The Alpha and The Hunter are Mates (on hold)

19

POV Christina

Te bang om tegen te stribbelen laat ik het gaan.
Hij straalt zo veel slechts uit dat het me een beetje overneemt.

Hij duwt me in een stoel en ik wil op staan maar mijn handen worden in ijzeren boeien gezet die uit de stoelleuning komen.

'Weet je waarom je hier bent, kleine Christina?' Vraagt hij.
Ik schud voorzichtig mijn hoofd.

'Droom je wel is?' Vraagt hij grijnzend en ik knik voorzichtig.
Hij tikt met twee vingers tegen mijn voorhoofd en het beeld van het wolfje en het kleine meisje komt weer door mijn hoofd vliegen.
Maar nu met iets erbij.
Ik ben dat meisje...

Mijn ogen vergroten even en ik kijk de man vragend aan.
'Wat is dat?'
'Nou kijk. Toen jij klein was hadden we jou al ontvoerd, we dachten dat jij je krachten al bezat maar zo dom van ons dachten we dat je het niet waard was. We hadden je in het bos gedumpt, ergens, zonder herinneringen. Nu je 18 bent heb je vast al wel gemerkt dat je niet zomaar iemand bent.' Zegt hij gemeen grijnzend.

'Wacht jullie hebben mijn gedachtes af gepakt?' Vraag ik boos.
Hij staat achter mij en haalt mijn haar weg.
Onder zijn actie glijden zijn vingertoppen over mijn kaaklijn waardoor ik is ril.
En niet van genot of zo...

Ik voel dat hij bukt en bij mijn oor stopt hij.
'Ja, Christina. Goed op gelet.' Zegt hij en gaat achter me vandaan.
'Waarom?' Vraag ik terwijl ik hem goed in de gaten houd als hij voor me naar voren loopt.
'Omdat je anders de hele tijd om je ma zat te huilen en zo. Echt wat was jij een jank baby.' Grijnst hij wanneer hij zich heeft omgedraaid met een soepele draai.
Ik geef hem er een dodelijke blik voor terug.

'Wat moet je van me?' Sis ik boos.
Hij komt in grote stappen naar me toen
Hij zet zijn handen op mijn leuning en buigt naar voren.
Hij kijk me met een strenge maar onderzoekende en angstwekkende blik aan.
'Wat ik van jou wil, Christina, is wel duidelijk volgens mij.' Zegt hij.
Ik trek mijn wenkbrauwen op en niet veel later schiet ik in de lach.

Hij kijkt me niet begrijpend aan waardoor ik nog harder moet lachen.
'Aan mij heb je weinig met wat je ook wilt van me. Je kan me veel wijsmaken maar dat niet.' Lach ik nog na.
'Probeer me maar niet voor de gek te houden. We weten dat jij de kleindochter van de maangodin bent.' Zegt de man woest en ik kijk hem geschrokken en verbaasd aan.
'W-wat?' Vraag ik verward.
Hij zucht geïrriteerd.

'Geef me je krachten nou maar, anders gaan je dierbare pijn lijden.' Grijnst de man en ik voel dat ik woest word.
Wat denkt hij wel niet?
'Ik heb gezegd dat ik ze niet heb.' Zeg ik boos en adem wat sneller.
Hoe durft hij te zeggen dat hij mijn dierbare wat aan gaat doen.

De vlammen van de fakkels en kandelaars laaien wat op en de man kijkt grijnzend om zich heen.
'Je gebruikt ze nu ook.' Zegt hij grijnzend en ik frons.
Ik trek boos nog is aan mijn arm en eentje schiet gewoon los.

De man kijkt nu met grote ogen naar wat er gebeurt en roept iemand.
Ik voel de wind, die door de ramen komen, oplaaien en ook mijn andere hand krijg ik los.
Wat gebeurt er toch?
Niet dat het me iets boeit want het helpt mij op dit moment.

Ik moet uit het huis zien te komen, gaat door me heen als ik wat wachters op me af zie komen.
Ik knipper een keer en bam, ik sta buiten.
Wat is dit?!

'Je gebruikt je krachten.' Zegt de zelfde stem als in de donkere kamer.
Ik word gek...

Ik hoor geschreeuw en zo dus begin ik zonder na te denken te rennen.
Ik ga steeds dieper het bos in tot ik niks meer hoor van het geschreeuw en zo.
Toch blijf ik rennen tot ik niet meer kan en ga dan in een paar bosjes zitten.

Het begint te regenen en de bosjes hebben helemaal geen nut meer...
Ik voel me misselijk en heb knallende koppijn.
En wat the ... gebeurde er nou net?
Ik kijk naar mijn handen en mijn huid maar zie niks raars.
Ik wil naar huis.
Ik wil naar Mason.
Ja ik geef toe dat ik heel graag naar hem toe wil.

Ik zit in the fucking middle of nowhere.
Mijn kleren zijn doorweekt, smerig door modder en blaadjes en door de takjes gescheurd.
Mijn haren hangen in natte vieze slierten langs mijn gezicht en het regen is alleen maar erger geworden.
Het giet echt met bakken uit de lucht.

Ik ben bang dat het gaat onweren dus ga de bosjes weer uit en begin weer te lopen.
Ik ben zo vermoeid en koud dat ik bijna niet meer vooruit kom.
Ik begin wazig te zien en dan val ik op de grond omdat ik struikel over een tak.

Er gaat een pijnscheut door mijn knie en ik grijp er gelijk naar.
De pijn is onverdraaglijk en ik begin zwarte vlekjes te zien door de pijn.
Ik ben te slap om wakker te blijven maar moet wel.
Als ik hier flauw val vries is ter plekke dood...
Toch lukt het me niet en val ik op de grond.
Ik sluit voorzichtig mijn ogen en dan word alles zwart.

(A/n zonder a/n 912 woorden!!)
Ik denk dat ik morgen weer ga updaten.
Ik zit trouwens een beetje te schommelen met de spanning.
Dan een spannend hoofdstuk en het hoofdstuk erna is weer normaal en rustig.
Ik wil trouwens wel vanaf hier zeggen dat jullie op details moeten gaan letten, want er komen kleine dingen aan die ik vertel en later van belang zijn, die details leggen het dan uit.

Denken jullie dat hij terug komt?
De naam kom je vanzelf te weten🤪.

Bayyy