WHİSPER

6.Bölüm

6.Bölüm

“Odada kimse yok muymuş?”

“Evet Bay Park.Hastanın şizofren başlangıcı olduğunu düşünüyoruz.Ancak emin olmak için gözlem altında tutuyoruz.”

“Peki onunla şimdi görüşebilir miyiz?”

“Tabi ki.Size eşlik edeyim.”

Doktorun odasından çıkıp uzun koridorda yürümeye başladık.Koridor boyunca odalar vardı.Kapıda da odanın içini net görebileceğiniz bir cam.Odalar doluydu.Her odada sorunlu birkaç tip vardı ve bazılarının durumu gerçekten çok kötüydü.Koridorda tekerlekli sandalyede oturan bir hasta dikkatimi çekmişti.Gözlerimin içine bakıyordu nerdeyse.Bu durum beni ürkütse de dikkatimi başka yöne verip doktoru takip etmeye devam ettim.En sonunda bir odanın önünde durduğumuzda geldiğimizi anlamıştım.

“Buyrun içeri girelim.”diyerek kilitli kapıyı açtı.

“Günaydın Bay Kim.Bugün nasılsınız?”

Odaya girdiğimizde yatağın yanında oturan hastaya bakakalmıştım.Yerde oturmuş dizlerini kendine çekip onlara sarılmış bir biçimde olduğu yerde sallanıp birşeyler fısıldıyordu.Doktor Zhang ona doğru yaklaşıp yanına oturdu.Hasta  birden sallanmayı kesip doktorun suratına baktı.

“O burda.O hep burada.Söyleyin ona gitsin.”

“Sakin olun Bak Kim.Burada ben ve bu iki polis dışında kimse yok.”demişti parmağıyla kapının önünde olan bizi göstererek.

“Konuşabilecek durumda mı?”dedim umutsuzca.

“Buraya gelin Bay Park.”Söylediği şeyle gidip gitmemek arasında tereddüte düşmüştüm.Ama bu benim mesleğimdi ve bunu yapacaktım.Bir korkak olmayacaktım.Yavaş adımlarla Bay Kim’in yanına doğru gelerek ben de doktor gibi onun yanına oturdum.

“Meraba Bay Kim.Ben Dedektif Park Chanyeol.Bize yardımcı olabilir misiniz?”Gözlerimin içine bakıp aynı şeyleri tekrar etmeye başladı.

“Ona gitmesini söyleyin.Artık beni rahat bıraksın.”

“Bay Kim sakin olun lütfen.”Doktor Zhang hastayı sakinleştirmeye çalışıyordu ancak bütün çabaları başarısızlıkla sonuçlanmıştı.

“Bize cevap verecek durumda değil Bay Zhang.Hastayla daha sonra konuşsak iyi olacak.”diyerek oturduğum  yerden kalktım.

O sırada odaya birkaç hemşire girip Bay Kim’i oturduğu yerden kaldırıp yatağına yatırmak için uğraştılar.En sonunda yatağına yatırıp sakinleştirici iğne yaptılar.Doktor Zhang yanıma yaklaşıp yapabileceği bir şey olmadığını söylediğinde burada işimizin kalmadığını anlamıştım.Baekhyun’u da alarak hastaneden ayrıldık.

……………………………………………………………..

Sabaha kadar uyumamıştım.Dün gece bana söyledikleri uyumama engel olmuştu.Annem…Annemi nerden biliyordu.Dedikleri doğruydu.

Annem bir yıl önce öldürülmüştü.Ancak katili asla bulunamadı.Annemin ölümünden sonra rüyalarımda hep onu gördüm tıpkı şimdi olduğu gibi.Rüyamda bana görünüp benden yardım istiyordu.Zamanla bu rüyalarım halüsinasyona dönüşmüş annemi etrafımda görür olmuştum.Bunu aileme anlattığımda ise bana inanmayıp hastanede tedavi görmemi sağlamışlardı.Bir yıllık ağır tedaviler sonucunda hastaneden çıkmıştım.

Ancak tekrar aynı şeyler oluyordu ve ben bir kişiye bile bunu anlatacak cesareti kendimde bulamıyordum.Biliyordum ki anlattığım an hastalığımın tekrar başladığını düşünüp gene oraya geri yollayacaklardı beni.Ama bunun üstesinden şimdi nasıl gelecektim?