Εδώ και δέκα λεπτά η κυρία Άννα προσπαθεί να αποσπάσει πληροφορίες για εμένα και τον Νικ αλλα την αποφεύγω προσφέροντας διαφορά πράγματα που έχω στο σπίτι.
Θα την παχυνω.
Σηκώνομαι άλλη μια φορά απο τον καναπέ για να της φέρω ενα σοκολατάκι που θυμήθηκα ότι έχω αλλα με τραβάει με φόρα και με βάζει να κάτσω με το ζόρι ξανά
《Άστα αυτά τώρα! Δεν θέλω τίποτα άλλο! Πες μου τώρα τι γίνεται γιατί βλέπω πώς σε κοιτάει...》με κοιτάει όλο νόημα αλλά εγώ αποφεύγω το βλέμμα της.
《Δεν συμβαίνει τίποτα, δυστυχώς. 》λέω χαμηλόφωνα ενώ κοιτάω τα χέρια μου.
《Θες αλλά δεν γίνεται;》με ρωτάει με στενάχωρο ύφος.
《Κάπως έτσι... Είναι εμφανές ότι αγαπάει κάποια άλλη... οπότε δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό》την κοιτάζω ενω της μιλάω ειλικρινά.
《Αποκλείεται! Βλέπεις πως σε κοιτάει; Τον ξέρω καλά τον γιο μου! Απλώς του ήταν πάντα δύσκολο να εκφραστεί 》πιάνει το χέρι μου και με κοιτάζει με συμπόνια.
Σηκώνομαι απότομα και κάνω βόλτες πάνω κάτω στο σαλόνι .
《Δεν καταλαβαίνετε! Του έχω μιλήσει, ξέρει τι νιώθω και αυτός μου είπε ξεκάθαρα ότι αγαπάει κάποια άλλη.》παίρνω μια βαθιά ανάσα 《το μόνο που μου μένει τώρα είναι να τον αποφεύγω μέχρι να τον ξεχάσω.
Σηκώνεται και εκείνη και με πλησιάζει. Με πιάνει απο τους ώμους και με κράτει σφιχτά 《Δανάη. Όταν ανέφερα το όνομά σου απέφευγε να με κοιτάξει και ήταν αμήχανος. Αποκλείεται να θέλει κάποια άλλη 》
《Δεν ξέρω... Αλλά δεν θέλω να ανακατευτειτε σε αυτό το θέμα. Ειναι καθαρά δικό μου πρόβλημα 》την παρακαλω
《Εντάξει κορίτσι μου...》υποχωρεί τελικά ενω παρατήσω μια ανησυχία στο βλέμμα της.
Κοιτάει το ρολόι στο χέρι της και γουρλωνει λίγο τα μάτια της.
《Φεύγω! Εχω μια δουλειά και τώρα το θυμήθηκα. 》βιάζεται και περπατάει γρήγορα προς την πόρτα
《Θέλετε να σας παω εγω με το αυτοκίνητο; 》της προτείνω ευγενικά
《Όχι γλυκιά μου. Κι εγώ με αυτοκίνητο ήρθα. Φιλάκια. Τα λέμε 》λέει και φεύγει από το σπίτι κλείνοντας την πόρτα
Νικ
Δεν ξέρω γιατί την φίλησα και της ζήτησα συγγνώμη... δεν είναι ότι δεν το ήθελα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μου βγήκε αυθόρμητα. Ο τρόπος που τα χείλη της κινούνται όταν μιλάει με θυμό. Όταν με κοιτάζει θυμωμένα αλλα ντροπαλα με τα μεγάλα καφέ της μάτια, είμαι σίγουρος πως δεν μπορώ να αντισταθώ. Ξέρω όμως πως δεν της αξίζω γιατί της μιλούσα τόσο άσχημα απο παλιά ενώ είμαι σίγουρος ότι είναι ευαίσθητη. Με κοιτάζει πληγωμένη κάθε φορά που πετούσα σαν βόμβες τα αρνητικά σχόλια μου.
Μετά το χθεσινό φιλί μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα να κοιμηθώ. Με στοιχειώνει ακόμα το βλέμμα της όταν το μόνο που της είπα ήταν συγγνώμη.
Θέλω ξανά να την φιλήσω και να της ζητήσω να προσπαθήσουμε για εμάς. Ίσως κάτι καταφέρουμε. Όταν της είχα πει πως είχα άλλη στην καρδιά μου, δεν το εννοούσα. Εκείνη την στιγμή μόνο αυτή ήθελα, μόνο αυτή είχα και έχω στην καρδιά μου.
