Unexpected Love

|22|

Δανάη

Όταν ξύπνησα από το κώμα προφανώς και θυμόμουν κάθε λεπτομέρεια του ατυχήματος εκτός από τη στιγμή της σύγκρουσης. Γι'αυτό τον λόγο θύμωσα τόσο πολύ με τον εαυτό μου πάρα με το Νικ.
Θύμωσα με το γεγονός ότι ενώ δεν με θέλει εγω έμεινα κολλημένη και τον υποστήριξα μέχρι τέλους.
Αλλα ηρθε η ωρα να σοβαρευτω και να καταλαβω οτι αξιζω να ειμαι ευτυχισμενη.
Τουλαχιστον για αρχη θα προσπαθησω να τον ξεπερασω.

Ενα λεπτο μετα αφου βγηκε απο το δωματιο ο Νικ μπηκε μεσα η μητερα μου με τον πατερα μου. Τους κοιταζω ανεκφραστη και με πλησιαζουν τρομαγμενοι.
《Πώς εισαι κοριτσι μου;》 με ρωταει ανησυχη η μαμα.
《Υπηρξα και καλυτερα.》 Απανταω κοφτα.
Μου χαμογελαει και γυρναει στον πατερα μου που απλως με κοιτουσε.
《Βγαινεις για λιγο εξω;》 τον ρωταει και εκεινος φευγει.
Η μητερα μου καθεται στο κρεβατι διπλα μου και μου πιανει το χερι.
《Δαναη, δεν ξερω γιατι πιστεψα τον πατερα σου πρωτα αλλα το μετανιωνω απιστευτα πολυ. Επρεπε να το ειχα καταλαβει απο την αρχη οτι οντως αυτος σου κατεστρεψε το σπιτι. Πραγματικα , σύγχωρεσε με. 》 λεει και με κοιταζει με βουρκωμενα ματια.

Την κοιταζω λιγο σαστισμενη
《Και τωρα γιατι αλλαξες γνωμη;》 ρωταω απορημενη
《Ρωτησα τον Νικ και μου ειπε οτι την ημερα που το εκανε σε πηρε τηλεφωνο ενω ηταν μπροστα. Βεβαια ο πατερας σου δεν ξερει οτι το ξερω》λεει λυπημενη. Εγω δεν απανταω τιποτα και ανοιγω τα χερια μου για να την αγκαλιασω.
Δεν υπηρχε περιπτωση να αφησω τον πατερα μου να χαλασει την σχεση μου με την μαμα μου.
Της τριβω την πλατη και ηρεμει απο το κλαμα .

《Ελα ηρεμισε τωρα. Αμα θες να τον διωξεις απο το σπιτι θα σε βοηθησω εγω.》της λεω καπως χιουμοριστικα και εκεινη ρουφαει τη μυτη της.

《Δηλαδη δεν σε πειραζει που δεν σε πιστεψα;》ρωταει βουρκωμενη

《Με ενοχλει η ιδεα οτι δεν με πιστεψε αλλα πιστεψες τον Νικ. Δηλαδη εγω γιατι να σου πω ψεματα; Ειχα κανενα λογο;》 ρωταω και τη βλεπω να σκυβει το κεφαλη της μετανιωμενη.

《Εχεις δικιο. Χιλια συγγνωμη.》λεει και εγω νευω
《Α! Τωρα που το θυμηθηκα καποιος Μιχαλης σε πηρε τηλεφωνο πριν καμια ωρα και το σηκωσα εγω γιατι μας εδωσαν το κινητο σου. Του ειπα για το ατυχημα και φανηκε να ταραχτηκε. Ποιος ειναι αυτος;》ρωταει καπως πονηρα.
Νιωθω να κοκκινιζω καπως και εκεινη χαμογελαει.
《Λεγεεε》 με παρακαλαει εμμεσα.
《Καλα, καλα θα σου πω! Με τον Μιχαλη,αν θυμασαι, τα ειχαμε στο Λυκειο και τον συναντησα τυχαια καποια μερα και βγηκαμε μια φορα . Αυτο ειναι ολο.》της απανταω ειλικρινα.
《Ωωωω μυριζω καινουριο ερωταα!》 Λεει ενα τεραστιο χαμογελο.
Ξαφνικα χτυπαει η πορτα και γυρναμε και οι δυο προς την ιδια κατευθυνση.
Η πορτα ανοιγει και μπαινει μεσα ο Μιχαλης με μια τεραστια ανθοδεσμη.
Μας πλησιαζει και νιωθω να κοκκινιζω καπως.
Του χαμογελαω αδυναμα οταν φτανει διπλα μου μου δινει τα λουλουδια.
《Ωωωω》κανει η μαμα.
Της ριχνω ενα αργιο βλεμμα και σταματαει αποτομα.