Unexpected Love

|6|

Βρίσκω την μαμά μου στην κουζίνα να κλαίει και το πρόσωπό μου αποκτά ένα μπερδεμένο ύφος.

《Τι έπαθες; 》 λέω ανήσυχη και τρέχω δίπλα της.

Δεν μου απαντάει όμως.

《Κυρία Άννα. Τι έγινε; 》ρωτάω χάνοντας την υπομονή μου.

《Αυτό γλυκιά μου... Δεν μπορώ να στο μεταφέρω εγώ》 λέει με λυπημένο ύφος.

Εκείνη την ώρα μπαίνει μέσα και ο Ανδρέας.

Με κοιτάει και αυτός περίεργα γιατί είδε την μαμά να κλαίει.

《Μαμά! Πες επιτέλους τι έπαθες! 》φωνάζω.

《Ηρέμησε 》λέει ο αδερφός μου.

《Ο πατέρας σας...
Βρήκε συντροφιά σε άλλη αγκαλιά 》 λέει κάπως ειρωνικά.

Τι;
Μας κοροϊδεύει;

《Τι εννοείς; Τι έγινε ακριβώς; 》ρωτάει ο Ανδρέας.

《Τι δεν κατάλαβες!!! Με απάτησε!!!
Ως εδώ! Τέλος! Πάμε να φύγουμε... δεν θα κάτσω να κλαίω για έναν γελοίο》λέει η μαμά ενώ σκουπίζει τα μάτια της.

Μας παίρνει από το χέρι και μας σέρνει ως την εξώπορτα.

Περνάει απροσεκτα τον δρόμο βάζοντας σε κίνδυνο την ζωή της αλλά και την δική μας

Μπαίνουμε στο σπίτι και απλώς κοιταζόμαστε.

《Άντε! Είστε έτοιμοι; Πάμε στην γιαγιά 》λέει με ένα χαμόγελο που με τρομάζει.

《Μαμά δεν είσαι καλά...》λέει ο Ανδρέας.

《Τι λες καλέ; Μια χαρά είμαι 》λέει και με τρομάζει περισσότερο.

Ανοίγει την πόρτα και πάει στο αυτοκίνητο.

Εγώ με τον Ανδρέα, μένουμε πίσω και κοιταζόμαστε.

Αλλά μετά από λίγο την ακολουθούμε κι εμείς μέσα στο αυτοκίνητο.

Ξεκινάει να οδηγάει και μπορώ να πω πως είναι χαμένη στις σκέψεις της.

Ξαφνικά χτυπάει το κινητό μου.

Κοιτάω την οθόνη και βλέπω ότι με καλεί η Μάγδα.

《Έλα. 》της λέω μονολεκτικά.

《Όχι. 》

《Τώρα πάμε. 》

《Γεια. 》

Της απαντάω μονολεκτικά στις περισσότερες ερωτήσεις που μου έκανε.

Φτάνουμε στο σπίτι της γιαγιάς και μόλις μπαίνουμε μέσα την αγκαλιάζω.

Εκείνη δεν λέει τίποτα.