Open The Door For The Badboy ✔

1.

*Jordan*

'Het word vandaag weer wat laat... Red je je wel? Je mag pizza bestell-' Ik zucht door de telefoon. 'Ja, is goed mam. Tot 1 uur s' nachts.' zeg ik overdreven.

Ze bellen altijd om te zeggen dat ze overwerken, het lijken nu net normale werktijden. Sinds pap en mam een hogere stap in het bedrijf hebben gezet, zijn ze nu altijd langer op het werk.

Ik begrijp zelf geen eens waarom ze die stap hebben genomen. We hebben geld genoeg, we wonen in een super groot huis met een super grote tuin en een zwembad, aan het strand, we dragen altijd merkkleding, ik ga naar één van de duurste scholen.

'Het spijt me lieverd, ik en papa zijn nou eenmaal druk. Binnenkort gaan we iets leuks doen met z'n allen.' zegt ze spijtig. 'Is goed. Ik ga leren.' Ik hang op en gooi mijn telefoon op bed.

Net wanneer ik mijn boeken open, merk ik iets op uit mijn raam. Aan de overkant, bij de buren, strompelt Easton met een meisje zijn kamer binnen. Hij heeft zijn gordijnen áltijd open staan, en zijn ramen zijn net zo breed als de mijne, dus kan ik alles zien wat er gebeurt.

Het is al de zevende keer deze week dat ie met een ander meisje zijn kamer binnenkomt. Maar ja, dat doen badboys nou eenmaal.

Easton Depont is de wel bekende badboy bij ons op school, Blenkin Prep High School. Iedereen kent hem en de meeste zijn bang voor hem. Hij krijgt elk meisje dat ie wilt. Hij is ook toevallig mijn buurjongen.

Hij weet alleen niet dat ik besta, en dat is maar goed ook. Hij beslist of iedereen je mag. Sta je op de zwarte lijst? Dan mag je gelijk van school veranderen. Sta je op de goede lijst? Je krijgt de beste plekjes in de kantine en je bent gelijk populair. Sta je op de 'ik weet geen eens wie je bent' lijst? Probeer er dan ook op te blijven. Contact met Easton is nooit goed.

Met een vies gezicht loop ik naar mijn raam en trek de gordijnen dicht. Ik heb geen zin om te weten wat die twee straks gaan doen.

Ik pak mijn telefoon op en bel Valerie, één van mijn beste vrienden. Ik heb nog meer vrienden, maar die bleken allemaal nep te zijn toen er nieuws over ons bedrijf was.

Julina, Mayra, Aidan, Lena, Anthony en Valerie waren de enige die nog bij me bleven toen mijn ouders bijna failliet gingen. Als je geen geld had en op Blenkin zat, sprak niemand nog tegen je.

Het nieuws ging als een lopend vuurtje rond. 'De McBella's hebben geen geld meer voor dat belachelijk groot bedrijf van hun. Die Jordan gaat binnenkort sowieso van school af.' hoorde ik bij elk gangpad waar ik langsliep.

En toen bekend werd dat mijn ouders weer grote vooruitgang hadden geboekt, was ik opeens populair. In die tijd, was het de eerste keer dat Easton me aankeek.

We liepen door de gangen.

Ik zat tussen een groepje meiden die de hele tijd vroegen of ik een keer met ze wilden shoppen.

Mijn boek viel uit mijn handen, vlak voor iemands voeten.

Toen ik bukte om hem op te pakken, pakte diegene het eerst op, en gaf het vervolgens aan mij.

Stotterend bleef ik haken in die diepblauwe ogen van hem. Zijn scheve glimlach erbij was het mooiste wat ik ooit gezien had.

'Je bedoelt "Dank je wel?"' glimlachte hij. Ik was zo erg aan het verdrinken dat ik geen eens wist dat ik hem aan het bedanken was.

Het duurde maar 6 seconden. Daarna werd hij lachend weggetrokken door Calvin richting zijn footballtraining.

En ik stond daar maar met een boek scheikunde in mijn handen.