Αδιέξοδος

5

Επέλεξα να αδιαφορησω γιατί δεν ήθελα να δώσω έκταση περαιτέρω στο θέμα.

Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και επέλεξα να ξαπλώσω όπως ήμουν. Έστειλα ενα σύντομο μήνυμα στην Ρανια πως θέλω να μιλήσουμε και πως θα τις εξηγήσω αύριο απο κοντά.

Έπειτα με γρήγορες κινήσεις έβγαλα κάθε ίχνος μακιγιάζ και άλλαξα επίσης γρήγορα τα ρούχα μου σε πυτζάμες.  Έβαλα το ξυπνητήρι στις 6 το πρωί βάζοντας το να φορτίσει.
------------------------
Το ξυπνητήρι ήχησε δυσάρεστα στα αυτιά μου.  Δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου επειδή σκεφτόμουν.

Παταμεριζω τα ζεστά παπλωματα και σηκώνομαι.  Πάω στο μπάνιο να κάνω οτι χρειάζεται βαφομαι σε γήινες αποχρώσεις για πρωί και βγαίνω έξω.  Επιλέγω να βάλω μια  pencil μαύρη φούστα και απο μέσα βάζω ένα άσπρο πουκάμισο. Τέλος βάζω λεπτή ζώνη το κόκκινο σακάκι μου και τις μαύρες μου γόβες.

Παίρνω βιαστικά την τσάντα μου και κάποιους απαραίτητους φακέλους και βγαίνω έξω.

Καθώς πλησιάζω στην κουζίνα η οψη του να πίνει καφέ είναι εμφανής.

"Καλημέρα" απαντά βραχνά
"Καλημέρα πως είσαι" απαντώ ήρεμα
"Καλύτερα"
Νευω χωρίς περαιτέρω και βάζω λίγο καφέ σε μια φλιτζάνα. Το βλέμμα μου παρατηρεί την φλιτζάνα επειδή βρίσκω όλη την κατάσταση άβολη αλλά όταν σηκώσω το βλέμμα μου το δικό του ήδη με κοιτάζει.

"Εγω.. αμ ήθελα..να πω συ..συγνώμη και .. και ευχαριστώ" κολλάει μασωντας τα λόγια του και απο την μια πλευρά του εαυτού μου το βρίσκω πολύ γλυκό.

"Υποθέτω είναι εντάξει εσύ πονάς πουθενά; "
"Είμαι πολύ καλύτερα"
"Αμ ωραία απλά να ξέρεις θα πρέπει να πάω τώρα στην δουλειά άρα υποθέτω θα τα πούμε"
Καθώς πάω να κάνω ενα βήμα ακούω τθν φωνή του

"Περίμενε"
Γυρνάω να τον κοιτάξω
"Έλεγα μήπως θα ήθελες να σε πάω εγω εσυ έκανες τόσα για μένα οπότε αν μπορώ είναι ευχαρίστηση μου." Λέει γρήγορα και χαμογελάω με το πόσο άβολα νιώθει.

"Δεν έχω κάποιο πρόβλημα ελπίζω να μην σε κουράζω"
"Περίμενε με θα αλλάξω και θα έρθω"

Πράγματι σε λίγα λεπτά ήμασταν στο αμάξι.
Κοίταζα το παράθυρο ενώ του έλεγα κάποιες οδηγίες.
Εκείνος που και που μου έριχνε κάποιες ματιές.

"Η φωτογραφία θα διαρκούσε περισσότερο"
Λεω και φεύγει να γελακι
"Απλά είσαι παράξενη"
Σμιγω τα φρύδια μου και όλη η προσοχή μου στρέφεται πάνω του.
"Εμ.. όταν εννοείς παράξενη..;"
"Απλά αν κάποια άλλη ήταν στην θέση σου θα με πετούσε το λιγότερο έξω και εσύ δεν με έχεις καν ρωτήσει"

"Δεν μου αρέσει να είμαι αδιακρητη"
"Το έχω καταλάβει"
Δίνω ένα αδύναμο χαμόγελο και του λεω να στρίψει.
"Λοιπόν τι ώρα σχολας;"
Με ρωτάει σπάζοντας την σιωπή

"Λογικά το απόγευμα κατά τις 8"
Νευει και περίπου φτάνουμε
"Οπότε θες να βγούμε για φαγητό όταν σχολάσεις; σε παρακαλώ θέλω να διορθώσω έστω και κάποια λάθος εντύπωση που έχεις"

Τον κοιτάζω και νευω απλά κλείνοντας την πόρτα.