Please, don't leave me? (Dutch 1D Fanfiction)

Chapter 11

 ''Wat is het slechte nieuws...'' vraag ik na een lange stilte. Zayn kijkt met grote ogen naar ons, hij verstaat ons niet. Maar hij weet wel dat dit heel serieus en ernstig is. ''Je hebt een ernstige ziekte, we weten nog niet wat het is. Maar het is dodelijk..'' zegt de dokter met een schore stem. ''Ik kan dus elk moment...dood gaan?'' zeg ik met tranen in mijn ogen. De dokter sluit zijn ogen en bijt op zijn lip. Als hij zijn ogen open doet zegt hij heel zacht: ''Ja..''

Ik voel de tranen in mijn ogen, en begin te huilen. Ik ben pas jong, ik heb nog een heel leven voor me! Ik wil 80 worden, niet 18 ofzoiets. Zayn snapt er niks van, maar slaat een arm om me heen en ik duw mijn gezicht in zijn nek. ''Can I speak to you for a moment?'' zegt de dokter dan. Zayn kijk me bezorgd aan en wil eigenlijk nee zeggen maar ik fluiser: ''Go, it's important..'' . Dan geeft hij snel een zoen en loopt hij met de dokter mee. Ik begin harder te huilen en bedenk wat ik allemaal wilde doen in mijn leven. Ik wilde studeren, een baan halen! Ik wilde gelukkig zijn, trouwen en gewoon leven! Zou ik ooit beter worden? Zou alles toch wel weer goed komen?

Als Zayn terug komt kijkt hij me aan met tranen in mijn ogen. Hij rent naar me toe en neemt me in de armen. ''It's gonna be alright babe..'' fluistert hij in mijn oor. Ik voel zijn tranen op mijn nek en mijn gezicht, het voelt alsof er lava op me komt. Het doet zo pijn om hem te zien huilen! ''No it's not, i will die!'' huil ik dan. ''No babe, you will survive. You are strong!'' zegt Zayn dan bibberent. Ik schud langzaam mijn hoofd. ''I'm going to die!'' zeg ik dan zacht. We huilen samen, ik weet niet hoelang. Misschien wel uren, misschien huilen we al de hele nacht. Ik weet het niet, maar het gevoel dat Zayn mij zal steunen is super. Ik voel me vermoeid, en huilend val ik in slaap. In Zayn zijn armen...

*ZAYN'S VIEW*

Ze is huilend in slaap gevallen, ik blijf in stilte door huilen. De tranen blijven vallen, op Chelsea's shirt. Ik ken haar pas een maand. We hebben veel meegemaakt. Heel veel. Ik hou van haar, heel erg veel. Zou ze beter worden? De dokter komt binnen en ziet ons, hij wil weer weggaan maar ik kijk hem vol verdriet aan. ''I'm so sorry..'' zegt de dokter na een lange stilte. Ik snik en mijn tranen blijven vallen. ''It;s not your fault..'' fluister ik dan. De dokter kijkt naar Chelsea, ze zit vol verdriet en pijn.. ''I know, but i can see you guys really love eachother. That hurts me..'' zegt de dokter dan schoor. ''Do you know something new about.. it?'' vraag ik dan. Ik hoop dat hij me begrijpt, maar ik kan het woord 'ziekte' niet over mijn tong krijgen.. ''A little, it looks  like Cancer.. The same things will happen. She will be bold, and weak. But one thing we know for sure. I hate to say this but..'' zegt de dokter dan. Ik doe mijn ogen dicht en pers mijn lippen op elkaar. De tranen blijven vallen, ik hou van Chelsea. Wat gaat er met haar gebeuren? ''We can't make her better..'' zegt de dokter dan bibberig. Het duurt een tijd voor het me door dringt. Chelsea zal nooit meer beter worden, ze zal dood gaan en ik kan er niks meer aan doen. Behalve haar zo lang mogelijk in leven te laten. Als ik mijn ogen open doe zie ik de dokter, hij wrijft in zijn ogen. Waarschijnlijk zit hij te huilen.

''I'm so sorry..'' zegt de dokter dan. Ik voel de pijn in mijn hart, klinkt fake. maar ik meen het, in zo'n korte tijd hou ik zoveel van Chelsea. Alsof ik haar al jaren ken, ze heeft altijd mooie, kristalheldere groene ogen die altijd glisteren. Behalve vandaag.. Haar bruine golfende haar danst altijd in het rond als ze praat en haar lach is...heilig! Ik kan niks verkeerds bedenken, Het enige wat ik zeker weet is dat ik van haar hou, met heel mijn hart...

