Open The Door For The Badboy ✔

55.

*Jordan*

De parkeerplaats en -garage zat helemaal vol, dus hadden we besloten om Chanel maar af te zetten bij de drop-off. Je weet wel, een plek waar je alleen mag afzetten en dan weer weg moet. Easton vond het heel jammer en wilde haar graag bij de check-in uitzwaaien, maar de kans dat we een plekje vonden om te parkeren was klein en Chanel kon haar vlucht niet missen.

'Klotezooi. Moeten er echt per se zoveel mensen met de auto naar het vliegveld?' klaagt Easton. We zijn uitgestapt en Easton haalt nu Chanels koffer en tassen uit de auto. Verderop staan er twee agenten om er zeker van te zijn dat niemand parkeert. Ik erger me er dood aan, ze staren al sinds we hier aan zijn komen rijden. 

'Heb je alles? Paspoort, telefoon...' Chanel trekt hem in zijn armen. 'Geen zorgen, grote broer. Ik heb alles.' Easton trekt haar steviger tegen zich aan. Het is hard voor hem, ik kan het zien. Het zou ook moeilijk voor mij zijn als ik afscheid moest nemen van iets wat ik maar heel even had, na een hele lange tijd gescheiden te zijn. Als teken van aanwezigheid knijp ik eventjes in Eastons schouder. Zijn gezicht is verborgen in Chanels nek. 

Wanneer het mijn tijd is voor een knuffel, besef ik dat Chanel huilt. Aw, dit zorgt ervoor dat ik ook ga janken. Ik ga haar missen, ik weet niet voor hoelang, en het doet me pijn om te weten dat Easton hier heftig mee zit. Glimlachend door de tranen loopt Chanel naar me toe met haar armen gespreid. Ik geef haar een snelle, welgemeende, knuffel. 'Bedankt, voor alles,' zegt ze zachtjes. 

'Dames en heer?' horen we een vreemde stem zeggen. Een agent komt aanlopen, Easton rolt zijn ogen. 'Het is niet de bedoeling om hier te parkeren.'

'Ja, dat weet ik ook wel. Herhaling is niet nodig,' reageert Easton nijdig. Chanel drukt nog een kus op allebei onze wangen en pakt dan haar koffer vast. 'Nou, tot snel.' 

Easton pakt mijn arm vast en trekt me naar zich toe. Samen kijken we naar hoe Chanel het gebouw inloopt. Gekuch achter ons. 

'Stelletje klootzakken,' mompelt Easton. Nadat we zijn ingestapt, tikt de agent twee keer tegen het dak van de auto als teken dat we kunnen gaan. 'Raak mijn auto niet aan!' roept hij door het raam, net wanneer we wegrijden. 

Ik heb echt geen idee wat ik moet doen. Mijn ouders komen eerder terug, en ik heb géén idee waarom. Ik wil het gewoon weten. Ik heb er geen problemen mee, maar het is zo zorgwekkend. Over dat gedoe met Easton zit ik niet meer mee, ik kan hem sowieso elke dag nog wel zien. Ik bedoel, hij woont twee minuten van me vandaan. En ik moet ook stoppen met zo stressen over Chanel. Alles komt goed. Haar ouders weten het al dat ze is teruggekeerd, maar ze hoeven haar niet gelijk te zien. Chanel komt terug, en alles komt weer goed. Nergens om zorgen over te maken. Hoe zit het eigenlijk met Lena en Chanel? Hadden ze niet iets? Of was dat maar een fling? Als ik thuiskom moet ik Lena even bellen. Of zelfs langs haar gaan. Zolang ik haar maar even kan-

'Jordan?' Geschrokken kijk ik naar Easton. Ik was de hele tijd uit het raam aan het staren en had niet door dat hij al die tijd tegen me aan het praten was. 'Ja? Wat is er?' 

'Gaat het wel?' Ja, het gaat wel. Ik denk gewoon teveel na over dingen. Ik knik kort en kijk weer voor me uit. Zijn hand streelt mijn bovenbeen. 'Ik vroeg of je naar McDonalds of Taco Bell wilde,' vraagt Easton. 'Oh, we hebben al gegeten, er is vast nog wel eten thuis-'

'McDonalds of Taco Bell?' herhaalt hij, iets harder nu. Easton wilt blijkbaar nog niet naar huis. 'Hm, doe maar McDonalds.' En met die woorden neemt hij gelijk een afslag. De gele M steekt boven het gebouw uit en door de ramen is te zien dat het vrijwel druk is deze avond. We rijden langs de zijkant naar de rij van de drive-thru. 'Waar heb je zin in?' Hij rolt alvast zijn raam omlaag. Ik heb niet echt honger, dus antwoord ik het simpelste. 'Geen idee, verzin jij maar iets,' zucht ik.

'Hallo, hoe kan ik u helpen?' klinkt door de speaker. 'Hey, zou ik graag twee Big Macs mogen? Large, graag. Een Fanta,' Hij kijkt naar me en ik knik. 'Ja, één Fanta en... een Cola alsjeblieft. Hetzelfde bij twee Chicken menu's. Ook nog drie large frietjes, en... doe maar twintig nuggets, van elke saus één bakje graag.'

Verward tik ik tegen Easton schouder. Dit is véél te veel eten. Wat doe je? vorm ik geluidloos met mijn lippen. Hij knipoogt enkel naar me. 'Was dat het?' vraagt de mevrouw. Easton kijkt mij weer aan met een vragende blik. 'Ja! Dat was het!' roep ik. 'Oké, bedankt en nog een fijne avond! Uw bestelling is aan het laatste raampje.' Easton rijdt naar het raampje waar je betaalt.

'Sorry, maar wat in godsnaam, Easton? Dat is te veel eten!' vraag ik. 'Wacht nou maar gewoon af,' is het enige wat hij zegt. Hij pakt het eten aan en legt het op mijn schoot. Zonder te antwoorden kijk ik weer uit het raam. Neemt hij ook eten mee voor Sandra? Of heeft hij vreetbuien? Ik weet het ook nooit met hem...

... en dit is niet de weg naar huis? Wat is hij aan het- 'Easton?' 

'Ja, baby?'

'Waar gaan we heen?'

'Je weet het over vijf minuten.' Dan zet hij wat muziek op en richt zich weer op de weg. Oh.

Na ook echt vijf minuten rijdt hij een parkeerplaats op. Deze plek ken ik wel, dit is het strand. Naast twee ander auto's zijn wij de enigen hier. Easton stopt de motor en stapt uit. 'Kom je?' Glimlachend knik ik. Terwijl ik met het eten uitstap, haalt Easton twee dekens uit de kofferbak. Scheef kijk ik hem aan.