Open The Door For The Badboy ✔

57.

*Jordan*

Gefrustreerd sluit ik mijn kluisje. Twee deadlines deze week en vier toetsen volgende week. Ik heb geen idee wanneer ik ermee zou moeten beginnen. Vandaag afgesproken met Easton, morgen komen m'n ouders, en ik wilde het weekend vrijmaken voor m'n vrienden. Daarover gesproken, ik moet ze echt even vinden. Snel stuur ik een appje in de groepchat. Het laatste berichtje was anderhalve week geleden.

'Waar zitten we in de pauze?' De laatste tijd zit niemand meer op onze gebruikelijke plek in de kantine. Of ze zijn in de mediatheek, of ze hangen in de aula, of ze roken in hun auto. Zoals Anthony. Ik krijg vrijwel direct antwoord.

'Kantine?' Julina.

'Ik hou de tafel bezet.' Mayra.

'Ik kom wat later, moet iets inleveren.' Valerie.

'Heeft iemand lunch mee? Ik heb geen ene cent op zak.' Anthony.

'Ja, sukkel. Ik heb een broodje voor je.' Lena.

Glimlachend ga ik naar m'n les. Eindelijk, ik heb ze gemist. Iedereen deed zo kortaf en ik ben blij dat we weer normaal kunnen doen. Ik snap het wel, Julina heeft Wade, Mayra wilt heel graag naar haar droom-universiteit, Valerie kreeg nieuwe vrienden, Anthony raakte verslaafd aan de wiet en Lena... Die zat met liefdesverdriet. Deels vanwege mij, deels vanwege Chanel. Denk ik. Waarschijnlijk is ze allang al over mij heen, maar over Chanel... Dat niet. Chanel was zo plots vertrokken en ze hebben niet goed afscheid genomen. Ach ja, Chanel komt weer terug, toch?

Plotseling word ik keihard aan de kant geduwd. Gedesoriënteerd kijk ik om me heen. De gang is nauwelijks vol, dus ik vraag me af waarom diegene zo sterk de neiging had om me te duwen, zodat hij erlangs kon. De jongen heeft warrig, vet haar en zijn uniform ziet eruit alsof het een maand niet is gewassen. Kraag omhoog, stropdas los, overhemd uit z'n shorts. 'Pardon?' roep ik hard genoeg. Even ziet het eruit alsof de klootzak stug wilt doorlopen, maar hij draait zich toch om. Net op het moment dat ik hem wil uitkafferen, dringt het tot me door wie het is.

Aidan?

Ik laat een zachte "oh" horen en laat mijn felheid een beetje zakken. Ik dacht dat hij van school was gegaan. Blijkbaar spijbelde hij al die tijd al. 'Laat maar.' Hij kijkt kwaad, alsof ik z'n leven heb verwoest. Ik geef een klein knikje en draai me dan weer om. Ook al heb ik aan de andere kant van de school les, loop ik toch de tegenovergestelde richting in. Ik schaam me dood.

***

We zitten weer met z'n allen net zoals vroeger aan de kantinetafel. Julina en Valerie kletsen over nagellakkleuren, Mayra en Lena bespreken een nieuwe tv-serie die ze hebben gezien, en Anthony en ik zeggen hier en daar wat.

Easton heeft lunch voor me gekocht bij een café hier om de hoek. Hij kwam het me snel brengen en vertelde toen dat we vanmiddag even moeten opschuiven. Niet naar een andere dag, gewoon een stuk later. 'Vriend van me iets beloofd, moet helpen,' was de reden.

Ik blijf maar ook denken aan Aidan. Het is jammer hoe het is gelopen, maar hij heeft dit geheel aan zichzelf te danken. We waren zúlke goeie vrienden...