*Chelsea's View*

Dagen gaan voorbij, ik blijf maar huilen, elke avond. En ik doe zoveel mogelijk dingen met de jongens en mijn ouders. Die avond had de dokter meteen mijn ouders gebelt, ze zijn huilend aan mijn bed gaan zitten. Net als Zayn. Zayn is de beste, hij heeft voor alle medicijnen gezorgt. Met zijn eigen geld. Ik zei nog: ''Nee, dit geld heb ik niet verdiend! Het is voor jou, dit kan ik niet aannemen!'' maar Zayn wilde niet luisteren, hij bleef maar aandringen. De dokter is gaan vertellen waarom die medicijnen zo belangrijk voor me zijn. Toen heb ik ze aangenomen. Nu zijn mijn ouders aan het slapen, niet hier in de kamer. Nee, ze zitten in de kamer hiernaast. Het is vreselijk om ze zo te zien lijden. Het is allemaal mij schuld! Waarom moest ik ziek worden? Dit verdiend niemand, niet eens de slechtste man van de wereld...

''Hello Chelsea!'' glimlacht Louis als hij binnenkomt. Ik zwaai lachend. ''Hello!'' lach ik vrolijk. Snel geef ik hem een knuffel, maar opeens zak ik door mijn knieën. Nu hang ik aan Louis zijn schouders. ''Louis, help!'' roep ik in paniek. Louis kijkt mij in paniek aan en legt me op bed, dan drukt hij op een grote rode bel naast mijn bed. Binnen tien seconden stormen er zusters binnen. ''What's wrong?'' roepen ze. Louis vertelt dat ik door mijn benen ben gezakt en ik me zwak voel. De zuster handelt snel, en voor ik iets kan zeggen hangt er een buisje aan mijn arm. Het doet geen pijn, maar het voelt niet goed. ''There you go, you feeling weak right? This will help you!'' legt ze dan uit. Ik knik kleintjes en Louis slaat een arm om me heen. ''Don't worry babe, you will be better! And then we go to Australia and we'll  swim and dancing on my boat! and we gonna make fun!'' mompelt hij lachend. Ik glimlach. ''Thanks louis, i love you!'' zeg ik dan. Louis glimlacht ook, ''I love you too!'' . Dan komen de andere jongens binnen. ''How are you?'' vraagt Niall. Hij neemt een grote hap uit zijn broodje. ''I'm okay!'' lach ik dan. Zayn geeft me een snelle zoen op mijn mond, en hij kijkt me aan met zijn grote bruine ogen. ''Do you feel good?'' vraagt hij dan lief. Ik smelt van zijn lieve stem, zijn zorgzame ogen. ''Actually, no! They did this to me!'' zeg ik dan. Ik hou mijn arm met het buisje omhoog en Zayn kijkt er vol paniek naar. ''Don't die babe. You gonna be fine. I promise!'' begint hij te roepen. De jongens schieten te hulp en proberen Zayn te kalmeren. ''I'm sorry Chelsea..'' fluistert Zayn als hij weer rustig is. Ik glimlach. ''You can't help, it's okay!'' zeg ik dan. ''I think, we have to..uh..go!'' zegt Liam dan, hij knipoogt naar me en ik lach terug. Harry, Louis, Niall en Liam lopen snel de kamer uit en Zayn komt bij me zitten. Er valt een traan, en nog een, en nog meer. We zitten in stilte te huilen. ''Chelsea, i just know you for a month. But you mean alot for me. I really love you. I will stand by your side baby! forever, we'll doing this together!'' zegt Zayn dan huilend. Ik slik en veeg mijn tranen weg. Ik geef het een knuffel. ''Zayn, i love you too. I will never stop! If i die, please, promise me you pick up your life again. You gonna sell arena's. You gonna record some songs! You will marry a beautiful girl and you will have kids..'' zeg ik dan zacht. Zayn kijkt me aan, ik zie het verdriet in zijn ogen. ''I can't!'' zegt hij dan. Hij sluit zijn ogen en probeert te stoppen met huilen. ''Promise!'' zeg ik dringend. Ik begin weer te huilen. ''I..I promise!'' fluistert Zayn dan. Hij kijkt me weer aan en probeert te glimlachen. Ik doe hetzelfde. Dan sluit ik mijn ogen, nee! ik ga niet dood! (Haha) ik ga gewoon slapen. ''I'm tired..Good night Zayn! i love you!'' zeg ik dan.

*Zayn's view:*

''I'm tired.. Good night Zayn! i love you!'' zegt Chelsea. ''Good night, Love you to!'' glimlach ik. Ze ziet er zo vredig uit als ze slaapt. Alsof er niks gebeurt in haar leven. Ik glimlach, Chelsea is nu mijn alles. De jongens zijn heel belangrijl voor me. En natuurlijk mijn familie! Maar ik zou Chelsea echt niet kwijt willen. Mijn belofte zal nooit uitkomen, ik zou nooit meer snel mijn leven kunnen oppakken. Ik zou niet trouwen met een andere vrouw.. Ik zou het niet over mijn hart kunnen krijgen.. Ik ga naast Chelsea op het bed liggen en sla een arm over haar heen. Dan krijg ik een idee..