Open The Door For The Badboy ✔

52.

*Jordan*

'Ik denk dat je maar moet gaan slapen, Jordan.' Ik kijk op naar Easton. Het is 1 uur 's nachts en morgen heb ik school. Hoe graag ik ook wil gaan slapen, ik kan het niet. Ik blijf maar denken aan Chanel. De gedachte aan hoe ik haar heb weggejaagd blijft maar spoken door mijn hoofd.

Alsof Easton hoort wat ik denk, 'We bellen haar morgen, oké?' Zijn warme handen pakken me bij mijn armen, trekken me van de bank, en leiden me naar boven.

Hij neemt het niet te slecht op, dat Chanel weer is vertrokken. Ik voel me daarentegen heel schuldig. Dit is niet wat ik wilde doen. Ik liet haar toe in mijn huis, omdat ze hulp zocht. Omdat ik er niet tegen kon wat ze had meegemaakt. Omdat niemand het verdient om dát mee te maken. Ze had troost nodig. En het eerste wat ik doe is haar mijn huis uitsturen, terwijl ze bang was.

'Waar denk je aan?' fluistert Easton. Ik lig inmiddels alweer onder de dekens, met Easton naast me, ook al kon hij weer gaan slapen in Chanels kamer. 'Wat denk je?' zucht ik. Easton laat net zo een diepe zucht horen en houd zich voor een tijdje stil. 'Dit is niet iets waar jíj aan zou moeten denken, Jordan. Het was niet-'

'Jawel! Het ís wel mijn schuld!' Ik stuif overeind en sla het deken van me af. Instinctief reikt Easton's naar mijn schouder. Niet ruw, maar ook niet zacht, word ik terug onder de dekens getrokken. 'Sorry. Oké, het is jouw schuld. Je hebt gelijk, maar ga alsjeblieft slapen. We lossen dit morgen op,' sust hij me. Easton sluit me in zijn armen, en geeft me geen kans om eruit te komen.

'Hoe kan ik nu nog slapen?' fluister ik zachtjes. Voordat ik het wat harder te vragen, voel ik een neus in mijn nek. Zachte kusjes worden in een slinger achtergelaten. Ergerend duw ik hem weg. 'Dat is niet wat ik nu nodig heb.' Na achteruit gedeinsd te hebben, kijkt hij me semi-geschrokken aan. Ik laat hem geen antwoord geven en keer mijn rug naar hem toe.

Teleurstelling bekruipt me als hij ook de andere kant op draait.

***

*Easton*

Easton: Ik ben al naar school. Afgeleverd 7.43

Zuchtend sluit ik Jordan's chat en stop mijn telefoon weg. Nog steeds moe van vannacht rijd ik de oprit af. Wat had ik verwacht? Jordan voelde zich wanhopig schuldig en ik trek haar naar me toe voor seks. Ik neem mijn neusbrug vast met mijn vingers en zucht nog één keer diep. Ik heb niet de kans gekregen om sorry te zeggen. Hopelijk is ze niet boos.

Mijn hart stopt voor een seconde wanneer ik het auto-getoeter hoor. Calvin's donkerblauwe Mustang staat loodrecht naast me bij het stoplicht. Opgelucht zet ik het raampje naar beneden, hij doet hetzelfde.

'Waarom kijk je zo sad?' Calvin trekt sarcastisch een pruillip. 'Ik heb Jordan volgens mij pissig gemaakt,' roep ik terug. 'Hoe bedoel je "volgens mij"?'

'Ze ging gelijk slapen er na, dus ik heb geen idee.' Calvin barst even in lachen uit nadat hij het gehoord heeft. 'Zeg nou niet dat je haar dwong een blowjob te geven,' giert hij. 'Néé, niet zo..'

Ik word onderbroken door auto-getoeter achter me. Het stoplicht staat op groen. Calvin salueert naar me en ronkt zijn motor uitdagend. Ik heb wel zin in een race. Grijnzend stap ik op het pedaal.

***

Na mijn eerste uur les besloot ik om Jordan op te zoeken. Ze was aan het praten met Julina bij haar kluisje, toen ik haar benaderde. Toen Julina mij verrast aankeek, draaide Jordan zich om. 'Mag ik haar een momentje?' Julina knikt, zeg gedag en strompelt weg. Ik merk op dat Jordan niet blij is me te zien.

'Waarom zag ik je binnenlopen om 8.27?' is het eerste wat ze zegt. Huh? Heeft ze me gezien? 'Hoezo?' Ik leun met mijn schouder tegen het kluisje naast me. Zonder oogcontact met me te verbreken, vist ze haar telefoon uit haar tas. Zelfs wanneer ze pissed is, ziet ze er hemels uit.

'Je zei om kwart voor acht dat je vertrok naar school. Het is een kwartier rijden. Waarom duurde het je drie kwartier?' Haar hoofd hangt een beetje, terwijl ze op de binnenkant van haar wang bijt. De neiging om haar gezicht vast te pakken en er een kus op te drukken is groot.

'Dat kan je beter aan Calvin vragen,' zucht ik. Ik duw mijn handen in mijn zakken en herpak mezelf. 'Ik kwam om me te verontschuldigen.'

'Voor?'

'Gisteravond.'

'Oh.'

'Wat?' vraag ik ter verduidelijking. Ze lijkt verbaasd dat ik sorry wil zeggen.

'Ik dacht dat ik degene was die sorry zou moeten zeggen,' ontkent ze. Nu is het mijn beurt om verbaasd te kijken.  'Wat? Nee. Dat moest ik doen.'

De bel gaat.

Glimlachend sluit ze haar kluisje. 'Excuses geaccepteerd.' Een kus op m'n wang, en dan wandelt ze naar haar les.

Ik hou van haar.