The Alpha and The Hunter are Mates (on hold)

24

POV Christina

We zijn al een tijdje thuis.
Het is nog maar acht uur maar ik ben dood op.
Ik heb erge hoofdpijn en de stem in mijn hoofd die mijn wolf word genoemd, waar ik normaal veel mee praat, zegt niks.

'Ik ga naar bed.' Zeg ik vermoeid en Mason kijkt me bezorgd aan.
'Gaat het wel?'
Ik knik gauw wat verschrikkelijk veel pijn doet aan mijn nek.
Hoezo mijn nek?
Ach ja zou wel.

'Oke ga maar. Ik kom over een uurtje.' Zegt hij en geeft me een kus.
'Tot zo.' Zeg ik en ga naar bed.
Ik kleed me om en val gelijk in slaap.
In een hele diepe slaap...

POV Mason

Het is al half tien en ik ga ook maar naar bed toe.
Ik kom boven en zie dat Christina slaapt alleen is er iets aparts.
Wat weet ik niet maar het voelt niet goed aan.

'Het lieverd.' Zeg ik zacht maar ze word niet wakker.
Dat is raar...
Normaal wordt ze erg snel wakker...
Ach ze zal wel heel erg moe zijn...

Ik kleed me om naar een joggingsbroek en een ontbloot boven lichaam.
Ik ga bij Christina liggen.
Ik houd haar in mijn armen en val in slaap.

Ik word wakker van iets ijskouds.
Ik kijk geschrokken van waar het vandaan komt en zie dat het Christina is.
Mijn ogen spreiden en ik schud haar door elkaar, maar ze word niet wakker.

'Christina. Word wakker.' Zeg ik maar ze word nog steeds niet wakker.
Paniek neemt mijn lichaam en mijn wolf over en ik schiet overeind.
Christina ligt gewoon op haar rug en ziet lijkbleek.
Ik hoor of haar hart klopt en het klopt nog heel zachtjes.

'Christina.' Roep ik harder maar er gebeurt niks.
Mijn hart gaat te keer en ik Mindlink een Packdokter.
Zou ze dood zijn?!
Nee dan voelde ik dat aan.

Lisanne komt binnen gerend en knikt een keer naar mij terwijl ze "Alpha" zegt.
'Ze word niet meer wakker.' Zeg ik in paniek.

POV Christina

Ik weet niet waar ik ben maar ik herken het niet.
Ik voel me bekeken van serieus overal.
Ik kijk dus ook veel om me heen.
Waar ben ik toch?
En waarom word ik niet gewoon wakker?
'Christina.' Roept iemand duidelijk maar het klinkt erg gedempt.
Ik herken de stem gelijk, het is Mason.
Ik zit alleen in een spierwitte kamer met niks en niemand.
Het lijkt oneindig te zijn.
Ik begin maar te lopen en zie op een gegeven moment een zwart stipje in de verte.
Ik loop er voorzichtig naartoe en ineens is hij heel dichtbij.

Het is een man.
De man ruikt en ziet er vertrouwd uit, en belangrijk.
Hij heeft een net pak aan en zijn haren zitten netjes met gel.
'Christina? Toch?' Vraagt hij zonder naar me te kijken.
'J-.' Ik word onderbroken door iets achter me en langzaam veranderd de witte kamer naar een gewone slaapkamer.
Ik draai me om en zie een vrouw net langs me heen lopen waardoor ik ook haar gezicht niet kan zien.

'Ja.' Zegt de vrouw en je hoort blijdschap in haar stem.
Je kan zien dat ze zwanger is.
Waarom krijg ik dit te zien?
Er zijn zoveel mensen met baby's genaamd Christina.
Maar dit zijn mijn ouders niet, mijn moeder heeft pikzwart haar en deze brouw licht bruin met rood...
Mijn vader heeft ook pikzwart haar en deze man bruin.

Ineens vervaagd weer alles en zit ik weer in de witte kamer.
Er staat nu een man voor me en kijkt me grijnzend aan.
'Hallo Christina.' Zegt hij.
'Wie ben jij?' Vraag ik meteen in de verdediging.
Ik weet niet of het jullie is opgevallen maar ik merk altijd of mensen slecht of goed zijn.

'Ooh het spijt me, ik heb me inderdaad nog niet voor gesteld,' grijnst hij, 'ik ben Julius, een Druïden, bevriend met Marcus.' Grijnst hij en ik schrik daardoor.
'De vorige keer wou je niet luisteren en ontsnapte je he?' Vraagt hij.
'Ga weg. Laat me hier weg.' Zeg ik zijn vraag negerend.
'We kunnen je jouw oude leven geven, je gaat naar school, spreekt met vrienden af, gaat jagen met je ouders, kan elk vriendje nemen die je wilt dus zit niet vast aan Mason en je bent menselijk.' Zegt hij en ik kijk even naar de grond.

Hoe graag ik dat wel weer wil kan ik het niet.
Het voelt als iets wat me niet kan worden afgenomen omdat ik het ben.
En Mason... ik wil hem niet kwijt.
Ik ben eerlijk als ik zeg dat ik van hem hou.
Maar naar mijn vrienden kunnen.
Naar school kunnen.
Dat is geweldig!

Ik kijk hem aan en schud langzaam mijn hoofd.
'Laat me hier weg.' Zeg ik boos.
Hij zucht.
'Je bent niet goed genoeg voor jou gaves, Christina. Je weet niet hoe je ze moet gebruiken of wanneer.' Zegt hij woest.
'Maar ik denk dat jij ze niet voor goede dingen gaat gebruiken, klopt dat?' Zeg ik.
'Je blijft hier tot we je krachten hebben meid...' grijnst hij en verdwijnt weer.
Neu ben ik alleen.
In een witte, eindeloze kamer.

POV Mason

Lisanne probeert van alles maar het werkt niet.
Ik pak haar hand vast en bid met heel mijn hart naar de maangodin dat ze wakker word.
Ineens voel ik een extra aanwezigheid in de kamer en draai ik me om.

Ik zie een druïde meisje en ga gelijk beschermend voor Lisanne en mijn mate staan.
'Rustig aan Alpha Mason, ik ben Anne en ben degene die jou kan helpen met Christina. Ik ben degene die haar terug naar de wereld kan brengen.' Zegt ze grijnzend.