Unexpected Love

|12|

Η πρώτη μέρα στην δουλειά κύλησε ομαλά. Χωρίς φωνές και φασαρίες.

Δεν χρειάστηκε να δω τον Νίκο ξανά εκτός από μια φορά που εντόπισα ένα λάθος σε έναν υπολογισμό.

《Εσύ έκανες λάθος, όχι εγώ 》 μου είχε πει .

Δεν δέχεται ότι έκανε λάθος!

Εγωιστής.

Αυτή την στιγμή βγαίνω από την εταιρία και πάω στο αυτοκίνητο.
Αφού μπω μέσα ξεκινάω για το σπίτι.

Συνειδητοποιώ ότι στο μπροστά αυτοκίνητο βρίσκεται ο Νίκος.

Όση ωρα είμαι μέσα στο αυτοκίνητο, πάω όπου πάει. Σαν να τον ακολουθώ ένα πράγμα.

Φτάνουμε μπροστά από την πολυκατοικία μου και σταματάω. Βγαίνω έξω και εκείνη την ωρα βγαίνει και ο Νικ.

Με κοιτάει με ένα θυμωμένο βλέμμα
《Τι θα γίνει; Θα με ακολουθείς κιόλας; 》λέει και έρχεται δίπλα μου.

《Τι;》 λέω κάπως γελώντας αφού μου φαίνεται γελοίο το θέμα
《Αυτό που άκουσες 》λέει σοβαρός.
《Πας καλά; Εγώ εδώ μένω. Που αλλού να πάω; 》του απαντάω πλέον εκνευρισμένη.

《Τι κάνεις εσύ εδώ; 》ρωτάει έκπληκτος.

《Μένω; 》του απαντάω ειρωνικά.

《Απο πότε;》

《Από χθες. Μετακόμισα. 》

《Το ξέρεις ότι μένω κι εγώ εδώ, έτσι; 》

Ξαφνικά θυμήθηκα την διαδρομή και την πολυκατοικία όταν με είχε φέρει ο Νικ. Ήταν νύχτα και δεν φαινόταν καλά.

Όχι ! Δεν είναι δυνατόν όλο αυτό...

《Όχι ρε γαμωτο 》 βρίζω σιγανά .

《Δεν το ήξερες; Είχαμε έρθει εδώ αν θυμάσαι 》λέει κάπως ειρωνικά

《Είσαι χαζός; Αν θυμόμουν ότι μένεις εδώ, να είσαι σίγουρος ότι δεν θα το αγόραζα. 》είπα και χωρίς να του ρίξω δεύτερη ματιά φεύγω και προχωράω προς την πιλοτή.

Ακούω βήματα από πίσω μου και αποφασίζω να πάω από τα σκαλιά στον 6ο όροφο.

Κουραστικό. Ειδικά με τα τακούνια.

Αφού φτάσω στον όροφο που μένω, βγάζω τα κλειδιά και ξεκλειδώνω την πόρτα.

Μόλις ανάβω τα φώτα αρχίζω και τσιριζω ...

Ποιος το έκανε αυτό;!

Ποιος κατέστρεφε το σπίτι μου ακόμη δεν το έφτιαξα;