Christina Celan is een meisje van 17 jaar.
Ze woont in een gezin die allemaal op weerwolven jaagt, zelf doet ze het ook vanaf haar 13de ook al voelt het nooit goed aan.
Als ze 18 word begint er een raar stemmetje in haar hoofd te praten en denkt ze...
'Wat?' Vraag ik en een andere pijnscheut gaat door mijn hoofd. 'Heb je een stem in je hoofd?' Vraagt Lisanne. Ik kijk beschaamd weg en knik. 'Dat is heel normaal, dat hebben wij ook, vraag waarom ze er is en wat ze is!' Zegt Lisanne gehaast.
"Wat ben je en waarom ben je hier?'' 'I-ik ben je wolf. Waarom herinner je me niet? Ik dacht dat je deed alsof.' Zegt ze verdrietig. Mijn ogen vergroten en Mason en Lisanne kijken me vragend aan. Ik slik. 'Z-ze wilt het niet zeggen.' Lieg ik en Mason kijkt me doordringend aan.
Hij komt dichterbij staan en pakt mijn kin zodat ik weer in zijn ogen moet kijken. 'Schat, ja kan het vertellen. Desnoods vertellen we het tegen niemand anders.' Zegt Mason lief en erg bezorgd. Het woord "schat" maakt me warm en geeft me vertrouwen dat ik het hem kan vertellen. 'Z-ze zegt d-dat i-ik een-.' Verder kom ik niet want er word op een soort hoorn geblazen, wat betekent dat we worden aangevallen heeft Mason ooit verteld.
'Kan je lopen?' Vraagt hij en ik knik. Hij helpt me van het bed. 'Oke het is belangrijk dat je alle vrouwen, kinderen, en ouderen in de schuilkelders die ik eerder heb laten zien stopt. Lukt dat?' Vraagt Mason en ik knik. 'Ik help de Luna wel.' Zegt Lisanne en ik glimlach dankbaar naar haar.
Mason drukt een snelle kus op mijn lippen en rent dan weg. Ik ren met Lisanne ook weg en ik zie Mason veranderen in een grote, zwarte, prachtige wolf. Ik en Lisanne helpen iedereen de schuilkelder in en als laatste gaat Lisanne erin.
Ik wil erin stappen maar word terug getrokken. Ik draai me om en zie eigenlijk alleen een mantel. Ik zie het gezicht niet doordat het te donker is binnen in. Hij begint een spreuk op te noemen en ik voel hij ik wegval.
POV Mason
Ik bijt net een paar nekken open als Cade begint te grommen. "Christina is in gevaar." Gromt hij woest. Ik begin als een gek om me heen te kijken en zie een mantel met Christina weg rennen. (A/n Dat klink erg raar😂)
Ik grom hard en woest en ren er achter na maar opeens is hij weg. Cade raakt helemaal in paniek en ik eerlijk gezegd ook. Waarom liet ik het haar nou weer doen...
Ik zet een tiental wachters uit het gevecht zodat die hun Luna gaan zoeken en zelf vecht ik verder. De Alpha mag nooit een gevecht verlaten. Dat doe je gewoon niet!
Na het gevecht hebben we natuurlijk gewonnen. Maar het heerlijke gevoel wat ik dan krijg heb ik niet... Ik ben boos en best wel gebroken. Christina is mijn mate, mijn tweede helft, de eerste en laatste persoon waar ik op de manier van zou houden als dat ik nu doe.
Wat er ook gebeurt. Ik krijg haar terug!
POV Christina
Ik word langzaam wakker met barstende koppijn. Ik open mijn ogen langzaam en merk al gauw dat ik in een donkere kamer zit. Mijn ogen spreiden zich gauw en ik kijk als een gek om me heen.
Het is hier raar. Het voelt hier raar. Het ruikt hier raar. En totaal niet vertrouwd. Ik weet niet wat er is gebeurt maar het is niet goed.
Ik zie een lichtje naast me en kijk daar. Het komt van onder mijn hand dus die til ik op. Als ik dat doe zie ik hem niet meer dus kijk ik gauw naar mijn hand. Mijn brandwond die om de een of vage reden veranderd is in een tattoo. Een tattoo van een driehoek, heel simpel.
Maar goed, de driehoek is gevuld met licht nu... Ik hoe mijn hand voor me en schijn wat licht. Ik denk net aan hoe flauw het licht is wat eraf komt als het feller word.
'Ik ga je helpen hier uit te komen, Christina.' Hoor ik gefluister. Normaal zou ik zelfmoordneigingen gekregen hebben van angst maar dit voelt op de een of andere manier vertrouwd. Ik besluit er echter niet naar te luisteren en sta voorzichtig op. 'Ik weet dat je dit raar vind maar ik ben familie van jouw en kom je helpen. Doe alsof je slaapt of zo want er komen er een paar aan. Als ze weer weg gaan moet je snel weg wezen volgens mijn pad.' Zegt de stem en ik kijk verbaasd en geshockeerd om me heen. What the...
Ik ben zo verbouwereerd dat ik de voetstappen te laat hoorde en voor ik weer kan gaan liggen gaat de deur open.
'Ze is wakker.' Grijnst een meneer. Hij ziet er erg gespierd maar verder normaal uit... 'Gefeliciteerd je hebt ogen.' Mompel ik. Waarschijnlijk hebben ze het niet gehoord, hoop ik.
De mannen pakken me bij mijn boven arm vast en trekken me mee de kamer uit. We lopen door nog steeds donkere maar zichtbare gangen en ik zie dat mijn hand niet meer licht geeft.
Ik word meegetrokken door grote dubbele deuren en zie een lange tafel met aan een kop een op zich niet slecht uitziende man.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Toch schreeuwt alles aan hem dat hij niet te vertrouwen is. Niet dat ik dat ook maar een klein beetje deed... De kamer zelf is erg groot en ondanks dat de tafel erg lang en breed is is hij niet groot genoeg voor de kamer.
'Ze is wakker, Sire.' Zegt de man en buigt net zoals de andere man. De gast die Sire werd genoemd kijkt me afwachtend aan maar ik doe niks. Een geïrriteerde zucht komt vanaf de man en ik ril even van angst. Bang dat hij iets gaat doen.
Hij staat op en loopt naar ons toe. 'Jammer dat dit weer onder het eten moest maar goed. Ik denk dat je me wel wilt joinen?' Grijnst de man en pakt mijn hand vast op een gentleman manier. Hij trekt me naar zich toe en ook al probeer ik me los te trekken of tegen te stribbelen is hij veel te sterk. Hij plaatst zijn hand op mijn onder rug en duwt me naar de tafel.
Oke even een dingetje. Ik ga niet zeggen dat ik minder ga schrijven of zo dus rustig maar ik wil een ding zeggen.
Ik weet het niet meer...
Ooh ja! Ik wil vragen wat jullie van de verhaal lijn zelf vinden. Vinden jullie dat het zo een beetje door moet gaan of er ineens een hele draai aan moet komen? Mijn vriendin kwam namelijk met een super goed idee maar dat maakt het verhaal langer dan dat het anders zou worden. Ik vind het niet erg en opzich denk ik jullie ook niet maar toch.
En moet ik weer hoofdstukken van tussen de 600 en 700 of zoals nu tussen de 900 en 1000?
