Please, don't leave me? (Dutch 1D Fanfiction)

Chapter 1

BELANGRIJK!

Dit is het eerste verhaal wat ik ooit geschreven heb, en ik was 12 toen ik dit schreef (2012). Als ik teruglees, zie ik pas hoe slecht dit is gechreven. Dus sorry ervoor, als ik je niet hebt afgechrikt: veel plezier met lezen! __________________________________________________

'Ik ga je echt missen!' roep ik op het vliegveld. Emily kijkt met tranen in haar ogen terug. 'Ik jou ook, Maar ik kan toch wel een keer logeren? Misschien gaan we One Direction spotten!' Ik glimlach.

One Direction, een band waar Emily helemaal fan van is. Ik heb nooit wat gehad met die boybands. Ik ken ze wel een beetje want Emily praat alleen maar over ze. Ze is helemaal gek van ene Louis? Om haar een plezier te doen knik ik braafjes.

'Ik kom gewoon logeren bij jou, en jij bij mij!' zeg ik dan.

Ze knikt. De tranen lopen over onze wangen en we geven elkaar nog één laatste knuffel. Dan stap ik langs de douane, het vliegtuig in. Het zijn allemaal rijen van twee stoelen en omdat mijn ouders naast elkaar willen, ga ik een paar rijen achter ze zitten. Ik kijk het raam uit. ''Hey'' Ik kijk op en zie een jongen van mijn leeftijd. ''Hi!' antwoord ik glimlachend. De jongen ploft neer en lacht naar me. Hij doet zijn koptelefoon op en zet zijn muziek op. Stiekem bekijk ik hem. Hij heeft knalblauwe ogen die glinsteren, elke keer als hij lacht of praat. Zijn blonde haar zit rommelig door de capouchon die hij op heeft. De jongen kijkt op en snel kijk ik de andere kant op. Ik voel mijn oogleden zwaar worden, en al gauw val ik in slaap.

PING! Je schrikt wakker uit je droom. ''Sorry, i'm playing this game'' De jongen naast je bloost en doet het geluid wat zachter. Je glimlacht en werpt een blik op zijn mobiel. 'SUBWAY SURF. I LOVE THAT GAME!'' roep ik blij uit. Ik sla gauw mijn handen voor mijn mond en kijk om me heen, gelukkig heeft iedereen me genegeerd. De jongen begint te lachen

 ''What's your name?'' vraagt hij dan. ''I'm Chelsea'' antwoord ik. ''I'm Niall. Nice to meet you'' zegt Niall. HIj steekt zijn hand uit en ik schud zijn hand. Dan probeer ik een gesprek te beginnen.

''So, you are from the UK?'' Hij knikt verrast. ''Kinda. I'm from Ireland. Mullingar, and where are you from?'' Hij knipoogt. Ik voel mijn wangen gloeien en vertel dat mij ouders werk hebben gevonden in London en dat ze een paar rijen voor me zitten. Hij knikt. ''That's cool' lacht Niall.

Opnieuw horen we een pling.  ''We're going to land. Please fasten your seatbelts'' horen we. Snel bereiden we ons voor op de landing en even later  loop ik met mijn ouders het vliegtuig uit. ''WAIT, CHELSEA!'' hoor ik dan. Ik draai me om en Niall komt aanrennen. Ik werp een schuldige blik naar mijn ouders en ren naar Niall toe. ''Are you okay?'' vraag ik. ''Y-yeah. But let's swap numbers. We should catch up sometimes!'' zegt hij. Ik knik en pak mijn mobiel uit mijn zak. Ik zeg snel gedag voor ik weer naar mijn ouders loop.  'Zo, op naar het nieuwe huis?' vraagt mijn vader als ik weer aankom lopen. Ik knik. ''Let's go!''

