Unexpected Love

|9|

Πιάνει την ξανθιά όμορφη κοπέλα από την μέση και μας πλησιάζουν.

Κοιτάω γρήγορα τον Αλεξ και διαπιστώνω ότι με κοιτάει ήδη.

Του χαμογελάω και ξεροκαταπινω καθώς νιώθω τον Νίκο δίπλα απο το τραπέζι μας.

Σηκώνω το κεφάλι μου σιγά σιγά και το βλέμμα μου ενώνεται με εκείνο της όμορφης κοπέλας.

Της χαμογελάω γλυκά και κάνει το ίδιο και εκείνη.

《Αλεξ; Πως και ήρθατε εδώ; 》ρωτάει ο Νίκος τον Αλεξ αλλά κοιτάει εμένα.

Εγώ παίρνω το ποτήρι με το κρασί στο χέρι μου και πίνω το μισό.

Ο Άλεξ το βλέπει αυτό και μου πιάνει το χέρι που το είχα αφήσει πάνω στο τραπέζι.
《Σιγά με αυτό..》λέει σιγανά σαν να με μαλώνει.
Εγώ απλώς κουνάω το κεφάλι μου και παίρνω το χέρι μου από το χέρι του.
《Δεν σας σύστησα παιδιά... Από εδώ η Βαλερί... Βαλερί από δω ο Άλεξ, ο αδερφός μου》λέει ο Νίκος.
Περιμένω να αναφέρει το όνομά μου αλλά τίποτα.
Τον κοιτάω θυμωμένα και σηκώνομαι από την καρέκλα.
Πλησιάζω την Βαλερι και την δίνω το χέρι μου για να συστηθούμε.
《Και εγώ είμαι η Δανάη. 》της λέω ευγενικά καθώς την κοιτάω στα μάτια.
《Χάρηκα που σε γνώρισα Δανάη μου 》απαντάει και εκείνη ευγενικά.
Της χαμογελάω και της απαντάω πως κι εγώ χάρηκα.

Πράγματι χάρηκα. Φαίνεται καλή κοπέλα.

《Παιδιά! Θέλετε να κάτσετε μαζί μας;》προτείνει ο Άλεξ αλλά εγώ τον κοιτάω με ενα βλέμμα σαν να του λέω ότι έκανε βλακεία που το ρώτησε αυτό.
《Συγγνώμη... Θα σας φανεί αγενές, αλλά έχουμε μια σημαντική συζήτηση να κάνουμε με... το αγόρι μου 》λέω και γυρνάω για να δω την αντίδραση του Νίκου.
Τα βλέμματά μας συναντιούνται και τον βλέπω να σφίγγει το σαγόνι του.
Του χαμογελάω και κάθομαι ξανά στην θέση μου.
《Νίκο... νομίζω πως έχουν δίκιο τα παιδιά. Καλύτερα να τους αφήσουμε μόνους τους. 》λέει η Βαλερι και με κοιτάει ντροπαλά.

Ο Νίκος δεν απαντάει απλώς περπατάει μπροστά και αφήνει την Βαλερι πίσω.
Πριν φύγει η Βαλερι με κοιτάει και μου χαμογελάει.
《Χάρηκα 》της λέω και την χαιρετάω.

Γυρνάω και κοιτάω τον Αλεξ που με κοιτάει με ενα τεράστιο χαμόγελο.
《Με αποκάλεσες αγόρι σου;》 ρωτάει και χαμογελάει περισσότερο.
《Χμ.. 》καθαρίζω τον λαιμό μου γιατί νιώθω ότι έχω έναν κόμπο που με πνίγει. 《Ναι. Γι'αυτό ήθελα να συζητήσουμε. Κατάλαβα ότι σε βλέπω παραπάνω από φίλο》λέω και κοιτάω το ποτήρι μου. 《Και θυμήθηκα που το πρωί δεν σου είχα δώσει κάποια απάντηση και αποφάσισα να το κάνω...》παίρνω μια ανάσα γιατί αυτή την θυσιάζω και τον εαυτό μου 《τώρα. 》ολοκληρώνω την πρότασή μου.
Με κοιτάει με μάτια που λάμπουν και με κάνουν να νιώθω ενοχές.
Σηκώνεται και με πλησιάζει και κάθεται στην διπλανή καρέκλα.