Please, don't leave me? (Dutch 1D Fanfiction)

Chapter 6

 ''Schatten! Jullie zijn weer terug!'' zegt mijn moeder, ze loopt naar ons toe en geeft ons een dikke knuffel. Ik duw haar gauw van me af. ''Alles ging goed mam, niks gebeurd!'' zeg ik dan. Mijn moeder knikt tevreden. '' Dan is het goed!'' zegt ze. Emily en ik nemen omstebeurt een douche en kleden ons om. Daarna gaan we meteen ons bed in, daar kletsen we natuurlijk nog de hele nacht door.

De volgende ochtend gaan we lunchen in een cafeetje met mijn ouders. ''Pap, moest je niet werken?'' vraag ik dan. Hij schudt zijn hoofd. ''Nee, ik heb gisteravond overgewerkt. Dus ik heb alle werktijd van vandaag al ingehaald!'' lacht hij dan. Hij neemt een slok van zijn koffie. 'Wat willen jullie vandaag gaan doen?'' vraagt mijn moeder dan. Ik kijk Emily aan. 'We kunnen gaan shoppen?'' zeg ik dan. Emily knikt. 'Dat is wel leuk!'' antwoordt ze enthousiast. Ik kijk vluchtig mijn moeder aan. ''Ja, dat is goed. Maar jullie hebben niet lang de tijd. Vanavond gaan we uit eten met zijn allen'' zegt mijn moeder dan lachend. We knikken en eten gauw ons broodje op. Dan lopen we met zijn vieren naar huis. Mijn vader gaat naar de computer, mijn moeder begint met opruimen en Emily en ik maken onze tassen klaar. ''Mobiel, sleutels, portemonee en make-up!'' lach ik dan. Emily checkt haar spullen en we zeggen gauw mijn ouders gedag. Dan lopen we naar buiten.

''Is dit niet wat voor jou?'' grijns ik. Ik pak een grote soepjurk met knalrode bloemenprint uit de rekken. Emily trekt een vies gezicht en zwiert een broek met hele wijde pijpen uit het rek. ''Leuk voor kerst?'' zegt ze dan lachend. We slenteren door de straten en lopen onze favoriete winkels in. Daarna passen we nog een paar lelijke kleding en uitdeindelijk gaan we naar huis. Daar kleden we ons om voor het diner. Snel trek ik een strak, donkerblauwe spijkerbroek aan en een roze-achtige top. Mijn haar doe ik los en ik trek mijn zilvere ballerina's aan. Emily heeft ook een spijkerbroek aan en een turkooiz tuniekje. Ze heeft gewoon schattige sandaaltjes aan en haar haar in een paardenstaart. Mijn ouders staan klaar in de gang en we stappen de auto in. ''Lekker uit eten, morgen ga ik alweer weg!'' zegt Emily verdrietig. Ik knik. ''Jammer. Maar we gaan vanavond nog veel lol maken! En niet alleen vandaag en morgen maar voor ever, toch?'' vraag ik lachend. ''Tuurlijk!'' roept Emily en ze geeft me een high-five.

''Hmm, can I have number 14?'' zeg ik bedenkelijk. Ik kijk naar de beschrijving, het is Kip met Rijst en komkommer. Als voorgerecht heb ik een frisse salade gehad. ''Of course, M'am. Do you want anything else?'' zegt de serveesrter lachend. Ik schudt mijn hoofd. ''No thanks'' antwoord ik dan. ''Can i have number 20?'' zegt Emily dan. Snel kijk ik op de lijst: Aardappelen, gehakt en pittige kruiden.

''Nou vonden jullie het lekker?'' vraagt mijn vader op de terugweg. ''Het was super!'' roept Emily uit. Mijn ouders lachen. ''Dat is fijn!'' zegt mijn moeder dan. Ik gaap en mijn vader grijnst: ''Moe? Lekker vroeg slapen vanavond hé?''. Ik draai mijn ogen en zeg: ''Ja, dat doe ik altijd. Alleen je snurkt te hard. Dan kan ik niet slapen!''. Mijn vader moet lachen. Als we thuis zijn lopen Emily en ik meteen naar de badkamer om onze tanden te poetsen en onze make-up eraf te halen. ''Ben moeee!'' geeuwt Emily dan. Ik knik. ''Ik oooook!''. Ik rek me uit. We kleden ons om en duiken gauw onze bedden in. Morgen moeten we weer vroeg op!

De volgende ochtend pakken we al haar spullen in, ze heeft nu meer omdat ze een helemboel heeft gekocht voor familie en vrienden. Het doet me pijn om te denken dat ik straks weer alleen ben.. Natuurlijk heb ik de jongens! Niall, Louis, Harry, Liam en Zayn zijn de beste. Maar met een meisje omgaan is anders. Ik geef haar een dikke knuffel voordat we de auto instappen. ''Ik ga je missen!'' zeg ik dan. ''Ik jou ook!'' jammert Emily. Ze geeft me een nog een dikkere knuffel en ze veegt een traan weg. ''Niet huilen! je hebt nog zoveel vriendinnen in Nederland!'' zeg ik troostend. Ze knikt en lacht. ''ja, maar jij bent bijzonder!'' zegt ze dan. Ik hou haar nog steviger vast en we zijn allebei diep in gedachten tot aan het vliegveld. Als we zijn aangekomen pakken we haar koffer en lopen we naar de goede Gate.De mensen checken haar handbagage. En dan wordt het vliegtuig van Emily omgeroepen. ''Ik ga je heel erg missen, kom je gauw logeren?'' fluistert Emily dan. Ik knik hevig en antwoord: ''Natuurlijk! En ik ga jou heel erg missen. We bellen en skypen wel toch?''. Emily knikt en geeft me een knuffel. Dan loopt ze door de douane. Maar ik zie niks, want de tranen versperren mijn zicht.

Als ik die middag thuiskom hoor ik getrappel in de woonkamer. Je denkt vast dat ik gek ben ofzo, maar dit geluid is anders. ''Wat schatting!'' roep ik uit. Een kleine puppy rent naar me toe en springt tegen mijn benen aan, mijn moeder loopt er lachend achter. ''Voor ons?'' roep ik blij. Mijn moeder knikt en zegt: ''We hebben nog geen naam, maar het is een meisje''. Ik knik. ''Wat een lieve beagle zeg. Mag ik de naam verzinnen?'' vraag ik dan. Mijn moeder lacht. ''Ja, papa en ik zijn er niet zo goed in!'' zegt ze dan. Ik lach en knuffel en ons hondje, totdat ik er moe van word. Die avond tijdens het avond eten vraagt mijn moeder: ''Weet je al een naam voor dat schatje?''. Ik knik grijnzend. ''Ja, hopelijk vinden jullie het ook leuk?''. Mijn ouders kijken me vol belangstellig aan. ''Wat is haar naam?'' vraagt mijn vader dan. ''Sunshine'' antwoord ik dan lachend. ''Stralend!'' zegt mijn moeder dan. Mijn vader vindt het ook een mooie naam.

Die avond bedenk ik waarom ik de naam had gekozen. Tja, waarom? Voordat ik in slaap val weet ik het. Omdat London tot nu toe geweldig is. Ik heb dan wel mijn vriendinnen achtergelaten. Maar ik heb inruil daarvoor 5 beste vrienden gekregen, waarvan ik op eentje verliefd ben. En ik heb een superlief hondje. Ik weet zeker dat London geweldig gaat worden..