Αδιέξοδος

20

"Λοιπόν πως σου φαίνεται;"
Με ρωτάει καθώς μου βάζει λίγο κρασί στο ποτήρι μου.

Η αλήθεια είναι πως είναι πανέμορφη ταβέρνα. Τα πάντα είναι ξύλινα. Πι τοίχοι είναι διακοσμημένοι με κάποια ασπρόμαυρα πορτρέτα. Τα τραπέζια είναι όλα καλυμμένα με ένα κάρο τραπεζομάντιλο. Ακόμη και οι κανατες μας έχουν αυτό το κόκκινο μεταλλικό χρώμα.  Η μουσική αν και δεν είναι του γούστου μου είναι παραδοσιακή.

"Είναι πάρα πολυ ωραία."
Είναι πολύ ζεστα και φιλικά και αυτό το λέω για έναν συγκεκριμένο κυριουλη μεγάλο στην ηλικία που γνώριζε τον Βίκτωρ. Ή αλλιώς Βικτώριο που τον φώναζε εκείνος.  Ήταν πολύ ευγενικός και με το χαμόγελο.  Μόλις είδε τον Βίκτωρ τον αγκαλιασε.  Είναι πολύ γλυκιες αυτές οι στιγμές.

"Από πού ξέρεις αυτόν τον κυριουλη" ρωτάω καθώς πίνω λίγο κρασί από ένα μικρό ποτηράκι.

"Τον Αλέξανδρο λες;" μου λέει και ανασηκωνω τους ώμους

"Τον είχα σαν δεύτερο πατέρα μου. Εκείνος με βοήθησε σε πολλά. Εδώ ήταν η πρώτη δουλειά που δούλεψα" μου λέει και χαμογελάει.

"Οι γονείς σου;" ρωτάω και στηρίζω το κεφάλι μου στο χέρι μου.
Τον είδα να σφίγγεται και να αφήνει κάτω το πιρούνι του.

"Συγνωμη δεν ήξερα..Δεν ήθελα να σ-"
"Μην ανησυχείς όλα καλά αλλά θα προτιμούσα αν θες να μην το συζητήσουμε " λέει διακόπτοντας με

Νευω και συνεχίζω να τρώω.

"Λοιπόν πως αποφάσισες να δουλεύεις στην εταιρεία της κολλητής σου;"

"Ας πουμε πως απο μικρή μου άρεσε η νομική κυρίως στην Ράνια. Είμασταν μικρές και λέγαμε απο παλιά 'Θα φτιάξουμε δικιά μας εταιρία' ' θα μας ξέρουν όλοι' 'θα σπουδάσουμε μαζί'
Οπότε όσο το λέγαμε τόσο πείσμα είχαμε και τα καταφέραμε"
Λέω και του δίνω ένα αδύναμο χαμόγελο καθώς θυμάμαι αυτές τις στιγμές.

"Απασχόλησε με κάτι άλλο στον ελεύθερο χρόνο σου;"
"Ναι μου αρέσει η μουσική και η συγγραφή " του απαντάω

"Τραγουδάς;" με ρωτάει με ένα τόνο που φανέρωνε πως ενδιαφέρονταν

"Δεν με άκουσες τότε στο μπαλκόνι;"
"Δεν κατάλαβα και πολλά" λεει και ανσηκωνει τους ώμους του.

"Ήξερα ότι έπαιζες κιθάρα μόνο Και κάποιες κινήσεις οταν χορευες" συμπληρώνει και πίνει το κρασί του

Αυτόματα κοκκινίζω οταν μου λέει για τον χορό.  Δεν το έχει δει ποτέ κανείς ουτε η Ρανια.

"Σου πάει να κοκκινιζεις" λέει και ακουμπάει το δάκτυλο του στο μάγουλο μου

"Εσύ απο οτι ξέρω δουλευες ως dj"
"Ναι είναι η αλήθεια.  Ως έφηβος διαχειρίζομουν αρκετά καλά κάποιες κονσόλες"

"Και γιατι το σταματησες;"
"Ας πουμε πως τώρα υπάρχουν τα pc"
Λέει και νευω.

"Και με την νομική πως.... εννοώ στην δεξίωση ήσουν και ήταν ας πούμε μόνο νομικοί"

"Ήταν όνειρο της αδελφής μου Αλλά δεν θέλω να το συζητήσω ούτε αυτό. "

Νευω και σκύβω το κεφάλι για να συνεχίσω το φαγητό μου.

"Λοιπόν σε ευχαριστώ." Λέει έπειτα από κάποια λεπτά ησυχίας.

Κάνω μια γκριμάτσα απορίας αλλά μετά κατάλαβα για τι μιλάει
"Δεν χρειάζεται"
"Χρειάζεται γιατί φερθηκα σαν κοπανος.  Ξέρεις πως  είμαι και εχεις δίκιο . Απλά τώρα σε γνωρίζω καλύτερα από όσο σε ήξερα πιο παλιά ότι ειπα το είπα στα νεύρα μου. " "και η αλήθεια ειναι πως μου συμβαίνουν παράξενα πράγματα " συνεχίζει
"Όπως;" λεω και ανσηκωνομαι
"Όπως οτι δεν μπορώ να σε βγάλω απο το μυαλό μου. Οπότε είναι αρκετά περίεργο"