Unexpected Love

|23|

Ετοιμαζομαι να βγω απο το αυτοκινητο. Χαιρεταω βιαστικα τον Μιχαλη και παω να ανοιξω την πορτα.
Το χερι του στον καρπο που με εμποδιζει ομως.
Τον κοιταζω διστακτικα και εκεινος ξεκιναει να μιλαει.
《Δαναη... ξερω πως ισως ειναι νωρις για εσενα...》 κανει μια παυση και χαιδευει απαλα το χερι μου.

《Θα ηθελα να μου δωσεις μια ευκαιρια. Να μας δωσεις μια ευκαιρια. Θα κανω τα παντα για να εισαι ευτυχισμενη. Οταν σε ειδα μετα απο τοσο καιρο ενιωσα πραγματα που δεν εχω νιωσει για αλλη γυναικα. Αν μας δωσεις αυτη την ευκαιρια θα σε βοηθησω να τον ξεπερασεις. Ξερω πως αξιζεις παραπανω απο εμενα που εχω ενα παιδι με μια ασχετη αλλα και παλι, ασε με να σε βοηθησω.》

Τον κοιταζω δυσπιστη στα ματια και νιωθω κατι να μαλακωνει μεσα μου. Ισως αν του δωσω την ευκαιρια που θελει ,να γινουν ολα καλυτερα. Του χαμογελαω και του χαιδευω το μαγουλο.
《Θα μας δωσω αυτη την ευκαιρια επειδη βλεπω ποσο προσπαθεις.》του λεω και τα ματια του λαμπουν.

Πλησιαζει το προσωπο του διστακτικα στο δικο μου και κλεινω τα ματια. Αισθανομαι τα χειλη του απαλα πανω στα δικα μου νιωθω ενα ριγος να με διαπερνα. Τα χερια μου βρισκονται στον αυχενα του και ανταποδιδω στο φιλι που με εκανε να νιωσω ομορφα μετα απο καιρο.
Απομακρυνομαστε και ακουμπαει το μετωπο του στο δικο μου.
《Σ'ευχαριστω》ψιθυριζει και φιλαει απαλα τη μυτη μου.

Ωρα για μια νεα αρχη με ενα νεο ατομο.

5 μηνες μετα

Εδω και πεντε μηνες ειμαστε μαζι με τον Μιχαλη. Πολλα βραδια μενει στο σπιτι μου και αλλα μενω εγω στο δικο του. Δεν συγκατοικουμε γιατι θεωρουμε πως ειναι νωρις.
Περναω πραγματικα υπεροχα μαζι του. Ειναι τοσο ευγενικος και με κανει να νιωθω ανετα και ομορφα. Παρολα αυτα δεν ειμαι σιγουρη πως νιωθω αυτη τη σπιθα.
Ενταξει,δεν λεω πως δεν υπαρχη καθολου ελξη αλλα ισως να φταιω πως το μυαλο μου ωρες ωρες παιζει ασχημα παιχνιδια. Μπορει να ξαπλωνω με τον Μιχαλη στο κρεβατι αλλα εγω βλεπω πως ειμαι με τον Νικο. Τι πρεπει να κανω; Να χωρισω τον Μιχαλη; Αν τον χωρισω θα κυλησω παλι και θα γινω χειροτερα απο πριν.

Η μερα στο σπιτι κυλαω βαρετα. Απο το γραφειο του κυριου Ιασωνα παραιτηθηκα μετα το τροχαιο. Δεν ηθελα να βρισκεται κοντα μου.
Ντυνομαι γρηγορα και φοραω τις φορμες μου. Ας παω για τρεξιμο, θα μου κανει καλο. Αφου ετοιμαστω βγαινω απο το σπιτι και καλω το ασανσερ. Εκει που στεκομαι και περιμενω ανοιγει ξαφνικα η πορτα του απεντι διαμερισματος. Κοινως του Νικου. Τα βλεμματα μας συναντιουνται και παρατηρω πως τα ματια του ειναι κοκκινα. Νιωθω την καρδια μου να αυξανει βαθμους και τον κοιταζω προσεκτικα.
Εκεινος τρεχει προς το μερος μου και σχεδον πεφτει στα ποδια μου.
《Ευτυχως που σε βρηκα. Θεε μου. Θελω την βοηθεια σου. Δεν μπορω να το αντιμετωπισω μονος μου ολο αυτο. Σε παρακαλω.》εκλιπαρει ενω δακρυα τρεχουν απο τα ματια του.

