Αδιέξοδος

14

Ακούω την φωνή της Ρανιας να ψιθυρίζει από μέσα τις ένα 'σκατα'

"Από εδώ ο φίλος μου που σου έλεγα."
Λέει και την αγκαλιάζει απο την μέση.
"Γνωριζόμαστε και με τις 2 κυρίες"
Απαντά με την βαθιά βραχνή φωνή του και νιώθω μια αποπνικτική αίσθηση στον χώρο.  Τα νεύρα μου δεν έχουν υποχωρήσει ούτε δευτερόλεπτο.

"Άρα δεν θα χρειαστεί να σας συστήσω." Λέει και γελάει ο Τζόνι.

"Νομίζω πως όχι." Απαντάει η Ρανια και χαμογελάει.  Ξέρω ότι απο μέσα της οτι θέλει εκατό φορές να του βγάλει τα μάτια.

"Λοιπόν και πως γνωρίζεστε;" Ρωτάει ο Τζόνι.  Πρίν απαντήσω νιώθω ενα παγωμένο χέρι στον ώμο μου.

"Εβλίρα;" ακούω μια φωνή πίσω μου και okay αυτή είναι η πιο άβολη στιγμή.

"Γεια σου Φίλιππε." Λέω και χαμογελάω συγκροτημένα ενω εκείνος με τραβάει σε μια ζεστή αγκαλιά.

Είναι το περίεργο συναίσθημα που νιώθεις όταν σε κοιτάζει κάποιος και σε καιει αυτό το βλέμμα.

"Λοιπόν πως πάνε οι δουλειές;" ρωτάει ενώ με σκραναρει απο πάνω μέχρι κάτω.

"Αμ καλά αλλά δεν περίμενα να σε δω εδώ είναι η αλήθεια. " λεω και φέρνω τα μαλλιά μου στην μια πλευρα. Νιώθω ότι θα σκάσω από λεπτό σε λεπτό.
"Σε ξαφνιασα ε;" ρωτάει και πειράζει τα μουσια του.

"Ε όσο να 'ναι" απαντάω.
Ακούω από πίσω έναν βήχα και παρατηρώ πως η Ρανια και ο Τζόνι έχουν απομακρυνθεί αφήνοντας τον Βίκτωρ να μας κοιτάζει με ένα ειρωνικό χαμόγελο. Το παράξενο ήταν πως τα μάτια του άλλαξαν χρώμα.

"Συγνωμη σας διακόπτω;" ρωτάει δήθεν αθώα. Μαλακα να σου κάτσει.

"Αρκετά θα έλεγα." Απαντάει αυτάρεσκα ο Φιλιππος.
"Λοιπόν σας ζητάω συγνωμη κύριε μου αλλά θα ήθελα την δεσποινίδα να τις μιλήσω"

Λέει και τον πλησιάζει.
"Λυπαμαι αλλά δεν γίνετε 'κύριε' λέει με την τελευταία λέξη να είναι εντελώς ειρωνική.  Μυρίζομαι ξύλο.

"Δεν θυμάμαι να σε ρώτησα οπότε θα σε παρακαλούσα υσηχως να απομακρυνθείς το γρηγορότερο" λέει και τον σπρώχνει πίσω.

"Ξέρετε είμαι και εγώ εδώ" λέω για να σταματήσει κάθε επεισόδιο που θα γίνονταν.

"Δεν θέλω αυτήν την στιγμή να μιλήσουμε οπότε φυγε σε παρακαλώ" απευθύνομαι στον Βίκτωρ.

"Μα..-"
Αφού σου λέει ότι δεν γουστάρει να μιλήσετε τι κάθεσαι σαν τον μπαστακα εδω;" τον διακόπτει με ένα χαμόγελο.

"Εσύ αν δεν το βουλώσεις σύντομα θα βρεθείς το λιγότερο κρεμασμένος στον πολυέλαιο του ξενοδοχείου" απαντάει με ένα ειρωνικό χαμόγελο.

" Η συζήτηση τελείωσε. Εγω θα πάω στο αφεντικό μου κάνετε οτι θέλετε εξω απο το ξενοδοχείο 'κύριοι' "
Λέω και απομακρυνομαι.  Μεγάλη βραδια.