Als we in het appartement zijn aangekomen beginnen we met uitpakken. Alles is al ingericht alleen nog de persoonlijke spullen. Ik hang al mijn kleren in mijn kast en stal alle foto's uit. Dan kleed ik me om. Ik trek een neon-roze spijkershort aan en een zwart topje erboven. Ik doe mijn haar in een knot en zet mijn zonnebril op mijn neus. Dan doe ik gauw een oud paar all-stars aan. 'Mam, ik ga even de buurt verkennen!' roep ik, ik gris gauw mijn telefoon van de bank en loop dan ik het stralende London tegemoet.

Ik doe mijn ogen dicht en geniet van het mooie weer. Een zacht briesje zorgt voor kippenvel op mijn benen. Ik loop door een drukke winkestraat en bekijk mijn weerspiegeling in een winkeruit. Een licht getint meisje met groen/grijze ogen en bruine golvende krullen kijkt me aan. Ik zwaai vrolijk naar mijn spiegelbeeld en loop weer verder. 'Bzzz' Ik hoor mijn mobiel trillen. Snel bekijk in de update. Ik heb een sms'je van Emily. Hi! Lekker aangekomen in London? Al een lekkerding gespot?? Haha X E. Ik lach. Alleen Emily denkt aan jongens terwijl haar beste vriendin net is verhuist naar London. Natuurlijk baal ik ervan dat ik iedereen moet achterlaten. Maar het is het begin van een nieuwe start, en die nieuwe start kan beter vrolijk zijn!

Snel beantwoordt ik haar: Hello! Jaa, goed aangekomen. Wel met een jongen gesproken in het vliegtuig. Maar was vaag. X Chelseaa Ik kijk weer naar de winkelstraat en wurm me tussen de mensen door.

Ik kom aan bij een groot plein met een reusachtige boom in het midden. Ik voel mijn handen jeuken. Snel kijk ik of er niemand naar me kijkt en ik ren naar de boom. Z

o snel mogelijk klim ik de boom in en ik plof neer op een dikke tak. Ik bekijk het prachtige uitzicht, het is natuurlijk in het noorden van London dus de eerste 100 meter zie ik alleen maar winkels. Maar een paar kilometer verderop zie ik een prachtig landschap vol met bossen en weilanden. Daar móet ik een keer heen! Snel maak ik een foto van het uitzicht en dan klim ik voorzichtig naar beneden. ''Hello!'' hoor ik iemand zeggen. Van schrik stap ik verkeerd en voel ik mezelf uit de boom vallen. Ik zat wel 3 meter boven de grond, dus ik verwacht een keiharde klap. Ik knijp mijn ogen dicht, maar ik voel dat ik door iemand wordt opgevangen. Ik doe verbaasd mijn ogen open en kijk recht in het gezicht van een prachtige jongen.

Ik raak uit trans als ik realizeer dat hij me nog steeds vasthoud. Ik bloos en hij zet me snel neer. ''Are you okay?'' vraagt de jongen. Ik knik. ''I'm Chelsea'' zeg ik dan. . Ik kijk nieuwsgierig naar de jongen. Dan hoor ik One Direction. Het is de ringtone van de jongen. ''Oh noooo, not again!'' zucht ik. De jongen drukt op weiger en zegt: ''You don't like them?'' Hij kijkt me met grote ogen aan. ''No, Do you?'' zucht ik dan. Ik glimlach en kijk de jongen schuin aan, hij ziet er verdrietig uit. ''Sorry, did i said something wrong?'' zeg ik dan verlegen. Hij schudt zijn hoofd en zegt dan: ''I'll bring you home, where do you live?'' Ik lach weer en haak mijn arm vriendschappelijk in de zijne, en we beginnen te lopen. Binnen 10 minuten sta ik weer voor de flat. ''It was nice to meet you!'' zegt de jongen dan. Ik lach. ''Nice to meet you to! Thanks for...rescueing me!'' zeg ik dan. Ik geef hem een knuffel en ik loop dan het gebouw weer in. Oke, ik ben in London voor minder dan 6 uur en heb al 2 leuke jongens ontmoet, waarvan eentje mijn nummer heeft. En de ander mijn leven heeft gered?! Dit gaat nog leuk worden.