Ömrüm boyunca en büyük savaşım kendimle oldu. Ama kendimi anlamayı bir türlü başaramadım. Şimdi çoğunuzdan duyar gibiyim ;
" Sanki hangimiz kendini anladı ki ? "
Hayatın karmaşası mı, kendi iç dünyamızın sarsıntısı mı, hangisi bizi bu kadar anlamsız ve amaçsız kıldı ? Nerede hata yaptık ki, sonumuzu böylesi bir hüsrana tutuklu kıldık ?
Aklımda deli sorular, kendi akılsızlığımda buldum anlamsızlığımı. Gerekçem ise sadece saçmalamamdı.
Bu kadar tutarsız bir hayatın içinde, kendi anlamsızlığımı anlamaktan vazgeçtim. Çünkü en doğrusu buydu ve ben de yapabileceğim en iyi şeyi yaptım.
Aldım titrek elime kırık kalemimi, karaladım kendime dair şu dizeleri;
ღ ღ ღ ღ ღ
Anlamlarını soydum dünyanın
Amaçlarını yitirdim hayatımın
Gökteki tüm yıldızları yaktım
Bir kendimi bende anlayamadım
Adımlarını saydım zamanın
Varlıklarını yitirdim aklımın
Dildeki tüm nağmeleri yaktım
Bir kendimi vuslatta anlayamadım
Işıklarını serdim mehtabın
Renklerini yitirdim umutlarımın
Kalpteki tüm sevgilileri yaktım
Bir kendimisende anlayamadım
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sakura-Şiirsel Hikayem
PoetryÖmrüm kocaman bir hayal oldu hayat karmaşasında. Hepinizin olduğu gibi yara bere ve kırıklar içinde kaldı yürek izlerim. Ama yılmadım trajik hayatımın kahkalarını muhteşem bir kitaba döndürdüm AŞK' I HAYAL adında. Kaybolan tüm umutlarım hayallerim y...
