Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Sehzade Cihangir (1531/1533- 27 listopada 1553r.)-ostatni syn Roksolany i Sulejmana Wspaniałego.
Urodził się pod koniec roku 1531(najpewniej były to okolice grudnia) jako ostatni syn Haseki Hürrem Sultan i zapewne Sulejmana I. Ze względu na swoją chorobę (garb lub epilepsja) sam miał wyrzec się praw do tronu. Już same jego narodziny wzbudziły kontrowersje, uważano bowiem, że tak wielki padyszach jak Kanuni nie mógł spłodzić kaleki. Winę za chorobę przypisywano więc Hurrem, która nie tylko miała zdradzić sułtana z Wenecjaninem Markiem, poznanym jeszcze przed 1520r. na Krymie, lecz także ochrzcić niemowlę w cerkwi. Cihangir( jego imię oznacza władcę świata i pochodzi z języka perskiego) był zdolnym, oczytanym młodzieńcem znającym się na kaligrafii, naukach ścisłych i wierszach, które pisał pod pseudonimem Zarifi (elegancki). Jego twórczość miała dotyczyć wypraw wojennych i samej wojny. Nigdy nie opuszczał stolicy poza dwoma okresami : druga ekspedycja irańska w 1548r. i trzecia ekspedycja irańska w 1553r. Natomiast w marcu 1547r. odwiedził Selima wraz z matką w Manisie. Hürrem nigdy nie wyjechała z żadnym synem na prowincję, co mogło być pokrótce spowodowane chorobą najmłodszego syna, któremu wszyscy okazywali wsparcie, mimo że jego wady nie dało się wyleczyć. Podczas ślubu Mihrimah i Rüstema Paszy w listopadzie 1539r.książe i jego brat Bayezid zostali obrzezani. Matka miała z nim bliskie relacje, byli powiernikami mimo zażyłości księcia z przyrodnim bratem, Mustafą, który wyjechał ze stolicy, gdy Cihangir miał 2 lata. Syn Mahidevran obiecał braciszkowi, że gdy zostanie sułtanem, nikt go nie skrzywdzi. Istniała jednak ciemna strona tej relacji; Mustafa chciał, aby brat wyjawił mu tajemnice Haseki ojca, kaleka oczywiście się nie zgodził. Ciekawa jest jego relacja z Sulejmanem. Sułtan zawsze traktował go ze współczuciem i nie raz pisał, że przychyliłby mu nieba, oczywiście wiedział, że nie ma on takich zdolności jak Bayezid, lecz zawsze chętnie korzystał z jego rad. Hürrem źle psychicznie znosiła jego chorobę, a on zawsze stał murem za rodzicami, również i Mihrimah go wspierała i była powiernicą jego sekretów,ale do czasu. Bracia widzieli w nim człowieka elokwentnego, inteligentnego. J.Łątka. "Sulejman II Wspaniały". Postać księcia występuje także w tragedii "Mustafa i Zeangir, czyli przyjaźń dwóch braci", która została przetłumaczona na język polski i w 1795r. wydana w Krakowie.Z przekazów wiemy, że był on skryty i nieśmiały wobec kobiet, znane są jednak dwie jego miłości- Sara i Nar. W Sarze książe był mocno zauroczony, nie chciał się z nią jednak wiązać. Podarował jej, co prawda swojego konia, prezent od ojca, wszakże traktował ją tylko jak siostrę. Pod koniec swego życia służyła Roksolanie i wspierała córkę księcia Mehmeda. Po śmierci pani musiała opuścić pałac, choć Hümaşah próbowała ją zatrzymać, to jej dziadek wydał ją za możnego beja ze względu na związek z nieżyjącym synem. Nar pojawiła się w dniu 20 urodzin księcia jako prezent od matki, początkowo miała mu tylko służyć, lecz Cihangir uratował ją od śmierci; Nar została oskarżona o kradzież kolii Hürrem, książe doskonale podrobił ją i oddał Haseki mówiąc, że znalazł ją w ogrodzie. Dziewczyna nie rozumiała jego postępowania aż do momentu, gdy otrzymała list z wyznaniem miłości od księcia. Prawdziwa kolia została odnaleziona przez najmłodszego syna Sulejmana, który włożył ją do trumny Nar, która umarła na ospę dwa miesiące przed nim. Sama