'Jordan!' Geschrokken laat ik mn beker vallen. De koffie vormt een plasje op de tafel. 'Wát?' reageer ik nijdig. 'Ik riep je al een paar keer, maar je reageerde niet. Gaat het wel? Je ziet er zo... afgeleidt uit.' Anthony gooit een servet op het plasje. Ja, het gaat wel. Volgens mij. Ik weet het niet. Ik zou Aidan moeten haten, maar ik voel me zo schuldig. Voor wat? Ik heb niets misdaan. Eigenlijk wel. Ik heb hem misleid en aan het lijntje gehouden... Maar hij heeft me geprobeerd te verkr-

Anthony zet zijn hand op m'n schouder. 'Het is oké. Als je ergens mee zit kan je het me vertellen. Dat weet je.' Ik glimlach naar hem en knik. Tuurlijk weet ik dat. 'Als Easton slecht bezig is, ik heb een honkbalknuppel thuis, hé?' grapt hij. We lachen het weg en gaan weer verder met onze lunch. Lena glimlacht kort naar me.

***

*Easton*

Alles is geregeld. Ik rij nu onderweg naar huis. Als het goed is, is Jordan nu klaar met zich omkleden. Hoop ik. Ze doet er altijd zo lang over.

Het is net acht uur 's avonds geweest, de zon is nog niet onder. Ik hoop zo graag dat ik het niet verpest. Deze verassing kan maar twee kanten opgaan. Goed of slecht. Ik pieker er te veel over. Natuurlijk komt het goed. Het is een geweldige verassing, vooral voor Jordan. En het is niet zo dat ze me verlaat als ze het niet leuk vind. Toch? Nee, natuurlijk niet...

God, ik moet stoppen met er zo veel over nadenken. Ik sluit de autodeur achter me, de motor nog ronkend. Nerveus open ik de voordeur. De scherpe geur van bleek vult mijn neusgaten. Sandra is vast aan het schoonmaken.

'Easton? Ben jij dat?' Ik hoor snelle voetstappen van de trap komen. 'Nee, de kerstman.' Wie zou het anders moeten zijn?

Jordan glimlacht en geeft me een snelle kus. Blijkbaar heeft ze opgemerkt hoe nerveus ik ben, want: 'Gaat het wel? Je lijkt zo stijf.'

Ik zucht. Wrijf in m'n nek. 'Ja, tuurlijk. Waarom zou het niet goed gaan?' Ze haalt haar schouders op. 'Geen idee, zeg jij het maar. Misschien omdat dit onze eerste afgesproken date is...?'

Shit, dat is waar ook. Dit is de eerste keer dat we officieel een date hebben afgesproken.

Ik negeer het en pak haar hand vast. Hij is warm, een beetje vochtig. Ik ben dus niet de enige die zenuwachtig is. 'Zullen we gaan?' Niet wachtend op antwoord trek ik haar mee naar buiten.

Ze ziet er prachtig uit, zoals altijd. Een lavendel-shirtje met gepaste jeans, een scheur op elke knie. Niet overdressed, gewoon casual. Tering, Jordan zou een zak kunnen dragen en ze zou er nog steeds goed gekleed uit zien. Gelukkig heeft ze haar haar in een hoge staart. Nodig voor later.

'Waarom staar je zo naar me?' Ze trekt haar hand los en wrijft over haar bovenarm. Ze bloost. Man, wat is ze mooi. Omdat ik aan het kijken ben hoe onze kinderen er later uitgaan zien, wil ik zeggen. 'Gewoon, je ziet er leuk uit.'

'Ha ha, en nu eerlijk. Vind je dit topje niet leuk?' Ze kijkt neer naar zichzelf en strijkt haar shirtje glad. Het is schattig hoe onzeker ze is.

'Nee. Nee, wacht, jawel! Hij staat je goed. Perfect zelfs. Er is niets anders waar je beter in zou kunnen staan. Eigenlijk wel. Ik bedoel...' Jordan lacht. 'Geen zorgen, ik weet wat je bedoelt.' Ze pakt mijn hand weer vast, knijpt er lichtjes in, en stapt dan in.

Verliefd zijn is moeilijk, maar het beste wat er bestaat.