gooien. Dan komt, gelukkig, papa binnen gerent in zijn mooie licht met donkergrijze wolf en de normaal grijze ogen met een paar witte stipjes in.

Samen lukt het mama en papa de wolf het huis uit te werken.

Even later komen ze terug als mens, mama houd haar rechterarm vast en papa heeft zijn armen om haar heen geslagen.

"Ik ga zelfs niet vragen waarom je me bent gevolgd, maar ik vraag je wel dit niet aan Lily te vertellen." zegt mama. "Ik zal het niet door vertellen, maar..." "Maar?" vraagt papa. "Wie was die wolf?" papa zucht, "Dat, lieve Salenka, was jou oom die drie jaar geleden in opstand kwam. Zijn naam is Viko, je zal je hem waarschijnlijk niet herinneren maar hij wil Alpha worden van de Lightning-Moon pack. Daarom viel hij aan." "Oh..." is het enige dat ik zeggen.

"Kom hier jij." zegt mama lief terwijl ze me oppakt. Ik kijk naar haar arm en zie dat die genezen is.

Ik begin stil maar hard te wenen en begraaf mijn gezicht in mama haar schouder.

Einde flashback

~~~~~~~~~~~~~~~
Hey Wolfjes

Ik ben nog niet te laat met uploaden! Het is nu 23:25

Hopelijk vonden jullie het leuk :-)

Ik hoop dat jullie het leuk vonden en verder heb ik niks te zeggen.

Dussss.......

1357 woorden
Always believe in magic