Christina Celan is een meisje van 17 jaar.
Ze woont in een gezin die allemaal op weerwolven jaagt, zelf doet ze het ook vanaf haar 13de ook al voelt het nooit goed aan.
Als ze 18 word begint er een raar stemmetje in haar hoofd te praten en denkt ze...
'Euhm bedankt.' Zeg ik en stap voorzichtig achteruit. Ik draai me om en ren door het kleine dorpje heen richting het bos. Ik ben al gauw het bos weer uit en herinner mijn eigen huis. Ik ren naar binnen en pak mijn pistool die daarna al gauw in mijn broek riem beland.
Ik voel in mijn zakken en kan mijn mobiel nergens vinden. Fuck... Ik stap mijn huis uit en loop voorzichtig het bos weer in. Het begint te schemeren en een fris windje laat me rillen.
Ik voel me ondanks de deprimerende en enge sfeer altijd wel thuis in het bos. Het geeft me een vrij gevoel. Een gevoel alsof ik er thuis hoor. Maar dat is onzin. Ik ben een weerwolf... Ik grinnik even.
Ik vind mijn mobiel en pak hem op. Nog gehurkt veeg ik het iets vochtige aarde/modder van mijn mobiel en hoor een grom. Ik wil mijn pistool grijpen maar mijn armen worden al gauw vastgepakt. Kut!!
'Dacht maar niet dat je weg kon gaan.' Zegt de man van eerder. Ik trek als een gek en doe maar niks werkt. Als ik bijna los kom zie ik hem... Mason.
Ooh boiii. Dit kan niet goed gaan. Zijn ogen zijn zwart van woede. Ik voel hij mijn arm fijn word geknepen en trek een moeilijk gezicht. Dit lijkt hem ietsjes te kalmeren en hij stapt op me af.
'Dat was nier zo handig om te doen kleine Mate.' Gromt hij. Hij pakt mijn pistool en geeft het aan de man naast hem die hem meteen piepend laat vallen. 'Hij is van zilver.' Grijns ik. Ik krijg de meest dodelijke blik van de man en Mason zucht. Hij geeft hem aan iemand met handschoenen.
Hoe kan Mason hem trouwens wel vasthouden? Zou hij immuun zijn voor zilver?
Ik word weer op ge tilt en vervloek mezelf dat ik een rokje aan heb...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'Kan je me laten lopen?' Vraag ik geïrriteerd. 'Nee.' Gromt Mason boos. 'Maar zo kunnen de andere mijn kont zien en ik heb diepe inkijk.' Grijns ik wetend dat hij me nu neer gaat zetten. Hij deed namelijk wel erg bezitterig telkens...
Zoals verwacht zet hij me n- Laat maar. Hij draait me in een snelle makkelijke beweging om en ik lig nu in bride style in zijn armen. Ik moet zeggen dat dit best comfortabel is. Ik ben erg moe en voel dat het moeilijk word mijn ogen open te houden.
Mijn hoofd leunt tegen zijn harde, gespierde maar toch fijne borstkast en ik luister naar zijn hartslag. Ik zucht is omdat hij me nu heeft en voel hoe mijn ogen sluiten.
POV Mason
Ik zie hoe mijn ooh zo koppige mate in slaap valt in mijn armen en tegen mijn borstkast. Ik voel overal en nergens tintelingen. Ik bestudeer haar is. Ze heeft een prachtig gezicht, lange mooie blonde haren en een bloedmooi figuur. Als je zo naar haar gezichtje kijkt zou je denken dag ze een verlegen onzeker meisje is maar dat is ze dus niet. Ze is stoer, eigenwijs, koppig en heeft doorzettingsvermogen.
Dat koppige moet er een beetje af want daar erger ik me best wel aan. Ik ben de Alpha en iedereen moet naar me luisteren, mate of niet. Ik mag niet zwak worden maar wil mijn mate ook niet kwijt. Mijn pack heeft een Luna nodig en ik denk dat zij dat wel kan. Ik moet er gewoon voor zorgen dat ze van me gaat houden en dat moet lukken. Helemaal met de mate band nu.
Ik leg mijn mate op mijn bed als we er zijn en kleed mezelf om. Ze ligt zo vredig te slapen dat ik haar niet ga wakker maken om haar om te kleden. Ik kom naast haar liggen en trek haar dicht tegen me aan. Ik adem haar fantastisch lekkere geur op en zucht.
