Unexpected Love

|3|

Παίρνω την μαμά μου και της κρατώ το χέρι για να περάσουμε τον δρόμο.

Μπαίνουμε στο σπίτι και την βάζω να καθίσει στον καναπέ.

《Μαμά... χαλάρωσε. Δεν θα πάθει κάτι ο παππούς 》της λεω αλλά δεν ξέρω αν τα πιστεύω αυτά που λέω.

《Ανδρέα! Που είσαι; 》 φωνάζω τον αδερφό μου

Κατεβαίνει γρήγορα τα σκαλιά και κάθεται δίπλα στην μαμά.

Πάω να κάτσω κι εγώ αλλά χτυπάει η πόρτα.

Πάω ανοίγω και βλέπω τον Νίκο με ένα θυμωμένο βλέμμα

《Έγινε κάτι; 》 ρωτάω απορημένη.

《Η μάνα μου με έστειλε να έρθω να σας πάω εγώ γιατί το ταξί θα αργούσε.
Γι'αυτό... πες και στους άλλους να έρθουν τώρα. 》λέει και κοιτάει γύρω γύρω

Εγω τρέχω στο σαλόνι και τους λέω τι έγινε.
Πάμε όλοι μαζί προς το αυτοκίνητό του και πάω να κάτσω στις πίσω θέσεις.

《Εσύ θα κάτσεις μπροστά. Θα βάλω την μαμά να ξαπλώσει λίγο. Δεν την βλέπω καλά. 》Μου λέει ο Ανδρέας.

Ξεφυσαω και κάθομαι μπροστά.

Ο Νίκος ξεκινάει και πάει λίγο αργά.

《Γιατί πας τόσο αργά; Πήγαινε λίγο πιο γρήγορα! 》του λέω εκνευρισμένη καθώς με το ταξί θα φτάναμε πιο γρήγορα.

Αυτός ξεφυσαει και αρχίζει να οδηγάει πολύ πιο γρήγορα από πριν.
Έχω γαντζωθει από το χερούλι που βρίσκεται πάνω από το παράθυρο.

Αυτός με κοιτάει και γελάει.

《Τι γελάς; Σου είπα να πας λίγο πιο γρήγορα! Όχι να μας σκοτώσεις! 》

《Έπρεπε να δεις την φάτσα σου...》 λέει γελώντας.

Στριφογυρίζω τα μάτια μου και κοιτάω έξω από το παράθυρο.

Μετά από λίγα λεπτά φτάνουμε στο νοσοκομείο και ο αδερφός μου ανοίγει γρήγορα την πόρτα και βγαίνει μαζί με την μαμά μου.

Εγώ βγαίνω τελευταία.

《Ευχαριστούμε...》 λεω στον Νίκο περιμένοντας να φύγει.

《Δεν... θα φύγεις; 》 ρωτάω όταν τον βλέπω να βγαίνει απο το αυτοκίνητο.

《Έχω εντολή από την μάνα μου να μην φύγω μέχρι να φύγετε εσείς 》Μου λέει και γελάω.

Αυτός με κοιτάει με ένα περίεργο βλέμμα.

《Μην χαμογελάς... γίνεσαι ακόμα πιο άσχημη 》Μόλις το λέει, μου κόβεται το γέλιο.