Christina Celan is een meisje van 17 jaar.
Ze woont in een gezin die allemaal op weerwolven jaagt, zelf doet ze het ook vanaf haar 13de ook al voelt het nooit goed aan.
Als ze 18 word begint er een raar stemmetje in haar hoofd te praten en denkt ze...
Ik word weer gemakkelijk meegesleurd door de gangen als je mijn gestribbel niet meerekent. We lopen door eigenlijk best wel mooie luxe gangen. Het is licht grijze met een lambrisering dat bestaat uit donkere houten blanken.
We komen bij een deur en de man klopt. 'Binnen.' Klinkt een zware lage stem en het doet me op de een of andere manier huiveren. Ook ruik ik iets super lekkers? Is achter deze deur een keuken en maken ze chocoladetaart? Misschien is het een leuke gekke chef-kok Alpha?!! Denk het niet maar goed...
De deur gaat open en ik kijk oprecht bang naar de grond. 'Deze Rouge luisterde niet echt, ik denk dat u persoonlijk iets wilt doen?' Vraagt de man naast mij. 'Laat haar hier.' Gromt hij een beetje gehaast en de man knikt. De man gaat weg en sluit de deur.
Ik durf niet echt op te kijken maar uit nieuwsgierigheid doe ik dat. Ik kijk recht in twee goude ogen. WoW hoe snel is hij voor me komen staan en waarom had ik dat niet door?!
'Mine.' Gromt hij en trekt me tegen hem aan. Oke raar?! En nog raarder is dat ik hem niet wegduw.
'Mate mate mate.' Weer die verdomde stem... Die stem helpt trouwens niet. Ik ben helemaal in de war.
'Zeg is mate, wie ben je ben en je een Rouge?' Vraagt hij. 'Gaat jou niks aan wat mijn naam is en wat is een Rouge en waarom noem je me mate?' Vraag ik geïrriteerd. Hij kijkt even verbaasd mijn kant op. 'Je bent een mens?' Vraagt hij. 'Euhm ja.' Zeg ik op een duh toontje.
'En laat me nu los.' Zeg ik boos en probeer me los te wurmen met de nadruk op probeer. Het werkt niet en hij houdt me zelfs steviger vast.
'Je gaat niet weg, nooit meer. Je blijft voor altijd bij mij en luistert.' Gromt hij woest en duwt me hard tegen de muur. Een pijnlijke kreun rolt over mijn lippen en ik kijk hem woest aan.
'Ik luister helemaal niet naar jou, ik ga terug.' Zeg ik woest en loop richting de deur. Ik wird opgetild en over de schouder van de nog steeds naamloze Alpha.
'Laat me los.' Roep ik boos en begin met mijn vuisten op de rug van meneer Alpha te slaan. Hij merkt er niks van. Het ene wat het opleverde is dat er mensen me raar aanstaren maar dat boeit me niet.
'Stop.' Gromt hij geïrriteerd en ik schrik van zijn plotselinge stem. Ik zucht en leun met mijn ellebogen op zijn rug en leg mijn hoofd in mijn handen.
We gaan een kamer in en een angstig gevoel kruipt mijn borstkast binnen. Wat gaat hij hier doen? Het is duidelijk een slaapkamer. Zou het die van hem zijn?
'Maakt niet uit en wat is het probleem? Hij is zo hot.' Oke ik geef toe dat hij h- nee het is een weerwolf en hij kidnapt me eigenlijk gewoon.
Hij zet me op zijn bed en sluit de deur. 'Oke, ik weet niet wie je bent maar je blijft hier voor altijd, ik heb eindelijk mijn mate en die laat ik niet gaan!' Gromt hij waarschuwend en ik slik alleen. 'Wat is je naam?' Vraagt hij nu normaal maar nog steeds geïrriteerd.
'C-Christina.' Zeg ik zacht. 'Jij?' Vraag ik nog zacht. 'Mason Martines.' Zegt hij en ik bekijk hem is goed.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Hij is eigenlijk heel erg knap. Zwarte haren, oceaanblauwe ogen, gekke kaaklijn en een beetje stoppels dat perfect geschoren is.
'Je staart prinses.' Grijnst/glimlacht Mason waardoor ik opschrik en blozend wegkijk. Hij laat me terug kijken en glimlach is. 'Ik ben je mate, bij mij hoef je je nergens om te schamen en al helemaal niet om een schattig gezichtje.' Fluistert hij in mijn oor. Ik bloos nog meer. Dit was best lief.
