Christina Celan is een meisje van 17 jaar.
Ze woont in een gezin die allemaal op weerwolven jaagt, zelf doet ze het ook vanaf haar 13de ook al voelt het nooit goed aan.
Als ze 18 word begint er een raar stemmetje in haar hoofd te praten en denkt ze...
Ik moet toegeven dat ik het er geweldig uit vond vinden dat ze met die kleintjes bezig was en zo maar ze moet me niet negeren of zo fel tegen me in gaan. Ik had gezegd dat ik haar niet zo hoefde behandelen omdat ze wel mijn mate is en de Luna van de pack maar een bevel negeren mag je nooit doen. Ik ben wel haar Alpha.
'Je negeerde een bevel.' Grom ik met waarschijnlijk pikzwarte ogen. 'Jij bent ook niet iemand die mij bevelen hoeft te geven remember.' Kaatst ze terug. Ik grom is en ze schrikt. 'Waarom ben je zo moeilijk.' Grom ik boos. 'Dat zeg, na ja grom, jij.' Zegt ze boos. Ik pak haar zonder dat ik het door heb harder vast bij haar arm. 'Ik heb je eerder gewaarschuwd.' Grom ik woest. Ook Cade is woest.
POV Christina
Ik moet toegeven dat hij me nu pijn doet. Hij houdt mijn armen stevig vast. Boomschors prikt in mijn blote armen en schouderbladeren maar wat er ook gebeurt, ik wil niet laten zien dat het pijn doet. Ik ga me niet zwak op stellen voor hem.
Hij deed net zo lief. Hij deed als een man waar ik serieus gevoelens voor zou krijgen. Maar hij heeft zijn ware aard weer laten zien.
Ik probeer me los te wringen wat alleen maar meer pijn doet. 'Laat me los of zo.' Zeg ik woest. 'Je hebt jezelf in de problemen gewerkt.' Gromt hij boos en knijpt mijn polsen bijna fijn.
Ik kan net mijn gezicht in een poker face houden en de pijnlijke geluiden binnen houden. Hij gaat van me af en laat mijn pols los. Mijn arm houd hij nog met zijn andere hand stevig vast en hij trekt me mee naar het huis.
Ik probeer me met al mijn macht los te trekken maar dat doet alleen erg veel pijn aan mijn pols. Ik zucht en loop mee. Hij gaat naar zijn kamer, standaard, en duwt me naar binnen. Ik val meteen op de grond en hij trekt de deur woest dicht.
Ik pak mijn bezeerde pols vast en zie dat hij iets blauw word. Hij doet zo veel pijn... Ik slik en een traan verlaat mijn ooghoek. Waarom moet ik altijd zo eigenwijs en stoer doen. Ik had net sorry kunnen zeggen maar ging er volledig in tegen. Die kinderen had ik sowieso geholpen!
De deur gaat voorzichtig open en Naomi kijkt met een meelevende blik naar binnen. 'Heey gaat het?' Vraagt ze zacht en ik haal mijn schouders op terwijl ik mijn tranen gauw afveeg. 'O mijn God, je pols!' Zegt ze geschrokken en ik kijk weg. 'Heeft Mason dat gedaan?' Vraagt ze zacht. 'J-ja.' Zeg ik en een rilling loopt over mijn rug door alle emoties die zich mengen.
'Kom, we gaan naar de pack dokter.' Zegt Naomi en steekt haar hand uit. Met mijn goede pols, gelukkig mijn rechter, pak ik die aan en ga recht op staan. Ik loop zwijgend met haar mee door de gangen richting het ziekengedeelte.
'Luna. En Naomi.' Zegt de vrouw en knikt weer om respect te tonen. Ik glimlach maar omdat ik er aan miet wennen. Nou ja... Misschien krijg ik Mason nog wel zo ver dat hij me ter plekke vermoord en dan hoeft het niet... Naaa, laten we dat maar niet doen.
'Hoi, de Luna heeft haar pols waarschijnlijk gebroken of gekneusd, ze is mens dus heelt niet zo snel.' Legt Naomi uit en ik knik wat beschaamd. Ja wat?! Allemaal weerwolven en dan een zo'n dom mensje... Ik moet wel zeggen dat ik altijd veel sneller heelde dan de rest van de mensen...
'Is goed, ik verzorg je pols wel want als ik een mannelijke dokter het laat doen vermoord de Alpha hem ter plekke.' Glimlacht de vrouw alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Ik blijf erover na denken ook als ze bezig is met mijn pols. 'Hoezo is het zo normaal dat Mason meteen iemand vermoord als hij zijn mate helpt.' Zeg ik. 'Je mate is erg belangrijk en je wolf is gewoon een jaloers kreng daarover, hard gezegd. Door je wolf neem je het een beetje over. Waarschijnlijk word jij ook boos als iemand aan jouw mate, de Alpha, zit.' Zegt ze glimlachend en ik denk gelijk aan toen met Dina. Het is serieus vandaag nog gebeurd...
'Goed nieuws Luna, uw pols is niet gebroken maar wel licht gekneusd. Ook heel je erg snel voor een mens.' Zegt ze fronsend maar daarna met een glimlach. 'Oke bedankt...' 'Lisanne.' Zegt ze glimlachend. 'Oke bedankt Lisanne, en noem me alsjeblieft geen Luna maar Christina, het is zo... irritant.' Lach ik en ze knikt grinnikend. 'Wat u wilt.' Zegt ze en ik glimlach.
Over dat u en zo ga ik nu niet zeuren. Dan ben ik echt zo'n zeik wijf! Elke keer verbeterd worden is ook niet super namelijk... Oke het is super irritant maar ja... Net zoals die stem die de heletijd zeurt dat hij naar Cade, de wolf van Mason, wilt... Ik zucht is geïrriteerd door haar en neem afscheid.
Ik en Naomi lopen het ziekengedeelte uit nadat we nog even hadden gekletst met Lisanne en gaan naar de trap waar ik word tegen gehouden door een wachter.
'Sorry Luna maar we moesten u zoeken en naar De Alpha zijn kantoor brengen omdat je ineens weg was.' Zegt de wachter en ik knik. Ik krijg nog een geruststellende glimlach van Naomi en loop met de wachter mee.
Als we bij het kantoor van Mason zijn aangekomen klopt hij aan en hoor je een chagrijnige grom "binnen" zeggen. De wachter doet de deur open en voor ik weg kan lopen aangezien ik er gewoon geen zin in heb, word ik naar binnen geduwd...
'Je mag gaan.' Zegt Mason tegen de wachter maar toch draai ik me om en wil weg lopen tot zijn lage stem mij tegen houden. 'Jij niet Christina.' Ik stop gelijk en draai me weer om.
Mason staat op uit zijn stoel. Je ziet hoe breed zijn schouders zijn door alle spieren. Zijn houding straalt macht uit.
Als een echt Alpha die niet wilt worden tegen gesproken...
Hoofdstuk 16 al! Ooh ja en een foto van Lisanne:
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