Δανάη
Εδώ και πέντε λεπτά η κυρία Άννα έχει φύγει απο το σπίτι. Είμαι στο αυτοκίνητο και σκέφτομαι όλα αυτά που μου είπε. Μακάρι να ίσχυε κάτι απο αυτά που είπε. Ξαφνικά θυμώνω με τον εαυτό μου που του επέτρεψα ξανά να τον σκέφτεται. Εκείνος με βασανίζει κι εγω τον ερωτεύομαι όλο και περισσότερο συνέχεια. Γιατί το κάνω αυτό; Τι μου προσφέρει εμένα ολο αυτο; Πατάω περισσότερο το γκάζι για να φτάσω πιο γρήγορα στην δουλειά καθώς είδα πως άργησα παραπάνω απ'όσο έπρεπε. Προσπερναω βιαστικά δυο αυτοκίνητα αλλα δεν προσέχω το κόκκινο φανάρι. Ξαφνικά καθώς διασχίζω τον δρόμο με κόκκινο φανάρι, εντοπίζω απο τα δεξιά να έρχεται κατά πάνω μου ενα αυτοκίνητο. Πατάω δυνατά το φρένο και σφίγγω το τιμόνι σαν αυτό να είναι η μοναδική μου σωτηρία.
Μετά... το απόλυτο μαύρο.
Νικ
Εδώ και ώρα είμαι στην δουλειά και η Δανάη δεν εμφανίστηκε. Ξέρω ότι την επισκέφτηκε η μητέρα μου αλλά δεν ξέρω γιατί άργησε τόσο. Πληκτρολογώ το κινητό της Δανάης και συνειδητοποιώ πως είναι απενεργοποιημένο. Συνωφρυομενος προσπαθώ να ξανακαλεσω και ταυτόχρονα τσεκάρω μήπως κάλεσα λάθος αριθμό. Τίποτα. Ξανά το ίδιο. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει λίγο πιο γρήγορα. Αφού κλείνω το τηλέφωνο βλέπω πως με καλεί ξαφνικά η μαμά μου.
《Έλα... Είσαι ακόμα με την Δανάη; Γιατί δεν ήρθε ακόμα στην δουλειά 》ρωτάω με ανησυχία
《Δεν... έμαθες; 》ρωτάει διστακτικά.
Τι να μάθω; Τι έγινε;
《Τι συνέβη; 》αγχωμένος πλέον σηκώνομαι από την θέση μου και κάνω βόλτες.
《Τράκαρε και είναι στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση. 》μου λέει με φωνή που τρέμει και είμαι σίγουρος πως κλαίει.
《ΤΙ;! Είναι καλά; Πως έγινε αυτό;! Που να έρθω; 》ρωτάω σοκαρισμένος ενώ ταυτόχρονα φοράω βιαστικά το σακάκι μου. Τρέχω γρήγορα έξω και μπαίνω στο αυτοκίνητο. Μου είπε σε ποιο νοσοκομείο βρίσκεται και είμαι καθ'οδόν. Νιώθω τα δάχτυλα μου να τρέμουν και ένα κόμπο στον λαιμό μου να με σφίγγει κάνοντάς με να ασφικτιω με κάθε λεπτό που περνάει.
Θεέ μου... Κάνε να είναι καλά! Δεν πρόλαβα να της πω τίποτα απ'όσα νιώθω! Δεν θέλω να την χάσω χωρίς να ξέρει πως την αγαπώ... Πρέπει να το μάθει.
Βγαίνω με γρήγορες κινήσεις απο το αυτοκίνητο και πριν μπω στο νοσοκομείο παίρνω μια βαθιά ανάσα γιατί δεν ξέρω τι με περιμένει...
Γειααα σας! Λοιπόν, μάθαμε τι νιώθει ο Νικ. Για να δούμε, θα προλάβει να της το πει;
Ήταν σχετικά μικρό αυτό το κεφάλαιο αλλά εύχομαι να σας άρεσε :)
Σχολιάστε αν σας άρεσε ή όχι
ΧΧ
VOUS LISEZ
Unexpected Love
Roman pour AdolescentsΕύκολο να λες πως μισείς κάποιον, δύσκολο να λες πως αγαπάς κάποιον. Όμως και τα δύο είναι συναισθήματα. Είτε αληθινά είτε ψεύτικα. Πολλοί θα προδωθούν και πολλοί θα προδώσουν. Αλλά όλα έχουν σχέση με την προδοσία. ~ Όλα είναι σχετικά. Όλα είναι...