Roksolana biorąc udział w tej uroczystości, potwierdziła, że była to prawdziwa miłość i nic nie było w stanie jej zabić. Nigdy nie został sanjakbeyem, chociaż przypisuje mu się sanjak w syryjskim Aleppo. Tam miała przebywać z nim ukochana konkubina, która miała urodzić dziecko, lecz nich imiona nie zostały zachowane przez historię,mimo iż podania spekulują, że jego syn mógłby mieć na imię Mustafa. Według innego podania nie był on synem Roksolany, a Salihy, która pod groźbą wyjawienia tajemnic, kazała zająć sie nim sułtance. Zmarł w Aleppo 27 listopada 1553r. wedle tradycji z żalu po śmierci Mustafy. Ponoć ojciec kazał mu oglądać egzekucję brata, aby przestrzec go przed zdradą. Cihangir mógł się otruć lub zagłodzić, może powiesić się. Dziwi jednak odstęp czasu między jednym a drugim wydarzeniem oraz fakt, że księcia pochowano w meczecie brata, a nie jak samobójców w nieopisanym grobie. Bardziej pewna jest śmierć z powodu kalectw, bo choć nigdy nie chorował, to stan jego dróg oddechowych, płuc nie był dobry.Sulejman bardzo przeżył śmierć syna i kazał Mimarowi Sinanowi wznieść nad Bosforem meczet Cihangir, legenda mówi, że to dlatego, że książę uwielbiał patrzeć na tę cieśninę. W Stambule istnieje dzielnica handlowa jego imienia, które było pseudonimem poetyckim Mustafy III. Selim nazwał na jego cześć syna, urodzonego być może w grudniu 1553r. Kiedyś istniało stronnictwo uważające, iż tylko Cihangir miał prawo do tronu. W rejestrze pałacowym z 1552r. książę znajduje się w grupie osób określanej jako jemaat-müterika, która mogła istnieć jeszcze przed Sulejmanem. Byli to ludzie niezwyklej rangi i specjalnego statusu. Należał do nich Cihangir, iman pałacu, Esmahan Hanımsultan i Gülfem Hatun. Tragedia Cihangira jest także jedynym z czterech tematów oper o Sulejmanie Wspaniałym wymienionych przez Metina And'a : Wątek Sulejmana i jego syna Mustafy, wątek Ibrahima Paszy i Sulejmana, watęk Sulejmana i Roksolany, wątek śmierci braci Mustafy i Cihangira. Treść ich wszystkich pokrótce mieści się w utworze Migliavacca M.A Valentiniego wystawionego w Turynie w 1756r.: "Ślub Rossellany z padyszachem przedstawiony jest jako powrót po wielu latach do zwyczaju zawierania małżeństwa. Matka pragnie, aby jeden z jej synów, Cihangir stał się władcą. W tej idei zgodna jest z sadrazamem Ruftemo(w rzeczywistości Rüstem). Lecz przeszkodą jest pierwszy syn Sulejmana, Mustafa. Sadrazam wie, że kocha on Sofię, córkę szacha Iranu Tadżmanta (Tahmasp w rzeczywistości). Ruftemo preparuje list, niby Mustafy w którym obwieszcza, że chciałby ożenić się z Sofią, a jeśli to się stanie, między oboma państwami nastanie na długi czas pokój. List tak sprytnie spreparowany, że padyszach uwierzył w jego prawdziwość. Zawezwał syna z Amasyi. Skazał go na śmierć bez dania jakiejkolwiek szansy obrony. Ta "barbarzyńska" decyzja spowodowała plamę na imieniu dotąd litościwego i miłosiernego padyszacha. I jak to bywa w operze... Cihangir, ukochany syn Rossellany, z powodu głebokich braterskich uczuć przy zwłokach swego starszego brata popełnił samobójstwo. Pracodawca poczuł wielką skruchę. Akcję wzbogacają tłumaczenia sadrazama Ruftemo, iż w miejsce Mustafy zgładzony został niewolnik podobny do niego, co w końcu okazało się nieprawdą."- J.Łątka "Sulejman II Wspaniały". Postać księcia występuje także w dramacie "Mustafa i Zeangir, czyli przyjaźń dwóch braci", wydanym i przetłumaczonym w 1795r. w Krakowie. Mustafa miał także dostarczać mu opium, a po jego śmierci Selim, najwyraźniej w ramach ukojenia bólu.