Σκυβω για να ειμαι στο υψος του και εκεινος με κοιταζει απεγνωσμενα.
《Τι εγινε; Εισαι καλα;》εκεινος κλαιω περισσοτερο με την ερωτηση μου και του χαιδευω απαλα τα μαλλια.

Πώς μπορει και το κανει αυτο; Με λυγιζει κατευθειαν με ενα του βλεμμα.

《Δεν μπορω να σε βλεπω αλλο μαζι του...》σχεδον φωναζει και κλαιει περισσοτερο τωρα. Μολις ακουω αυτη τη φραση σηκωνομαι κατευθειαν και ετοιμαζομαι να φυγω. Το χερι του με κραταει σφιχτα με αποτελεσμα να μεινω στη θεση μου.
《Ασε με να σου εξηγησω τα παντα》με κοιταζει βαθεια στα ματια 《σε παρακαλω》 ψιθυριζει.

《Εχασες το δικαιωμα πια, Νικο. Δεν θα τρεχω πισω σου.》λεω θυμωμενη.

《Δεν ξερεις τιποτα! Γι'αυτο τα λες αυτα! Ασε με να σου εξηγησω》απανταει θυμωμενος και τελικα τον ακολουθω στο διαμερισμα.
Κλεινει την πορτα και παρατηρω πως την κλειδωνει κιολας.
《Τι-τι κανεις; Γιατι κλειδωνεις;》ρωταω μαγκωμενη.
《Θα ακουσεις ο,τι εχω να σου πω και μετα εισαι ελευθερη να πας οπου θελεις.》 Λεει και κραταει πιο σφιχτα το χερι μου οταν προσπαθω να το απομακρυνω απο το δικο του.

Του κανω νοημα να αρχισει να μιλαει και εκεινος το κανει.
《Τα πραγματα δεν ειναι οπως φαινονται Δαναη. Ο πατερας σου ευθυνεται για ολα.》 Λεει κοφτα και τον κοιταζω με περιεργεια.
《Τι εννοεις; Σε τι φταιει;》
《Την ημερα της κηδειας του παππου σου ,μετα απο το σκηνικο που εκανες μπροστα σε τοσο κοσμος εκεινος ενιωσε ντροπιασμενος. Αρχισε να κατηγορει την μητερα μου  που ειπε τα παντα στη δικη σου μητερα. Κατηγορησε ακομη και εμενα πως σου εβαλα λογια και γι'αυτον τον λογο αντεδρασες ετσι. Με απειλησε Δαναη. Με απειλησε πως αν σε ξαναπλησιασω θα σκοτωσει εμενα αλλα αυτο που με πειραξε ειναι πως ειπε οτι θα σκοτωσει εσενα! Την ιδια του την κορη! Για το σπιτι ξερεις οτι φταει αυτος. Μολις εμαθε οτι μετακομισες στην ιδια πολυκατοικια με εμενα ηθελε να σε τιμωρησει. Νομιζε πως ειχαμε σχεση. Μετα απο αυτο καταλαβα πως δεν αστειευται. Ετσι επρεπε να βρω ενα τροπο να σε κρατησω μακρια μου. Οσο και αν με ενοχλουσε.》 Λεει και παρατηρω μερικα δακρυα να κυλανε στα μαγουλα του. Ειμαι σοκαρισμενη απο αυτα που ειπε και με το ζορι αναπνεω. Δεν ειναι δυνατον. Ο πατερας μου ειναι ενα τερας και ολα αυτα επειδη δεν καταφερε να παιζει σε διπλο ταμπλο.
《Καπως ετσι ειπα ψεμματα πως εχω αλλη στην καρδια μου. Αλλα δεν ειχα και δεν εχω. Ποια αλλη θα μπορουσα να εχω; Απο τη στιγμη που σε γνωρισα καλυτερα καταλαβα πως ειμαι ερωτευεμενος μαζι σου. Εδω και πεντε μηνες ποναω να σε βλεπω αγκαλια με τον Μιχαλη. Θελω να ειμαι εγω στη θεση του  και να σε κραταω αγκαλια τα βραδια ενω πιο πριν θα εχουμε κανει ερωτα 》παραδεχεται τα γεγονοτα και χαιδευει απαλα το προσωπο μου.
Με πλησιαζει για να με φιλησει αλλα απομακρυνομαι.
《Οχι. Δεν μπορω να το κανω αυτο.》 Παραδεχομαι και με κοιταζει σαστισμενος.

Γεια σας παιδια! Αργησα λιγο (πολυ) να ανεβασω κεφαλαιο και αυτο γιατι δυστυχως η εμπνευση εχει παει περιπατο.